Morgunblaðið - 07.09.1999, Page 46

. 46 ÞRIÐJUDAGUR 7. SEPTEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Þórarinn Ingi
Signrðsson,
skipstjóri fæddist í
Brunnholti við
Brekkustíg í
Reykjavík 4. apríl
1923. Hann lést á
Landspitalanum 28.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurður Sig-
urðsson, skipstjóri á
togaranum Geir í
v* Reykjavík, f. 20.
júní 1891, d. 19._júní
1943 og Olína
Ágústa Jónsdóttir,
húsfrú, f. 19. febrúar 1893, d.
27. ágúst 1991. Systkini Þórar-
ins Inga eru: Sigríður, f. 30.
aprfl 1920; Jón Gunnar, f. 14.
júlí 1924; Vilborg, f. 21. aprfl
1926, d. 22. nóvember 1974; Sig-
urður, f. 27. mars 1929 og Ás-
geir, f. 27. mars 1929. Þórarinn
Ingi var þríkvæntur. Árið 1946
kvæntist hann Esther Sigurðar-
dóttur, þau skildu. Árið 1959
kvæntist hann Onnu Þóru
Thoroddsen, sonur þeirra er
Þorvaldur, f. 14. mars 1960,
starfsmaður á Landspitalanum,
þau skildu. Hinn 3. janúar 1965
kvæntist hann Sjöfn Guðmunds-
dóttur, f. 22. ágúst 1935. For-
eldrar hennar voru Guðmundur
Kristjánsson, f. 27. september
1906, d. 31. mars 1971, húsa-
smíðameistari og Guðný Theo-
dóra Guðnadóttir, f. 3. maí
1908, d. 8. mars 1999. Fóstur-
faðir Sjafnar var Hermann
_ Kveðja frá eiginkonu.
r ■
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
Friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
guð þér ný fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sjöfn.
Égséþig
sé þig þó ekki
veit samt að þú ert til
handan hafsins
sem skilur að sérhvem mann
frá sjálfúm sér
og mig frá þér
á mörkum alls sem er og var
við sameinumst á ný.
Því lífið er í sjálfu sér
haflð sem á milli skildi.
(J.G.J.)
Elskulegur faðir minn hefur farið í
sína hinstu siglingu. Ég veit að hann
mun nema land á ókunnugum slóð-
um þar sem hann mun fylgjast með
mér, styðja og styrkja líkt og hann
hefur ætíð gert.
Pabbi minn var stórbrotinn mað-
Mr; hann hafði sterkan persónuleika,
vitur, ákveðinn, stóð ávallt fast á
sínu og hafði verulega gott skop-
skyn. Hann hafði upplifað margt á
sínu æviskeiði. Sjómaður var hann í
nærri fjörutíu ár enda byrjaði hann
ungur á sjó með föður sínum á togar-
anum Geir, en réðst svo til Eimskips
og sigldi á fossunum. Ég á margar
minningar frá skipstjóratíð föður
míns en alloft fórum við fjölskyldan
með honum í siglingar um heimsins
höf. Einnig á ég dýrmætar minning-
ar frá ferðalögum okkar um landið.
.Foreldrar mínir kenndu mér að ferð-
tót, sja fegurðina og bera virðingu
fyrir landinu.
I tvo áratugi starfaði faðir minn
fyrir Vamarliðið á Keflavíkurflug-
velli, réðst þar til starfa á lyftara en
vann sig upp í deildarstjórastöðu,
eðlilega því honum fórst vel að
stjóma. Síðastliðin tvö ár var hann
jj^fimavinnandi eins og hann stund-
um kallaði það. Hann naut þess að
Jónsson, f. 21. sept-
ember 1899, d. 31.
desember 1994,
járnsmiður. Börn
Þórarins Inga og
Sjafnar eru 1) Sig-
urður, f. 20 júní
1965, viðskipta-
fræðingur, maki
Elín María Hilmars-
dóttir, f. 22. janúar
1965, hjúkrunar-
nemi. Þeirra börn
eru Unnar Elí, f. 30.
nóvember 1983,
Sara Sjöfn, f. 13.
nóvember 1990 og
Ingi Hilmar, f. 31. ágúst 1992.
2) Theódóra, f. 24. maí 1968,
uppeldisfræðingur, maki Árni
Jóhannsson, f. 20. júlí 1956, við-
skiptafræðingur og á hann tvö
börn. Þórarinn Ingi lauk námi
frá Héraðsskólanum á Laugar-
vatni 1937 og farmannaprófi
frá Sjómannaskólanum 1946.
Haustið 1938, þá 15 ára byijaði
hann á sjó með föður sínum á
togaranum Geir. Hóf síðan störf
hjá Eimskipi 14. maf 1941,
starfaði þar nær óslitið til árs-
ins 1977 og þar af sem fastráð-
inn skipsljóri frá árinu 1963.
Árið 1977 hóf hann störf hjá
Flutninga- og birgðadeild Varn-
arliðsins á Keflavíkurflugvelli
og starfaði þar í 20 ár, lengst af
sem deildarstjóri deildarinnar.
Þórarinn Ingi verður jarð-
sunginn frá Seltjarnarneskirkju
í dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
geta slakað á eftir meira en sextíu
ára starfsferil.
Sjúkrahúslega föður míns var ekki
löng, en vikurnar þrjár voru honum
erfiðar. Þessar óumflýjanlegu vikur
voru mér um margt dýrmætar. Ég
gat verið með honum, hlúð að hon-
um, veitt honum stuðning og styrk
líkt og hann hafði ávallt veitt mér.
Sárþjáður bað hann mig í síðasta
sinn að kaupa afmælisgjöf fyrir móð-
ur mína, en að kaupa jóla- og afinæl-
isgjafir fyrir hana var eitt af því sem
við höfum gert í sameiningu í mörg
ár. Hann gat ekki tjáð sig með orð-
um en við skildum hvort annað. Ég
veit í hjarta mínu að ég valdi rétta
gjöf. Sérstakar þakkir vil ég færa
starfsfólki deildar 14E á Landspítal-
anum fyrir umhyggjuna og þann
stuðning sem þau sýndu okkur öll-
um. Að geta brosað í gegnum tárin
gaf mér, föður mínum og fjölskyldu
minni mikinn styrk á þessum erfiðu
tímum.
Ég var, er og verð alltaf pabba-
stelpan, stelpan sem pabbi gaf gælu-
nafnið Teddý. Ég vildi óska þess að
við hefðum átt fleiri stundir saman
en þegar fram líða stundir munu fal-
legar minningar koma í stað sárs-
aukans. Allt sem hann kenndi mér
mun vera mér ríkulegt veganesti um
allt mitt líf. Elsku besta mamma
mín, megi algóður Guð gefa þér og
okkur öllum styrk.
Ég kveð þig nú, elsku pabbi minn,
þar til við sameinumst á ný.
Þín dóttir,
Theódóra.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast pabba míns, sem lést nýver-
ið eftir stutta en erfiða sjúkralegu.
Hlutirnir gerðust svo snöggt eftir að
pabbi veiktist og mér finnst enn
óraunverulegt að hann skuli nú vera
dáinn. Ég er þó þakklátur fyrir að
hann skuli ekki hafa þurft að þjást
lengi sem sjúklingur, úr því sem
komið var.
Þegar pabba er minnst kemur
margt fram í hugann. Það sem ein-
kennir þó minninguna er hversu úr-
ræðagóður, hjálplegur og umhyggju-
samur pabbi alltaf var gagnvart okk-
ur systkinunum og öðrum. Honum
og mömmu var mjög umhugað um að
mig skorti ekki neitt og kenndi pabbi
mér að rétta leiðin væri að vinna fyr-
ir mér. Fyrir pabba tilstuðlan fékk
ég góða sumarvinnu strax frá 12 ára
aldri og lærði að fara með peningana
mína. Einnig þótti honum mikilvægt
að ég gengi menntaveginn og hjálp-
aði mér ómælt við þýðingar úr
ensku, þýsku og sérstaklega dönsku
á sínum tíma, enda mjög góður mála-
maður. Þó hann hefði reykt mikið og
lengi, þá gerði hann við mig samning
um að hann greiddi fyrir mig bflpróf-
ið ef ég léti reykingar eiga sig. Við
stóðum báðir við okkar hluta þess
samnings.
Pabbi starfaði lengst af sem stýri-
maður og skipstjóri hjá Eimskip og
var því mikið fjarverandi mín fyrstu
ár. Ég minnist þess hversu stoltur
ég var sem lítill strákur að taka á
móti pabba þegar hann kom í land í
einkennisbúningi skipstjórans. Oft
fór ég með pabba í siglingar, bæði
þegar farið var ströndina og einnig
þegar siglt var utan, og fékk ég jafn-
an höfðinglegar móttökur skipverja,
enda sonur skipstjórans. Ég hef því
verið svo lánsamur að ferðast víða
með pabba þótt minningarnar séu
stundum gloppóttar vegna ungs ald-
urs.
Pabbi var alltaf boðinn og búinn
að aðstoða fjölskyldu og vini þegar
einhver verk þurfti að vinna. Hann
var bæði duglegur og einstaklega
vandvirkur við allt sem hann gerði.
Mér er minnisstætt þegar ágætur
stýrimaður hjá Eimskip, sem flutti
fiskinn frá pabba til okkar í Dan-
mörku, hafði orð á því að honum
væri svo vel pakkað hjá Inga að ætla
mætti að sendingin ætti að fara til
Japans. Segja má að pabbi hafi verið
þúsundþjalasmiður sem leit á hin
margvíslegu verkefni sem við blöstu
sem áskorun en ekki vandamál.
Pabbi hafði líka tamið sér aga og
stundvísi og var maður sem stóð við
orð sín.
Pabbi kynntist ýmsu á langri
starfsævi og hafði margar skemmti-
legar reynslusögur að segja af sér og
öðrum. Þessar sögur lifa nú með
okkur í minningunni og verða vafa-
laust sagðar bömunum okkar og
komandi kynslóðum.
Pabbi var mjög stoltur af því að
eignast barnabörn og vildi allt fyrir
þau gera. Hann duldi ekki ánægju
sína með að eignast fyrsta barna-
barnið tæplega sex ára gamalt, enda
hafði hann orð á því hversu Unnar
væri einstaklega góður drengur.
Með honum hófst nýtt tímabil flug-
eldakaupa á gamlársdag og naut
pabbi þess hvað pökkunum fjölgaði
undir trénu á jólunum. Pabbi átti
mjög auðvelt með að nálgast börn og
lék gjarna trúð, ýmist með látbragði
eða með að klæðast furðulegum hlut-
um. Hann reisti kofa fyrir Söra
Sjöfn og Inga Hilmar í garðinum
heima á Egilsstöðum sem þau leika
sér í ásamt vinum sínum. Án þess að
gera á nokkum hátt upp á milli
þeirra þriggja, þá var hann sérstak-
lega upp með sér að fá lítinn nafna
sem hann hélt undir skírn. Bömin
syrgja nú afa sinn í þeirri trú að
hann komi nú til með að hitta Hilmar
afa sem bíður hans hjá Guði.
Að lokum vil ég og fjölskylda mín
þakka starfsfólki á deild 14-E á
Landspítalanum fyrir umönnunina
og góðan stuðning.
Elsku mamma, Guð styrki þig í
sorginni og megi fjölskyldan standa
sameinuð og sterk eftir og ylja sér
við góðar minningar á komandi ár-
um. Guð blessi minningu föður míns.
Sigurður.
Sem unglingur las ég margar ævi-
sögur, sagnaþætti og alls kyns frá-
sagnir sem'faðir minn safnaði. Upp-
haflega var það leiði á námsbókun-
um eða námsleti sem leiddi mig í
þennan heim bókmenntanna, en
engu síður heillaðist ég, óharðnaður
unglingurinn, af dulúðlegum frá-
sögnum ævintýramanna sem siglt
höfðu um fjarlæg höf. Skemmtileg-
astar þóttu mér frásagnir farmanna
sem sigldu á áranum um og eftir
stríð. Sögurnar voru á einhvern hátt
svo óraunverulegar og áttu enga
samsvöran í mínum uppvexti og
mínu umhverfi. Lifði ég mig inn í
þennan undraheim siglinga, ferða-
laga og ævintýra og drakk frásagn-
irnar í mig enda era þær mér marg-
ar enn í fersku minni. Ekki datt mér
í hug að ég ætti eftir að kynnast
manni sem tók þátt í þessu öllu sam-
an og kunni aukinheldur að segja
frá. En tengdafaðir minn hann Þór-
arinn Ingi Sigurðsson tók þátt í
þessu ævintýri og sigldi um heimsins
höf allt frá fjórða áratug aldarinnar.
Hann var ekki einasta þátttakandi,
hann var líka mikill og góður sögu-
maður. Það voru mikil forréttindi að
fá að hlusta á frásagnir hans. Það
var með hreinum ólíkindum hvað
hann mundi glöggt atburði og uppá-
komur. Hann var alltaf tilbúinn í
sögu og minnstu smáartiði gátu
minnt hann á atburð sem hent hafði
hann á sjónum.) Fyrir mér var hann
alltaf skipstjóri, þótt hann væri bú-
inn að vera í landi í yfir 20 ár. Hann
var hreinn og beinn, tók afstöðu og
þoldi ekkert miðjumoð eða málamiðl-
anir. Hann var maður hinna einföldu
lausna og endaði æði oft mál sitt á
„einfalt og gott“. Hvar sem hann fór
bar hann með sér yfirbragð og
þokka heimsmannsins sem víða hafði
farið og margt séð. Hann var vel les-
inn og afbragðs tungumálamaður og
einmuna töluglöggur, en mér hefur
alltaf einhvern veginn fundist að
þessir tveir síðarnefndu eiginleikar
prýði sjaldan sama manninn. Hann
tók tengdasyninum afar vel og varð
okkur vel til vina. Hann var tilbúinn
að miðla og fræða og gat þá sýnt
þolimæði sem maður hafði ekki ann-
ars vænst. I sumar varð ég fyrir
þeirri óþægilegu reynslu að villast á
Mývatnsöræfum og þótti mér illt að
geta ekki staðsett mig á korti, þótt
ég hefði bæði kompás og staðsetn-
ingartæki. Var ég staðráðinn að
bæta siglingafræðikunnáttuna þegar
heim kæmi og láta þetta ekki henda
aftur. Leitaði ég á náðir
tengdapabba og bar erindi mitt upp.
Hann tók mér vel og lét mig sækja
kort og kompás, lagði það á eldhús-
borðið og hlustaði á mig rekja vand-
ræðin og sagði mér síðan til. Af full-
kominni ró og yfirvegun hins reynda
sæfaranda, upplýsti hann mig á inn-
an við hálfri mínútu, um það sem
hefur allengi hefur verið vitað, að
jörðin væri hnöttótt en ekki flöt og
að kortið sem ég notaði væri handó-
nýtt og ég gæti aldrei notað það til
staðsetningar. Jamm, svo var nú
það, hugsaði ég hálfaumingjalegur,
pakkaði dótinu saman og ætlaði að
mæta betur undirbúinn í næstu
kennslustund. En hún kom ekki því
hann var kallaður til annarra verka.
Mikill þersónuleiki er fallinn frá en
minningin mun lifa og veita okkur
huggun í sorginni.
Árni Jóhannsson.
Það er komið haust. Haustið hefur
í mínum huga alltaf haft vissan
sjarma sem tengist rökkvuðum
kvöldum, haustilmi, fögram haustlit-
um og skólabyrjun. Það er komið
haust. Það voru gráir rigningardag-
ar og nætumar vora dimmar þessa
viku sem ég sat við sjúkrabeð
tengdaföður míns. Það dimmdi líka í
hjörtum okkar fjölskyldunnar þegar
ljóst var að skyndilega hafði haustað
í lífi Inga, og að ekki var um að ræða
að í hans lífsgöngu myndi vora á ný.
Það varð mín gæfa fyrir 11 áram
að við Ingi unnum hjá sama atvinnu-
veitanda. Þegar bráðvantaði sumar-
afleysingamann á skrifstofuna mína
þá var Ingi fljótur að bregðast við og
falaðist eftir vinnunni fyrir „strák-
inn“. Ingi renndi líklega ekki í gran
þá hvern þátt hann átti í því að móta
framtíð mína. „Strákurinn", eins og
Ingi kaus að kalla hann, varð síðar
eiginmaður minn og þar með eignað-
ist ég yndislega tengdaforeldra. Ingi
og Sjöfn tóku mér og Unnari syni
mínum opnum örmum frá fyrsta
degi, og vil ég nota tækifærið og
þakka þeim báðum umhyggjuna og
kærleikann sem alltaf hefur ein-
kennt fas þeirra og viðmót. Alltaf
hefur heimili tengdaforeldra minna
staðið okkur opið og varð það að
venju að þau ár sem við bjuggum er-
lendis þá eyddum við alltaf jólunum
á Melabrautinni. Það má því segja að
ég kynntist tengdaforeldram mínum
nánar en margir aðrir sem búa nær.
Þegar ég hugsa til Inga þá dettur
mér í hug maðurinn sem bar dótið
hans Sigga heim til mín, hægi mað-
urinn sem tók fast utan um mig og
gaf mér með því sína traustsyfirlýs-
ingu. Mér dettur í hug maðurinn
sem stóð við hlið Sigga uppi við alt-
arið og bauð honum brjóstsykur því
annað hafði hann ekki taugastyrkj-
ÞORARINNINGI
SIGURÐSSON
andi. Mér dettur í hug maðurinn
sem keypti tvöfaldan skammt af
blandi í poka handa Unnari og mað-
urinn sem safnaði flöskum í hjól-
reiðasjóð fyrir Unnar og síðar hin
börnin tvö. Mér dettur í hug maður-
inn sem hélt syni mínum undir
skím og var þeirri stundu fegnast-
ur þegar hann gat skilað þeim
stutta aftur í fang móður sinnar, því
að ekki var litli nafninn sérlega
ánægður með að láta ausa sig vatni.
Mér dettur í hug maðurinn sem
lakkaði neglurnar á litlu dóttur
minni og maðurinn sem málaði bfl-
inn hennar Teddýjar. Mér dettur í
hug eocoa puffs og cheerios handa
bömunum og það hve hann naut
þess að vera alltaf vaknaður fyrstur
og þess að færa börnunum morgun-
korn og annað gott þegar þau vora
búin að koma sér vel fyrir við morg-
unsjónvarpið. Mér dettur í hug
maðurinn sem alltaf sagði mér í
barnaafmælunum að hann hefði
aldrei verið gefínn fyrir sætar kök-
ur. Mér dettur í hug maðurinn sem
reglulega kom pakka með íslensk-
um fiski í skip til okkar þegar við
bjuggum erlendis. Mér dettur í hug
maðurinn sem hélt uppteknum
hætti og átti alltaf nóg af snæri til
þess að pakka fyrir okkur matvöru
eftir að við fluttum tfl Egilsstaða.
Mér dettur í hug afi með rauða
hattinn hennar Söra Sjafnar á jól-
unum og það hversu auðvelt hann
átti með að fiflast og vera fyndinn.
Mér dettur í hug maðurinn sem var
byrjaður að kenna nafna sínum að
flagga.
Ingi Hilmar gat því aðstoðað við
að flagga fyrir afa hinn 28. ágúst sl.
þegar stuttri en erfiðri sjúkdóms-
legu Inga lauk. Þrátt fyrir að veru-
lega hallaði á tengdapabba alveg
frá fyrsta degi veikindanna var bar-
áttuviljinn alltaf til staðar. Þar sem
ég var mikið hjá Inga um nætur
síðustu vikuna hans gafst mér næg-
ur tími til að hugsa. Á slíkum stund-
um verður maður fullkomlega auð-
mjúkui- og þakkar almættinu fyrir
líf Inga sem lifir áfram í Sigga og
bömunum okkar.
Elsku Ingi, á stundum óskaði ég
þess að baráttu þinni fengi að Ijúka
en á nóttunni þegar ekkert heyrðist
nema andardráttur þinn og taktföst
hljóð í tækjum varð mér ljóst að ég
gæti ekki óskað einhvers fyrir þig
nema að vita vilja þinn. Eftir það
bað ég fyrir hugarró og sálarfriði
þér til handa. Ég trúi því að ég hafi
verið bænheyrð og að vel hafi verið
tekið á móti þér á áfangastað þegar
þú að endingu slepptir landfestum
og fórst í siglinguna löngu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Grátnir til grafar,
göngumvérnúhéðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðirvérmegum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem.)
Elsku tengdamamma, megi al-
mættið umvefja þig og veita þér
styrk. Elsku Siggi, Teddý og Árni,
Valli, Unnar, Sara Sjöfn og Ingi
Hilmar, Guð blessi ykkur öll.
Elín.
Elsku afi, mér finnst svo leiðinlegt
að þú hafir dáið.
Stundum óska ég að ég gæti
galdrað þá myndi ég galdra að þú
hefðir aldrei orðið veikur.
Ég man þegar þú lést mig fá
bjöliu og ef mig vantaði eitthvað átti
ég að hringja bjöllunni.
En ég vildi að þú værir á lífi.
Sara Sjöfn.