Morgunblaðið - 16.03.2000, Qupperneq 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 16. MARS 2000 51
um ekki sammála út á við.
Eitt atvik frá þessum árum víkur
mér seint úr minni. Við vorum að
ljúka tveggja vikna vinnu og þrír
dagar í skólabyrjun. Þá kom upp at-
vik sem gjörsamlega kollvarpaði
gerðri áætlun. Þá sagði Jón Amason
með mestu ró. „Við erum allt of
þreyttir núna. Förum heim og hress-
um okkur. Við klárum þetta um
helgina". Svoleiðis var nú það.
Jón hafði ýmis áhugamál og tók
gjaman hvert þeirra föstum tökum
ákveðið tímabil. Eins gat hann tekið
út ákveðna þætti í kennslu og gert
þeim ógleymanleg skil. Vil ég þar af
mörgu til nefna námskeið um gull, er
tengdi bókmenntir, sögu, náttúru-
fræði og handiðn, foma og nýja, í
eina heild.
Eftir starfslok, sem var síðasta
orðið er hann skrifaði í skóladagbók-
ina, hélt hann sambandi við skólann
og skólinn við hann. Hann var heið-
ursgestur á stórhátíðum skólans og
fastur gestur á jólafagnaði. Hann
komst þó ekki um síðustu jól og varð
að láta kveðjuna nægja.
Daginn sem Jón andaðist var unn-
ið að myndverki í „Þemaviku" í skól-
anum af nemendum sem vafalaust
höfðu aldrei séð hann. En þeir vissu
hver hann var og tileinkuðu minn-
ingu hans myndverkið sem þeir
unnu.
í ræðulok notaði Jón gjarnan orða-
tiltækið Megi sá sem öllu ræður...
og fékk myndin það nafn. Ég hef
reyndar oft notað þessi orð sjálfur.
Við Ema kveðjum hér góðan
dreng og vottum eftirlifandi eigin-
konu, börnum og öðmm vandamönn-
um okkar innilegustu samúð.
Megi sá er öllu ræður leiða þau og
styðja.
Marinó Þ. Guðmundsson.
í dag minnumst við starfsfólk og
nemendur Arbæjarskóla fyrrverandi
skólastjóra en Jón var skólastjóri við
skólann okkai' frá stofnun til ársins
1988 eða í rúm 20 ár.
Þegar ný hverfi eru að byggjast
upp em oftar en ekki miklir umróts-
tímar í skólahaldi. Fjöldi nýrra nem-
enda streymir að og starfsmanna-
fjöldi er ört vaxandi um leið og reynt
er markvisst að byggja utan um
starfsemina og móta stefnuna fram á
við.
Vöxtur Árbæjarskóla var hraður
og fljótlega var skólinn orðinn meðal
stærstu giunnskóla landsins. Á þess-
um uppbyggingartíma kom ekki síst í
Ijós hversu góður stjómandi Jón var.
Jón var farsæll í starfi sínu sem
skólastjóri Árbæjarskóla og bar hag
nemenda sinna og starfsfólks fyrir
bijósti um leið og hann vildi veg og
vanda skóla síns sem mestan.
Um leið ogvið vottum aðstandend-
um okkar dýpstu samúð þökkum við
þá hlutdeild sem viðáttum í Jóni sem
yfirmanni og félaga til margra ára.
Starfsfólk o'g nemendur
Árbæjarskóla.
Þegar undirritaður hóf störf við
Árbæjarskóla 1969 hafði skólinn ver-
ið starfræktur undir stjóm Jóns
Ámasonar um tveggja ára skeið.
Mér er í fersku minni hversu fast-
mótað skólastarfið var þá þegar orð-
ið, þrátt fyrir mikinn fjölda nemenda
í húsnæði sem hvergi nærri byggðist
upp til samræmis við umsvif.
Oft hafði Jón á orði hversu lánsam-
ur hann hefði verið þegar hann réð
fyrstu kennarana að skólanum.
Flestir vom nýútskrifaðir úr Kenn-
araskólanum en aðrir með nokkra
reynslu. Þama myndaðist afar heild-
stæður og samstarfsfús hópur sem
einstaklega gott var að vinna með.
Þetta voru frábærir kennarar sem
nutu sín vel við mótun skólans og
starfsins sem þama fór fram. Fjöl-
margir þessara kennara starfa ennþá
við Arbæjarskóla.
Jón var alla tíð mjög samvisku-
samur og sterkur stjórnandi, sem
fylgdist vel með starfi kennaranna en
virti vel sjálfstæði þeirra og frum-
kvæði. Þá var hann líka góður félagi
og hrókur alls fagnaðar þegar glaðst
var að loknu skólaári og minnist ég
sérstaklega ferða um Snæfellsnes, en
þar átti hann sínar rætur. Hann var
frábær fararstjóri í þessum ferðum
sem og öðmm. Jón tók leiðsögu-
mannspróf og fór vítt og breitt um
landið í sumarleyfum sínum með inn-
lenda sem erlenda ferðamenn við
góðan orðstír.
Að lokum vil ég þakka samstarfið í
Árbæjarskóla og allar aðrar
skemmtilegar samvemstundir. Við
þjónin vottum þér ÞórhUdur og öðr-
um aðstandendum dýpstu samúð
okkar.
Ragnar Guðmundsson.
Með hækkandi aldri finnum við
fyrir því hversu fækkar í félagahópn-
um. Skólafélagarnir úr Kennara-
skóla Islands, sem luku námi rétt
fyrir miðja þá öld sem nú er að
kveðja, hverfa nú af sjónarsviðinu
hver af öðmm. Við, sem lukum þá
námi frá þessari virtu menntastofn-
un og enn emm ofar moldar, höfúm
öll hætt kennslustörfum að vonum.
Starfsævin er ekki löng, um fjórir
áratugir, eða rúmlega það, þegar
best lætur.
Nú minnumst við, sem útskrifuð-
umst vorið 1949 frá Kennaraskóla ís-
lands, eins sem horfinn er úr okkar
hópi, Jóns Amasonar, fyrrverandi
skólastjóra, sem lést í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur miðvikudaginn 8. mars,
71 árs að aldri. Aldurinn varð ekki
hár, en hann er eins og kunnugt er
ekki einhlítur mælikvarði á ævistarf.
Jón hóf kennslu í Borgamesi
haustið 1950, eftir að hafa lokið námi
í Iþróttakennaraskóla íslands á
Laugarvatni. Hann var því vel undir
ævistarfið búinn. Lengst af kenndi
hann í Reykjavík, fyrst við Laugar-
nesskólann, en síðar við Langholts-
skólann, þar sem hann var yfirkenn-
ari um árabil. Loks varð Jón
skólastjóri Árbæjarskóla, alllengi.
Hann varð raunar að hætta störfum
þar nokkra fyrr en aldurshámarki
var náð, og var það vegna heilsu-
brests. Auk kennslu og skólastjómar
vann Jón nokkuð við ferðaleiðsögn og
aflaði sér réttinda til þess starfs. Var
gott að njóta leiðsagnar hans á ferð-
um, sem við félagamir frá 1949 fór-
um á nokkurra ára fresti, okkur til
mikillar ánægju. Hann var vel að sér
í staðfræði landsins og sögu. Síðast
var hann annar leiðsögumaður okk-
ar, á fimmtíu ára kennaraafmæli
okkar, alla leið til Papeyjar, í júní-
byijun á liðnu ári. Þá var Jón orðinn
mjög illa haldinn af sjúkdómi og átti
það erfitt um gang, að hann gat ekki
stigið á land í Papey, en horfði þang-
að úr skipinu, sem flutti okkur út f
eyna frá Djúpavogi. Þrátt fyrii- þetta
óraði mig síst fyrir því að hann ætti
skamma stund eftir lífs á meðal okk-
ar.
Ég get ekki annað en minnst sér-
staklega á tvo eiginleika Jóns, sem
gerðu hann góðan félaga. Það var hin
létta lund og hæverskan. Hann var
jafnan með okkur, þegar haldið var
upp á kennaraafmælin, á fimm ára
fresti og oftar, allt frá 1964. Þá var
hann ætíð með konu sinni, Þórhildi
Halldórsdóttur. Þau kynntust í
Kennaraskólanum við Laufásveg og
áttu orðið meira en hálfrar aldar
samleið. Á 25 ára afmælinu, 1974,
voram við í boði Jóns í Árbæjarskóla,
og nutum stundarinnar. Jón var þar
með frítt lið, sem ég gat ekki stillt
mig um að greina frá í nokkram ljóð-
línum: „í hárri stöðu stendur Jón og
stefnir upp á við. í Árbæ vinnur eins
og ljón - með allt sitt fagra lið.“
Við kveðjum góðan félaga, með
þökk fyrir allt og allt. Fari hann í
friði.
Gamall skólafélagi,
Auðunn Bragi Sveinsson.
Á vegamótum stöldmm við gjam-
an við og gefum okkur tíma til um-
hugsunar og endurminninga. Nú
stöndum við á slíkum vegamótum.
Jón Ámason hefur gengið sína
jarðnesku leið til enda og haldið inn á
aðrar brautir.
Við kynntumst Jóni þegar við hóf-
um störf við Árbæjarskóla en Jón var
fyrsti skólastjóri hans. Fyrstu starfs-
ár skólans var meirihluti kennaranna
ungar og óreyndar stúlkur og fram-
koma Jóns gagnvart þessu starfsliði
sínu sem hann kallaði gjarnan stelp-
urnar sínar einkenndist af foðurlegri
umhyggju. Hann var sá sem fyrstur
mætti á morgnana og síðastur fór
heim á daginn. „Em ekki áreiðanlega
allir komnir upp?“ var oft spuming
hans þegar kennslu var lokið og far-
arsnið á fólld. Stutt setning sem þessi
segir meira en mörg orð um þá
ábyrgðartilfinningu sem hann hafði
gagnvart sínu fólki.
Jón skólastjóri var höfðinglegur
maður í sjón og framkoma hans ein-
kenndist af þeirri reisn sem vekur
virðingu og traust. Hann var bakhj-
ai'linn sem kennaramir gátu leitað
ráða hjá í vanda sínum. Það heyrði til
undantekninga ef hann var ekki á
staðnum reiðubúinn að hlusta og
sinna margvíslegum úrlausnarefn-
um.
Jón gat líka slegið á létta strengi
og gert góðlátlegt grín að fólki ef það
gaf tilefni til. A samkomum kenna-
ranna var hann einn af hópnum en
jafnframt leiðtogi og hrókur alls
fagnaðar. Það var sjón að sjá kenn-
aralið Árbæjarskóla þegar það gekk í
röð á eftir Jóni upp í Súlnasal Hótel
Sögu á sameiginlegri árshátíð kenn-
Okkar elskulegi bróðir er látinn
eftir svo hetjulega baráttu við svo
erfiðan sjúkdóm.
Nú er hann komin til Jónu ömmu
og Berta afa og emm við viss um að
vel hefur verið tekið á móti honum.
Sorgin og söknuðurinn em gífurleg
og er erfitt að sætta sig við að hann
sé farinn frá okkur svo ungur að ár-
um en að því er ekki spurt, eins og
sagt er: „Þeir deyja ungir sem guð-
irnir elska.“
Elsku Ómar, við viljum enda á því
að láta nokkrar ljóðlínur fylgja til þín
sem lýsir því hvernig okkur líður.
Þung eru þrautarsporin,
þögnin dýpri og stærri,
gleðin úr geði flúin,
gráturinn hjarta nærri.
Brott er þú, bróðir ogvinur,
brostinn þinn augnaljómi,
aflvana líkaminn liggur,
lautsínumskapadómi.
Foreldrum okkar aukist
eilífurnáðarstyrkur.
Megifrásjónumsvífa
sorgþrungið ógnarmyrkur.
Leiddu þau, guð minn góði,
grátinn í hjörtum stilltu.
Vertuþeimalltíöllu,
auðnina Ijósi fyUtu.
Sendum við síðustu kveðju,
sól þín er undir gengin.
Minningin yúfust liílr,
logsár er reynsla fengin.
Hæg sé þín hinsta hvfla,
hugur minn þó að reiki.
Geislar frá guði sjálfum
umgröfmaþinaleiki.
(Þ.E.)
Elsku mamma, pabbi, omma og
abbi, Guð gefi okkur styrk í okkar
miklu sorg.
Þín systkini
Haukur og Hallgerður.
Elsku frændi. Mánudagskvöldið 6.
mars 2000 er það kvöld sem ég mun
seint gleyma. Það var það kvöld sem
þú varst hrifsaður úr faðmi þinnar
ástkæm fjölskyldu eftir langa og
stranga baráttu við veikindin. Það er
sjaldnast sem maður sér svona ung-
an og hressan strák lenda í svona
miklum og alvarlegum veikindum og
hvað þá strák sem var tilbúinn að
Þær vora ófáar haust- og vorferð-
imar sem við fómm undir leiðsögn
Jóns og það sópaði að honum í hvíta
vindjakkanum með rauðu farar-
stjórahúfuna. Hann naut þess að
vera leiðsögumaður enda feikna fróð-
ur um landið og söguna. E.t.v. standa
þó upp úr þær ferðir sem hann fór
með okkur um heimabyggð sína,
Snæfellsnes.
Jón var afar listrænn og teikning-
ar hans og málverk af fjallinu hans,
Snæfellsjökli, prýða veggi hjá mörg-
um kennaranna. Áhugamál Jóns
vom mörg og öll hans verk bám vott
um vandvirkni.
Jón Ámason tilheyrði þeirri kyns-
lóð sem kunni ekki að auglýsa sig.
Honum var ekki gjarnt að setja Ijós
sitt undir mæliker en lét verkin tala.
Kennaralið hans var afar frjálst í
starfi sínu en undir hans stjóm mót-
uðust ýmsar óskráðar venjur og
hefðir. Svo sjálfsagðar vom margar
þessar starfsreglur að engum þótti
nauðsynlegt að festa þær niður á
berjast fyrir hvei-ri mínútu lífs síns.
Það er aðdáunarvert að vita hversu
hart þú barðist og þú veist að þú
stóðst þig eins og hetja! Þegar ég
hugsa til baka er eitt atvik sem
stendur ofar en öll önnur. En það var
þegar þú og Höddi bróðir vomð að
fermast, saman. Ég man, þið þama
tveir bakkabræðumir komnir í ykkar
fínasta, tilbúnir að verða fullorðnir.
Ekki leið á löngu áður en „bjánalæt-
in“ byijuðu, en það var auðvitað ekk-
ert að því, því þarna sá maður ykkur
tvo í ykkai' réttustu og bestu mynd.
Já, það var þegar þið tókuð hjólastól-
inn hennar ömmu og vomð hlaupandi
út um allt og skiptust á að ýta. Þessu
mun ég, ásamt fleimm, aldrei
gleyma. Omar, ég vona að þú vitir að
þú munt aldrei gleymast, heldur eiga
stað í hjarta okkar allra að eilífu,
þangað til við hittumst aftur.
Elsku Ómar, að lokum vil ég þakka
fyir að vera frænka þín og að hafa
þekkt þig. Ég mun alltaf elska þig!
Elsku Ebbi, Dóra, Haukur og
Hallgerður, ég veit að Guð styrkir
ykkur öll í sorginni því stórt skarð
hefur myndast í hjarta ykkar allra.
Guð varðveiti ykkur að eilífu.
Kær kveðja,
Ingibjörg.
Sölterutárinogsæt
vinasárin.
Svonaþettabara
eins og grasið
ergrænt
og himinninn blár
einsogregnið
fellur þungt
oghlýtt
yfír drukknaða drauma
og vakandi ligg ég
oghugsaum þig.
(Elísabet Eir.)
Lífið er undarlegt og skrýtið.
Nú, þegar þú ert farinn á æðri stað
þar sem ég veit að þér er ætlað eitt-
hvað annað og meira, sit ég og reyni
að skrifa til þín kveðju.
Það era ekki nema tvö ár síðan ég
kynntist þér en núna virðist það
miklu lengri tími. Og svo unnum við
saman á Café Amsterdam í eina átta
mánuði. Það var gott að eiga þig sem
vinog lærdómsríkt.
Ég hugsa um það núna hvað þú
blað. Jón var óumdeilt höfuð skólans
og það var ekki síst áhrifum hans að
þakka að starfslið skólans var sem
ein stór fjölskylda.
Jón lét af störfúm árið 1987 eftjitr.
tuttugu ára starf sem skólastjóri. Þá
ætlaði hann að njóta lífsins og sinna
hugðarefnum sínum. Því miður olli
vanheilsa hans því að þau áform
rættust ekki.
Við eigum Jóni Ámasyni margt að
þakka. Hann mótaði okkur e.t.v.
meira en við vitum sjálfar. Á kveðj-
ustund er okkur því þakklæti og virð-
ing efst í huga. Jón var aldrei marg-
orður þegar hann tjáði kennumnum
þakkir sínar og enn tökum við hann
okkur til fyrirmyndar og segjum.
„Okkur skortir orð. Takk.“ Við send-
um Þórhildi og fjölskyldu þeirra Jón^.
innilegar samúðarkveðjur og biðjum
þann sem öllu stjómar að vera með
þeim.
F.h. „Stelpnanna",
Guðrún, Jóhanna,
Kristúi og Sigrún.
varst alltaf jákvæður, brosmildur og
hress þrátt fyrir þín erfiðu veikindi
því þér var það einfaldlega eðlislægt.
Líka það að þú varst alltaf tilbúinn í
einhver prakkarastrik. Eins og við
töluðum um þegar þú varst á spítal-
anum að þetta gengi ekki lengur, við
yrðum að komast á „djammið". Líka
áður en ég yrði of fyrirferðarmikil og
myndi hvergi komast fyrir inni í*t
skemmtistöðunum.
Við gerðum áætlun sem við hætt-
um reyndar við þegar við sáum fyrir
okkar fyrirsagnir dagblaðanna:
„Ung stúlka rænir sjúklingi í hjóla-
stól af Sjúkrahúsi Reykjavíkur."
Manstu líka þegar við „opnuðum"
Kaffi Fransu inni í eldhúsinu á Amst-
erdam, en nafnið kom til út af stóm
frunsunni sem ég var með, við gátum
mikið hlegið að þessu eins og mörgu
öðm sem við gerðum eða sögðum í
vinnunni eða annars staðar.
Færeyjaferðin sem átti að verd >
sumar, ég og þú og svo ætluðum við
áð plata Höllu með okkur. Þú ætlaðir
að sýna mér allt í Færeyjum og ég
þér í Vestmannaeyjum. Það verður
að bíða betri tíma.
Guð geymi þig, kæri vinur.
Elsku Halla mín, Dóra, Ebbi og
Haukur, misshinn er mikil] og ég bið
Guð að veita ykkur styrk.
Ásta Björk Harðardóttir.
Elskulegur vinur okkar, Ómar
Elvarsson, hefur tapað baráttunni
við illvígan sjúkdóm langt um aldur
fram.
Það var fyrir fimm árum að við
vinkonurnar stoppuðum þennaq^-
strák sem var að rúnta framhjá hús-
inu okkar og létum hann bjóða okkur
með. Strákurinn var Ómar, húsið var
á Suðureyri. Hann var hálffeiminn í
fyrstu, kannaðist jú við okkur en
þekkti ekki mikið. Það breyttist þó
fljótt og hann og hans vinir fóm að
venja komur sínar til okkar í bláa
húsið, eins og þeir kölluðu það, dag-
lega. Margt var brallað á þessum
tíma og eigum við ótalmargar minn-
ingar um allar ferðimar yfir á ísa-
íjörð, böllin, videokvöldin og öll upp-
átækin hans Ómars sem engum
öðrum hefði dottið í hug. Þetta var
góður tími en það kom að því að við
fluttum aftur til Reykjavíkur og það
gerði líka fjölskyldan sem bjó á Aða,!- -
götu 17 og áfram hélst vinskapurinn:
Hallgerður okkar vinkona, og Ómar
okkar vinur. Eins náin systkini og
þau höfum við aldrei séð áður. Elsku
Halla okkar, missir þinn er mikill þar
sem nú er farinn þinn besti vinur og
bróðir. Nú, þegar við sitjum hér og
skrifum þessar línur, rifjast upp svo
ótal margt, og sérstaklega þá frá síð-
asta ári en ekki grunaði okkur þá að
svo fljótt mundir þú kveðja þennan
heim, en nú hefur þú fengið annað
mikilvægara hlutverk. Elsku Ebbi,
Dóra, Halla, Haukur og aðrir ástvin-
ir, við vottum ykkur okkar dýps®U
samúð á þessari erfiðu stundu. Megi
guð fylgja ykkur.
Elsku Ómar, minninguna um þig,
brosið þitt og það hvemig þú varst
munum við ávallt varðveita.
Þínarvinkonur,
Helga Ægisdóttir og
Berglind Borgarsdóttir.
f
ara.
OMAR
ELVARSSON
+ Ómar Elvarsson
fæddist 9. janúar
1976. Hann lést 6.
mars siðastliðinn.
Foreldrar: Elvar
Jón Friðbertsson, f.
24.6. 1947 á Suður-
eyri og Steindora
Andreasen, f. 28.12.
1954 í Færeyjum.
Systkini hans:
Haukur Elvarsson,
f. 9.5. 1974 og Hall-
gerður Jóna Elvars-
dóttir, f. 28.5. 1978
Ómar ólst upp á
Suðureyri og stund-
aði nám í Grunn-
skólanum á Suður-
eyri og síðar í
Héraðsskólanum að
Núpi í Dýrafiði og
Fjölbrautaskóla
Suðurlands á Sel-
fossi. Ómar var að
læra trésmíði hjá
J.Á. verktökum á
Selfossi þegar hann
lést.
títför Ómars fer
fram í Fossvogs-
kirkju í dag og
hefst athöfnin
klukkanl3.30.