Morgunblaðið - 23.09.2000, Side 50

50 LAUGARDAGUR 23. SEPTEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓHANN
KRIS TJÁNSSON
+ Jóhann Krist-
jánsson fæddist í
Bolungarvík 28. nóv-
ember 1925. Hann
Iést á heimili sínu
laugardaginn 16.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Guðrún
Guðmundsdóttir, f.
14. júní 1887, d. 11.
aprfl 1927, og Kri-
stján Oddsson, f. 5.
Jjjání 1887, d. 9. júní
1965. Systkini Jó-
hanns voru Elín
Kristjana, f. 1918,
Oddur Kristján, f. 1920, og Guðný,
f. 1923. Hálfsystkin sammæðra
voru Guðmundur, f. 1911, Þórunn
Aðalheiður, f. 1914, og Svein-
björn, f. 1916. Þau eru öll látin.
Eftir lát móður sinnar var Jó-
hann tekinn í fóstur af hjónunum
Kristínu Ingimundardóttur og
Bjama Bárðarsyni í Bolungarvik
og ólst Jóhann þar upp í stórum
fóstursystkinahópi.
Jóhann kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Evlalíu Sigur-
geirsdóttur, 24. desember 1946.
-<Börn þeirra: 1) Jón Örnólfs, f. 10.
mars 1946, d. 4. maí 1998. 2) Hall-
dóra, f. 10. mars 1946, maki Jó-
hann Magnússon. Þau eiga fjögur
börn. 3) Margrét, f. 14. september
1947, maki Bjarni L. Benedikts-
son. Þau eiga þijú börn. 4) Sigur-
geir Guðmundur, f. 6. ágúst 1951,
maki Guðlaug Elías-
dóttir. Þau eiga íjög-
ur börn. 5) Oddný
Hervör, f. 19. októ-
ber 1956, maki
Kristján L. Möller.
Þau eiga þijá syni. 6)
Bjarni Kristinn, f.
23. júní 1958, maki
Anna S. Jörunds-
dóttir. Þau eiga þrjú
börn. Barnabarna-
börn Jóhanns eru
ellefu talsins.
Jóhann lauk prófi
í vélstjómun 1944.
Hann starfaði m.a.
við sjómennsku og var verkstjóri í
verksmiðju Einars Guðfinnssonar
hf. í Bolungarvík í fjöldamörg ár.
Síðustu árin vann hann á raf-
magnsverkstæði Bjama sonar
síns í Bolungarvík. Hann stundaði
einnig búskap í Minni-Hlíð sam-
hliða störfum sínum. Jóhann
starfaði mikið að slysavarnamál-
um í Bolungarvík og var m.a. for-
maður björgunarsveitarinnar um
árabil og beitti sér sérstaklega við
að auka tækjakost sveitarinnar.
Hann var einn af stofnefndum
Sjálfsbjargar í Bolungarvík og sat
þar í sfjórn í mörg ár. Hann lét
málefni fatlaðra mikið til sín taka,
og sat fjölda landsþinga Sjálfs-
bjargar - landssambands fatlaðra.
Utför Jóhanns fer fram frá
Hólskirkju í Bolungarvík f dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku pabbi.
Nú þegar komið er að kveðjustund
langar mig að þakka þér allt sem þú
hefur gert fyrir mig og ekki síst
bomin mín Óttar, ínu og Andra. Þú
varst þeim einstaklega góður afi.
Alltaf gafstu þér tíma til að sinna
þeim, smíðaðir handa þeim leikföng
og lagfærðir það sem bilaði. Þessi
leikföng ásamt göngustöfunum sem
þú smíðaðir fyrir göngumar í síðustu
viku eru þeim sérstaklega kær og
verða vel varðveitt. Best af öllu þótti
þeim þó að koma til afa og ömmu og
sofa í „hreiðrinu" sem þú útbjóst við
hliðina á rúminu ykkar og voru ófá
skiptin sem þau fóru „yfir“ til að sofa.
Eg var svo einstaklega heppinn að
fá að hafa þig í vinnu hjá mér á raf-
magnsverkstæðinu síðastliðin 14 ár.
Enginn getur fyllt það skarð sem þú
skilur eftir þig þar. Mér fannst sér-
staklega gott að leita til þín, fá ráð
hjá þér og stuðning. Þegar ég leitaði
ráða hjá þér varst þú alltaf svo já-
kvæður og hvattir mig áfram.
Minningin um tófuveiðarnar í sum-
ar er einstök þar sem ég á góðar
myndir af þér og Andra og varst þú
ótrúlegur að ganga á öll þessi fjöll og
alla Stigahlíðina þrátt fyrir háan ald-
ur og heilsubrest. Þetta lýsir vel
hversu kraftmikill og duglegur þú
varst.
Ég vona að þú hafir öðlast íyrri
heilsu á nýjum stað og sért í góðra
vina hópi. Minningin um einstaklega
góðan pabba og afa lifir í hjörtum
okkar.
Bjami.
„Öllu er afmörkuð stund og sér-
hver hlutur undir himninum hefur
sinn tíma. Að fæðast hefur sinn tíma
og að deyja hefur sinn tíma.“
(Prédikari Salómons).
Látinn er í Bolungarvík tengda-
faðir minn Jóhann Kristjánsson. Ég
minnist hans með hlýhug og virð-
ingu.
Jóhanni kynntist ég fljótlega eftir
að ég kom sem íþróttakennari til Bol-
ungarvíkur árið 1976 og fór að venja
komur mínar heim til Oddnýjar sem
seinna varð eiginkona mín. Jóhann
tók mér af ljúfmennsku en gerði mér
ljóst, í léttum dúr, að honum þætti
tímanum betur varið í annað en
íþróttir.
Jóhann hafði fyrr á árum verið sjó-
maður og meðal annars verið á sfld
við Norðurland og alloft komið til
Siglufjarðar. Hann var hafsjór af
fróðleik um sfldveiðar og miðlaði
þeim fróðleik óspart til mín mér til
ánægju. Eftir að við Oddný settumst
að á Siglufirði komu þau hjónin ár-
lega í heimsókn og þá kom vel í Ijós
hve sterkar taugar hann hafði til
bæjarins og ekki síst Sfldarminja-
safnsins sem hann heimsótti alltaf og
hafði gaman af að skoða. Gaf því
reyndar gamla skektu sem var í eigu
hans. Hann tengdafaðir minn var
mikill verkmaður og vildi drífa í hlut-
unum. Eitt sinn færði ég í tal við
hann fyrir vestan að Sfldarminja-
safnið vantaði nótabát. Hann vissi af
einum slíkum í Skötufirði og þangað
var rennt, aðstæður skoðaðar og
mikið spekúlerað. Ymsar kringum-
UTFARARSTOFAISLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður
Útfararstjórar okkar búa yfir áratuga reynslu af störfum við
útfararþ j ónustu.
Sjáum um útfarir á allri landsbyggðinni.
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri,
sími 896 8242
Sverrir
Olsen
'útfararstjóri.
Baldur
Frederiksen
útfararstjóri,
sími 895 9199
Útfararstofa íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is
J
stæður reyndust óhagstæðar við
flutning á bátnum svo ekkert varð af
því en áhugann og þrautseigjuna
vantaði ekki né heldur framkvæmda-
viljann.
Á þeim tíma sem ég kom til Bol-
ungarvíkur var Jóhann með búskap
frammi í Minni-Hlíð. Hann gekk þar
til verka af dugnaði og natni og hafði
yndi af bústörfunum. Hann var einn-
ig mjög laghentur og vandvirkur og
ýmiss konai- iðnaðarstörf léku í hönd-
um hans. Skóli lífsins reyndist hon-
um drjúgur til margra verka og Jó-
hann var kröfuharður til sjálfs síns í
vinnu. Hann fylgdist vel með lands-
málum og fréttum yfirleitt og var
helst í essinu sínu þegar honum tókst
að fá fram öndverðar skoðanir og
koma fólki til að kýta aðeins. Hann
var einnig virkur í félagsmálum bæði
í Björgunarsveitinni og hjá Sjálfs-
björgu.
Hann hafði mikla ánægju af að
grúska í gömlum heimildum og var
mjög fróður um búskaparhætti fyrri
tíma. Því áhugamáli deildi hann með
tengdaforeldrum sínum og það var
lærdómsríkt að heyra samræður
þeirra um búskap og basl. Hann var
einnig mjög fróður um staðhætti og
lyrir vestan þekkti hann hveija þúfu
og hvem tind.
Ég gat þess hér í upphafi að Jó-
hanni hefði fundist íþróttir vera tíma-
sóun. Mér þótti því merkilegt þegar
hann fyrir allmörgum árum bað mig
að útvega sér fótboltaskó. Hann ætl-
aði þá reyndar ekki fyrir þá iðkun
heldur til að fara á í göngur og nota í
klettaklifur. Ég fór einu sinni í slíka
ferð með honum og það sló út erfið-
ustu íþróttir.
Jóhann var góður fjölskyldufaðir
og hafði mikinn áhuga á öllu því sem
bamabömin tóku sér fyrir hendur.
Hin síðari ár var hann því farinn að
fylgjast af áhuga með fótbolta og
sýndi þá að það eins og annað sem
hann fékk áhuga á tók hann alvar-
lega.
Jóhann lést að kvöldi réttardags
Bolvfldnga. Ég vil enda þessi minn-
ingarbrot um hann á tveimur erind-
um úr kvæðinu Vor eftir Snorra
Hjartarson:
Blessaðverigrasið
sem grær kringum húsin
bóndansoglesmér
jjóðhans,
þráogsigur
hins þögula manns.
Blessaðverigrasið
semgræryfirleiðin,
felurhinadánu
friðiogvon.
Blessuð sé minning Jóhanns
tengdaföður míns.
Kristján L. Möller.
Kæri tengdapabbi.
Ég vil með fátæklegum orðum
þakka þér þann tíma sem við voram
samferða í lífinu. Það er erfitt að trúa
því að þú sért farinn frá okkur, því
þrátt fyrir atorkusemina í gegnum
árin áttir þú mörgu ólokið hér. Það
helsta var að fá að fylgja barnabörn-
unum betur úr hlaði, sérstaklega
þeim yngstu, en þú varst einstaklega
þolinmóður og góður þeim, enda
sakna þau þín sárt. Frá því ég kom
inn í fjölskyldu ykkar varstu mer
góður og vildir allt fyrir mig gera. Ég
minnist þess sérstaklega hvað þú
varst alltaf jákvæður fyrir öllum hug-
myndum sem komu upp og ólmur í að
hrinda þeim í framkvæmd sem fyrst.
Fyrir mér varstu léttur og kátur
maður og þannig mun ég minnast
þín. Elsku tengdapabbi, saman mun-
um við fjölskyldan styðja tengda-
mömmu í gegnum hennar miklu
sorg.
Hvfl í friði,
þín tengdadóttir,
Anna.
Elsku afi okkar!
Þetta var reiðarslag fyrir
okkur öll að heyra fréttirnar síðasta
laugardag. Þetta var ekki það sem
við áttum von á að heyra. Við höfð-
um þó haft það á tilfinningunni að
eitthvað væri í vændum en aldrei
áttum við von á að fá þessar fréttir.
Það var gangnadagur og þú varst
búinn að vera svo duglegur að atast í
fénu allan daginn. Okkur þykir það
huggun að síðasti dagurinn þinn
hérna megin hafi verið h'flegur og
skemmtilegur.
Minningarnar hrannast upp, hvert
okkar á sínar minningai- en einnig
eigum við mai’gar sameiginlegar. Öll
aðfangadagskvöldin sem við áttum
saman heima hjá ykkur á Holtastíg.
Þegar við voram yngri varð helst að
taka allar gjafirnar með til þess að
sýna ykkur ömmu. Hvernig verður
það núna, elsku afi? Það verður stórt
skarð í fjölskyldunni, en þú verður
með okkur í minningunni og við vit-
um að þú munt vaka yfír okkur þá,
eins og alla aðra daga.
Þú varst sá sem fórst með okkur í
okkar fyrstu göngur. Og ekki megum
við gleyma göngustöfunum. Það var
merkisdagur þegar stafur var í
vændum, það biðu allir í ofvæni eftir
stöfum. Álltaf þótti það jafnmerki-
legt, annar stafurinn var jafnmerki-
legur og sá fyrsti. Við fórum alltaf
stolt af stað í göngur með staf sem þú
hafðir gert fyrir okkur. í göngum
varst þú með endalaust þrek, það var
sama hvað gekk á, alltaf gast þú hald-
ið áfram. Síðasta gangan þín á Stiga-
hlíðina var 1. júlí síðastliðinn, það var
mikið spáð í það innan fjölskyldunnar
hvort eitthvað vit væri í því að þú
færir. En ef þú gætir ekki komist
þetta, þá þurftum við hin ekki einu
sinni að láta okkur detta það í hug að
fara af stað. Þér þótti þetta ekki leið-
inlegt. Þegar þú sagðir frá kennileit-
um skein af þér gleðin, þú vissir svo
mikið. Það vora stoltir fjölskyldu-
meðlimir sem horfðu og hlustuðu
þegar þú sagðir frá. Og ekki var það
minna stolt sem skein af þeim sem
tóku á móti þegar ferðin var á enda.
Fólk í ferðinni talaði um hvað þú
værir hraustur og duglegur, maður á
75. aldursári að geta þetta, en við ef-
uðumst aldrei um getu þína á þessu
sviði. Við efuðumst aldrei um getu
þína á neinu sviði, því þú varst stoð
okkar og stytta. Við gátum alltaf leit-
að til þín, það var alveg sama hvað þú
varst að gera, alltaf gastu tekið þér
smápásu til að spjalla við okkur. Þú
varst alltaf til staðar fyrir okkur og
hvattir okkur áfram. Það var nánast
sama hvað okkur datt í hug, þú gast
alltaf séð eitthvað jákvætt í því og
komið með hlý hvatningarorð.
Hrafnhildur var íárin að hlakka svo
til að geta sagt þér írá nýju vinnunni
sem hún er að fara að byrja í. Hún
vissi að þú gætir komið með hvatn-
ingarorð sem gætu hjálpað henni að
takast á við nýtt umhverfi. Þú hafðir
alltaf óbilandi trú á okkur öllum.
Þú varst maður sem þurftir alltaf
að vera að, ekki munum við eftir þér
sitjandi auðum höndum. Við gátum
átt von á því þegar við vöknuðum á
morgnana að þú værir búinn að
byggja höll, stundum spáðum við í
það hvort þú þyrftir aldrei að hvflast.
Það á eftir að verða okkur erfitt að
keyra Aðalstrætið og sjá þig ekki
hlaupa út í banka, út í búð eða heim í
mat. Þú settir sterkan svip á bæinn,
elsku afi okkar.
Við vitum að þú hefur það gott
núna og við vitum að þú átt eftir að
taka okkur opnum örmum þegar við
mætum. Elsku, elsku afi, það er erfitt
að kveðja þig, við biðjum góðan guð
að styrkja okkur öll og veita ömmu
allan þann styrk sem hún þarfnast.
Minning þín mun lifa.
Halldóra, Elvar,
Hrefna og Hrafnhildur.
Elsku afi minn!
Það er svo erfitt að kyngja því að
þú sért dáinn. Þú sem varst alltaf svo
kátur og hress. En svona er lífið, við
deyjum víst öll en það er bara svo erf-
itt að sætta sig við það. Þú varst alltaf
til staðar fyrir okkur, komst alltaf
brosandi á móti okkur þegar við
komum í heimsókn, sama hve upp-
tekinn þú varst þá hafðir þú alltaf
tíma til að spjalla svolítið. Þú vildir
alltaf vita hvað við voram að gera og
það var sama hvað okkur datt í hug
þér fannst það alltaf jafnæðislegt og
studdir okkur af heilum hug.
Það er svo margt sem mig langar
að skrifa og segja þér en ég finn ekki
réttu orðin. Ég á svo margar góðar
minningar um þig sem ég mun ætíð
muna og ég er svo þakklát fyrir þær
stundir sem við áttum saman.
Ég og Elvar fóram með þér og
ömmu inn að Fæti og þið sögðuð okk-
ur svo margt um þá staði sem við
löbbuðum framhjá. Þetta var svo
heitur og sólríkur dagur að þú fórst
og buslaðir í sjónum og kallaðir á
okkur að koma með þér. Við skemmt-
um okkur svo vel þennan daginn, við
voram öll eins og lítil börn að busla í
pollum.
Ef þú vissir að amma var að baka
þá sagðir þú okkur alltaf að fara nú
inn og fá okkur aðeins í gogginn. Þér
var alltaf í mun að við borðuðum nóg
þegar við vorum að vinna mikið.
Ég man alltaf hvað mér þótti gam-
an að horfa á ykkur ömmu þegar þú
varst að hjálpa henni að baka rúg-
kökur eða þegar þið stóðuð við
hakkavélina. Þú sóðst með borvélina
til að snúa hakkavélinni og amma
fyllti á jafnóðum. Þið vorað svo ham-
ingjusöm og þú varst svo kátur með
þessa uppfinningu þína.
Áður en ég kom hingað suður í
fyrsta skipti þá vorað þið amma búin
að plana ferð suður. Þið gistuð á Hót-
el Sögu og þú varst búinn að segja
mér að þegar þú kæmir suður þá ætl-
aðir þú sko að bjóða mér í mat. Og þú
stóðst við það alveg eins og þú gerðir
alltaf. Ég og Halldóra komum í há-
degismat og þú varst svo kátur, vildir
að við prófuðum allt og vildir vera al-
veg viss um að við borðuðum nóg. Við
fóram svo með ykkur upp á hótelher-
bergi og þar vorað þið með mandar-
ínur sem þú auðvitað byrjaðir á að
bjóða okkur.
Ég man þegar ég kom og kvaddi
þig áður en ég fór erlendis í vetur og
þú faðmaðir mig að þér og sagðir mér
hve þú hefðir viljað getað ferðast
svona þegar þú varst ungur. Þér
þótti svo gaman að ferðast og ég
hefði svo viljað fara í ferðalag með
þér og skoða heiminn.
Ég veit að þú ert á góðum stað og
að þér líður vel núna. Þú vakir yfir
okkur þegar við þörfnuðumst styrks
þíns. Elsku afi minn, megi guð
geyma þig og styrkja ömmu og okkur
hin sem syrgjum. Þín er og verður
ætíð sárt saknað.
Þín
Hrefna.
„Fram í heiðanna ró fann ég ból-
stað og bjó.“ Þessar ljóðlínur koma í
huga minn þegar ég minnist Jóhanns
mágs míns. Eða Hanna eins og við
kölluðum hann. Hann var mikill
söngvinur, hlustaði mikið á tónlist,
sérstaklega hafði hann gaman af
karlakóram og harmóníkumúsik,
enda mikill dansmaður.
Þegar Hanni kom í fjölskylduna og
giftist Illu systur minni, var ég um
fermingu og hin systkinin öll yngri.
Svo við tengdumst honum öll mjög
náið, enda var hann mjög bamgóður.
Foreldram okkar reyndist hann hinn
besti tengdasonur. Hann átti plöt-
uspilara sem var ekki á hverju heim-
ili í þá daga, og nutum við krakkarnir
góðs af.
Ég var í vist hjá Illu og Hanna
þegar Margrét næstelsta dóttir
þeirra fæddist og fór ég í heyskap
með Hanna það sumar og þá fékk ég
að slá með orfi, sem mér þótti mikil
upphefð. Þegar við Gestur, maðurinn
minn, byrjuðum að búa, leigðum við
hjá þeim fyrsta árið, svo margs er að
minnast.
Hanni var lærður vélstjóri og var
við sjómennsku í mörg ár, en eftir að
hann kom í land starfaði hann í
verksmiðju hjá E.G., en jafnframt því
var hann alltaf með búskap. Hanni
var léttur á fæti þegar hann hljóp á
eftir rollunum og talinn afburðamað-
ur í smalamennsku og klettum.
Hanni var mikill náttúraunnandi,
kom sér upp sumarbústað í Minni-
Hlíð, þar sem þau hjón nutu sín vel
öll sumur. Þar byggði hann gróður-
hús og ræktaði grænmeti og góðar
vora rófumar og næpurnar úr
Minni-Hlíð.
Ekki hef ég þekkt bónbetri og vilj-
ugri mann en Hanna, ef maður bað
hann að gera sér greiða var hann
hlaupinn og búinn að „redda“ málun-
um.
Það var alltaf gaman að hitta
Hanna, hann var hress og góður
sögumaður og sagði skemmtilega
frá. Nú er allt orðið hljótt, en eftir lif-
ir minning um góðan dreng.
Okkur systkinin langar að kveðja
hann með þessu Ijóði.