Morgunblaðið - 18.02.2000, Side 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 18. FEBRÚAR 2000 41
Spumingin um upphaf alheimsins,
þenslu hans og ef til vill endanlega
samþjöppun liggur nú stirðnuð úti í
snjónum. Ég hugga mig gagnvart
lífsins missi með þeim tilfinningalega
sannleik að utan við alheiminn sé ann-
ar alheimur. Þeir sem deyi komi þar
út úr svartholinu, því að í því sé tím-
inn aftur-á-bak afstæður. A elskuleg-
um ódáinsvelli, fyrir utan allt sem er,
hitti ég Torsten og hann útskýrir íyr-
ir mér það sem ég er of vitlaus til að
skilja.
Þórunn Valdimarsdóttir.
Við nefndum hann jafnan Þorstein.
Það lýsir því vel hversu náinn hann
var íslenskum veruleika. Þegar hann
dvaldi hér á landi var hann í lifandi
samskiptum við samfélagið og lífið í
landinu. Hann var að vísu alltaf gest-
urinn og sá með augum hans. Talaði
ekki málið en skildi flest, lagði mat á
það sem fyrir augu bar en bar ekki
álit sitt á torg. Til þess var hann of
hógvær, var þó sýnu fúsari að telja
fram það sem jákvætt var en hitt.
Þorsteinn átti að baki viðburðaríkt
líf þegar hann komst í kynni við Is-
land og Islendinga. Uppruni hans úr
sænskum og frönskum jarðvegi mót-
aði hann.
Fom frönsk aðalsætt í móðurkyni
og sænskir athafnamenn og iðnjöfrar
í föðurætt, átti hvortveggja sæti hið
næsta valdamönnum þjóða sinna.
Þorsteinn sinnti herskyldu sem
ungur maður og gerði uppfrá því her-
þjónustu að ævistarfi sínu. Menntað-
ist sem verkfræðingur, varð liðsfor-
ingi og voru fengnar ábyrgðarstöður.
Hann varð yfirmaður herdeilda og
tók þátt í herráðsstörfum, hlaut of-
urstatign.
Eftir að herþjónustu lauk sinnti
Þorsteinn verðbréfaviðskiptum og
ýmsum ráðgjafar- og umsýsluverk-
efnum. Hann las margt, einkum sögu
og stjömufræði sem hann varð mjög
fróður um. Gaman að ræða við hann
um þau efni og njóta fróðleiks hans og
góðrar frásagnargáfu. Reyndar enn
meira gaman að tala við hann um mál-
efni líðandi stundar, því þá kom betur
fram frumleg kímnigáfa hans og einn-
ig andieg'víðátta því hann var marg-
fróður og skírskotaði til margra átta í
athugasemdum sínum.
Þorsteinn kynntist íslandi best
fyrir tveimur áratugum gegnum ís-
lenska konu, Sigrúnu Jónsdóttur,
vefjarlistakonu sem síðar varð eigin-
kona hans. Þá kom í Ijós fágætur
riddaraleiki hans því þau kynntust
þegar Sigrún átti í alvarlegri sjúk-
dómsbaráttu í Svíþjóð. Þorsteinn
studdi hana af miklum drengskap í
erfiðleikum hennar og markaði það
upphaf samleiðar sem er nú á enda.
Þorsteinn tók öllu því sem Sigrúnu
fylgdi með alúð og vinsemd. Hann
eignaðist mikilvægan sess í fjölskyldu
hennar og vinahópi og var reiðubúinn
að styðja og hjálpa þegar þörf var og
eftir leitað.
Signin hefur lengi haft með hönd-
um mikilsvert lista- og menningar-
starf.
Þorsteinn reyndist henni hinn
traustasti bakhjarl í þeim efnum og
þannig á Island honum þökk að
gjalda. Að garði þeirra Sigrúnar og
Þorsteins hefur borið ótal gesta og
móttökur einlægt verið höfðinglegar.
Þau búa vel og leyfa gestum að njóta
þess af örlæti sínu.
Þorsteinn var orðinn aldraður þeg-
ar ég kynntist honum en aldrei fannst
mér þó hann vera það. Það var ein-
hvemveginn ekki hægt að taka mark
á ellimörkum á honum. Hann var svo
reisnarlegur og virkur. Hann þakkaði
það reyndai- Sigrúnu sem er einkar
lífleg og athafnasöm. Það var alltaf
eitthvað mikilvægt og brýnt á döfinni
hjá henni sem hreif hann með.
En nú hefur þessi gamli herforingi
lagt niður vopn sín og sagt: Adjö,
adieu. Sú kveðja reiknar með næstu
endurfundum hjá Guði. Þó Þorsteinn
reiknaði meir með þessu lífi en öðru
þá veit ég að endurfundir þar munu
ekki koma flatt upp á hann. Þar mun
honum vísað til sætis meðal hinna
trúu verkmanna í eilífum fagnaði
Heira alls. Við þökkum líf hans og
kynni og segjum því einnig: Adieu,
Þorsteinn, adjö!
Auður og Jakob Hjálmarsson.
SIGURÐUR HELGI
ÞORLÁKSSON
+ Sigurður Helgi
Þorláksson fædd-
ist í Bolungarvík 22.
júní 1922. Hann lést á
Landakoti 14. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jóna Guðmundsdótt-
ir frá Fljótum í
Skagafirði, f. 31.7.
1891, d. 7.8. 1971 og
Þorlákur Þorsteins-
son, f. 13.9. 1894, d.
1.4. 1973. Bróðir: Jón
Bæring Þorláksson,
f. 25.7. 1925, d.
5.1.1942. Fóstursyst-
ir: Inga Guðbjörg Ingólfsdóttir, f.
15.7. 1935, dóttir Ingólfs Lárus-
sonar og Guðbjargar Guðnadótt-
ur, gift Hauki Ólafssyni, f. 5.6.
1928. Þau eiga ílmm börn og 13
barnabörn og eru búsett í Bolung-
arvík.
Sigurður ólst upp í
foreldrahúsum í Bol-
ungarvík og átti þar
heima fram á full-
orðinsár og vann við
sjómennsku bæði í
Bolungarvík og á
vertíðum sunnan-
lands. Um 1955 flutt-
ist hann til Reykja-
víkur og hóf störf
sem bréfberi hjá
Pósti og síma og
sinnti því starfi ára-
tugum saman þar til
síðustu starfsárin að
hann starfaði innan-
dyra við póstflokkun. Hann lét af
störfum á sjötugusta aldursári ár-
ið 1992.
Útför Sigurðar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13:30. Jarðsett
verður í Gufuneskirkjugarði.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr.Pét.)
Elskulegur fósturbróðir minn er
látinn eftir erfið veikindi undanfarna
mánuði. Alltaf vonaði ég að hann
kæmist eitthvað til heilsu á ný en
hjartað var farið að gefa sig og ekk-
ert sem læknar gátu gert. Eg minn-
ist hans með söknuði því hann var
mér afar kær frá fyrstu tíð og síð-
ustu stundimar sem ég sat hjá hon-
um fann ég glöggt æðruleysið og
friðinn sem ávallt fylgdi honum. For-
eldrar hans, Jóna Guðmundsdóttir
og Þorlákur Þorsteinsson, sem jafn-
framt var móðurbróðir minn tóku
mig í fóstur níu vikna gamla vegna
veikinda móður minnar. Þá voru þeir
tveir bræðumir fyrir á heimilinu,
Sigurður og Jón Bæring, sem lést
1942 á sautjánda aldursári og var öll-
um harmdauði. Uppeldi okkar ein-
kenndist af ástúð og öryggi og sýndi
Siggi mér ávallt tillitssemi og ljúft
viðmót. Aldrei gerði hann kröfur til
eins eða neins og lifði alltaf í sátt við
alla. Atvinnu sína stundaði hann af
mikilli trúmennsku og meðan hann
var í bréfberastarfinu kunni hann
ekki við að biðja um frí í jólamánuð-
inum til að koma vestur til okkar.
Síðustu tíu árin hjá póstinum vann
hann inni við flokkun og heimsótti
okkur um hver jól eftir það. Þess
vegna vom síðustu jól tómlegri hjá
okkur því Siggi var þá rúmfastur á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur. Snyrti-
mennska og reglusemi var honum í
blóð borin og allir hlutir í röð og
reglu í litlu íbúðinni sem hann bjó í
síðustu árin. Alltaf bjó hann einn og
kunni því vel en fyrr á ámm stundaði
hann gömlu dansana og sótti
skemmtanir með samstarfsfólki sínu
hjá Pósti og síma. Síðustu árin fór
hann í félagsmiðstöðina á Vestur-
götu 7 á hverjum degi þótt þátttaka
hans í því sem var á boðstólum væri
minni en áður.
Ég og fjölskylda mín þökkum þér,
elsku Siggi, allt sem þú varst okkur.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Þín fóstursystir,
Inga Guðbjörg.
í dag verður borinn til moldar ein
af hversdagshetjum þessar þjóðar.
Það fór ekki mikið fyrir honum Sig-
urði frænda mínum sem lifði lífinu í
sátt við alla og skilaði sínu ævistarfi
með sannri reisn. Eftir nokkura
mánaða veikindi kvaddi hann hljóð-
lega eins og hann hafði gengið gegn-
um lífið í rúmlega 77 ár. Sigurður
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANN PÁLSSON
skipstjóri,
frá Vestmannaeyjum,
til heimilis á Dalbraut 18,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli miðvikudaginn
16. febrúar.
Ósk Guðjónsdóttir,
Guðrún Jóhannsdóttir, Heiðmundur Sigurmundsson,
Ragnhildur Jóhannsdóttir, Gunnlaugur Vignir Gunnlaugsson,
Steinar Jóhannsson, Ingigerður Axelsdóttir,
Herjólfur Jóhannsson, Dagný Másdóttir,
afabörn og langafabörn.
+
Okkar ástkæri faðir og sonur,
JÓN INGIBERG SVERRISSON,
Aðalgötu 12,
Stykkishólmi,
verður jarðsunginn frá Stykkishólmskirkju laugardaginn 19. febrúar
kl. 14.00.
Gísli Kr. Jónsson,
Ólöf Guðbjörnsdóttir
og aðrir aðstandendur.
lifði einföldu en vel að merkja
ánægjulegu lífi án þess að sanka að
sér veraldlegum gæðum. Frá því að
ég man eftir mér vann Siggi sem
bréfberi hjá póstinum og var ánægð-
ur í því starfi. Ekki sóttist hann eftir
veraldlegum gæðum og lét sér
nægja að búa í einu leiguherbergi
með einföldum húsgögnum og sjón-
varpi. Eitt mottó hafði hann þó varð-
andi búsetu, hann fór ekki útfyrir
gamla vesturbæinn í Reykjavík Fyr-
ir sex árum benti ég Sigga á litla íbúð
sem var til sölu í hverfinu hans og
fórum við saman að skoða hana.
Ekki hélt hann sig nú hafa efni á því
að kaupa hana enda kominn á eftir-
laun og ekki gat hann hugsað sér að
skulda krónu í henni. Eftir smá for-
tölur samþykkti hann þó að taka lán í
lífeyrissjóðnum fyrir því sem uppá
vantaði til kaupanna og flutti inn í
desember 1994. í þessari íbúð undi
hann sér vel enda í göngufæri við
gamla mötuneytið sitt hjá póstinum,
félagsmiðstöð aldraðra á Vesturgöt-
unni og Kolaportið sem var fastur
punktur í hans tilveru um hverja
helgi. Hann þurfti ekkert að sækja
útfyrir hverfið sitt og það eina sem
hann ferðaðist var á æskuslóðir sínar
í Bolungarvík. Rúmri viku fyrir and-
látið var hann fluttur af Sjúkrahúsi
Reykjavíkur á Landakot sem er í
hverfinu hans. Svo sterk var upplif-
un hans að komast í umhverfi sem
hann þekkti að minn maður lifnaði
allur við, reis úr rekkju og klæddi sig
og naut þess að horfa hinsta sinni á
umhverfið þar sem hann þekkti
hvem krók og kima. Ég kom í heim-
sókn til hans þennan dag og hafði á
orði að andrúmsloftið væri greini-
lega miklu heilnæmara þama vestur
frá. Þetta vora hans síðustu kraftar,
það var eins og hann hefði beðið eftir
því að komast heim í sitt gamla
hverfi, fyrr gafst hann ekki upp.
Kæri frændi, haf þú góða ferð yfir
móðuna miklu.
Jóhann Hauksson.
Hann Siggi frændi er dáinn. Þess-
ar fréttir fékk ég þegar mamma
hringdi í mig á mánudagsmorgun.
Hann var búinn að vera mikið veikur
undanfarið og lá síðustu viku sína á
Landakoti þar sem vel var hugsað
um hann. Ég var í heimsókn hjá hon-
um daginn fyrir andlátið og það var
ljóst hvert stefndi. Hinsvegar vonaði
maður alltaf það besta og vissi hvað
hann langaði að komast í íbúðina
sína á Tryggvagötu.
Hann var alltaf fastur punktur í
tilvera minni frá því ég man eftir
mér. Ein fyrsta minning mín um
Sigga frænda er gjöf sem hann gaf
mér einu sinni á jólum þegar ég var
3-4 ára gömul, það var dúkka sem
gat gengið fyrir rafhlöðum og var á
hjólaskautum. Ég nefndi hana Siggu
í höfuðið á honum og er hún til enn .
þann dag í dag, orðin rúmlega 30 ára -
gömul. I þá daga var þetta ekki al-
geng eign og var ég öfunduð af vin-
konunum.
Siggi kom alltaf til Bolungarvíkur,
á heimaslóðir sínar, á hverju sumri
og hin síðari ár einnig á hverjum jól-
um og dvaldi hjá mömmu og pabba.
Það var alltaf gaman að fá Sigga í
heimsókn. Ekki var hann ræðinn og
lét lítið fyrir sér fara. Hinsvegar
eignaðist hann góða vinkonu þegar
lítil tveggja ára hnáta kom labbandi
inn í stofu og henti til hans bolta.
Þessi hnáta var Heiða Hrönn dóttir - ,
mín. Upp frá því m-ðu þau mjög góð-
ir vinir. Ef hún sat ekki á hnjánum á
honum og ræddi við hann um allt á
milli himins og jarðar, þá sat hún
fyrir framan hann og þau hentu á
milli sín bolta. Hin síðari ár eftir að
við fluttumst suður vora alltaf miklir
fagnaðarfundir með þeim, hvort sem
við komum í heimsókn eða hittum
hann í Kolaportinu, en það var fastur
punktur í hans tilvera um helgar.
Einnig mátti hann ekki missa af sín-
um daglega göngutúr um miðbæ
Reykjavíkur, en það var hans heim-
ur, miðbærinn, því mestalla starfs-
ævi sína bar hann út póstinn þar.
Siggi byrjaði hjá póstinum um þrí-
tugt og starfaði þar alla ævi eða þar
til að hann hætti störfum kominn
fast að sjötugu. Einu sinni fóram við
fjölskyldan með Sigga í Kringluna.
Honum þótti nú ekki mikið til koma
og vildi komast sem fyrst í miðbæinn
aftur. Þannig maður var Siggi, hæg-
látur og ekki mikið fyrir fjölmennið
og hávaðann.
Siggi vildi helst aldrei missa af
einum einasta fréttatíma, hvorki í út-
varpi eða sjónvarpi og var því mjög
vel inní öllu sem var að gerast í þjóð-
félaginu. Það var gaman að fylgjast
með þegar hann stilti á rás 1 í út-\
varpinu því það var hans háttur að
hlusta bara á rás 1.
Siggi hafið alltaf mikla unun af
harmonikkuleik. Hann átti sjálfur
harmonikku en hann spilaði lítið á
hana. Harmonikkuna gaf hann
Hauki syni mínum sem upp frá því
fór að læra á harmonikku. Siggi fór
alltaf á gömlu dansana því hann hafði
gaman af því að dansa.
Elsku Siggi minn. Nú ertu laus við
þjáningarnar og ég vona að þér líði
vel. Ég veit að þú hittir fullt af fólki
sem þú þekktir. Þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gefið mér og mínum.
Guð blessi þig elsku frændi.
María Elva.
A.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
AÐALHEIÐUR GUÐRÚN ELÍASDÓTTIR,
Rauðalæk 28,
Reykjavík,
sem lést á Vífilsstöðum að morgni þriðju-
dagsins 8. febrúar, verður jarðsungin frá Sel-
fosskirkju laugardaginn 19. febrúar kl. 13.30.
Gunnar Andrésson,
Ragnar Andrésson,
Ingibjörg Andrésdóttir,
Guðbjörg Andrésdóttir,
Hallmundur Andrésson,
Jóakim Tryggvi Andrésson,
Halldór Ingi Andrésson,
Hafsteinn Andrésson,
barnabörn og
Guðbjörg Þorsteinsdóttir,
Lilja Ólafsdóttir,
Rögnvaldur Haraldsson,
Gunnar Jónsson,
Kristín Tómasdóttir,
Sigríður A. Jónsdóttir,
Hafdís Ósk Kolbeinsdóttir,
Gunnhildur M. Vésteinsdóttir,
barnabarnabörn.
1
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, fósturfaðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
SIGGEIR ÞORBERGUR JÓHANNESSON,
Snæbýli II,
Skaftártungu,
lést miðvikudaginn 16. febrúar.
F.h. aðstandenda,
Ingunn Ragna Sæmundsdóttir.
<
4