Morgunblaðið - 06.10.2000, Page 46

46 FÖSTUDAGUR 6. OKTÓBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MAGNÚS
ÁGÚSTSSON
+ Mag'iuis Ágústs-
son fæddist í
Reykjavík 9. sept-
ember 1926. Hann
lést á heimili sfnu,
Dvergabakka 24, 30.
september síðastlið-
inn. Hann var sonur
Ágústar Ingvars
Magnússonar, verk-
stjóra í Haga ‘ í
Reykjavík, f. 9.8.
1891, d. 20.12. 1940,
og Lilju Guðjóns-
dóttur, húsmóður í
Reykjavík, f. 11.12.
1892, d. 8.8. 1973.
Systkini Magnúsar voru Ágúst,
Magnea og Sigurður sem eru lát-
in, eftirlifandi bróðir er Högni.
Eiginkona Magnúsar er Helga
Eiríksdóttir, f. í Reykjavík 17.9.
1926. Börn þeirra 1) Ágúst,
húsasmíðameistari, f. 1947,
kvæntur Sigríði S. Eiríksdóttur,
sjúkraliða. Börn þeirra eru a)
Helga Halldóra, f. 1966. Sambýl-
ismaður Sigurður Jökulsson. b)
Sólveig Guðfinna, f. 1972. c)
Lilja Björg, f. 1982.
d) Magnús Freyr, f.
1983. 2) Lilja, f.
1949, starfsmaður í
skóla, gift. Jóhanni
Víglundssyni, kjöt-
iðnaðarmanni. Syn-
ir þeirra eru Magn-
ús, f. 1971, og
Víglundur, f. 1974,
kvæntur Heiðu
Björk Þórbergs-
dóttur. 3) Jenný, f.
1958, rekstrarfull-
trúi, gift Magnúsi
Sigurðssyni, skrif-
_ stofumanni. Synir
þeirra eru Ágúst Ingvar, f. 1982,
og Sigurður Helgi, f. 1987.
Barnabörnin eru þrjú.
Magnús lærði bifvélavirkjun
hjá Sveini Egilssyni og vann þar
til ársins 1967, er hann hóf störf
á bifreiðaverkstæði Pósts og
síma í Reykjavík. Hann lét af
störfum 1996.
Útfór Magnúsar fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku Maggi minn. Ég þakka þér
jfyrir árin sem við áttum saman. Þau
urðu 53. Nærgætni þín í veikindum
mínum verður mér ógleymanleg. Þú
varst einstaklega góður við börnin
okkar, bamabörnin og langafaböm-
in. Þau elskuðu þig öll. Veit ég að það
verður tekið vel á móti þér á ókunn-
um stað. Guð blessi þig.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífs þíns nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
<r þásælteraðvitaafþví
að laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þáauðnuaðhafaþighér.
Og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þóruirn Sig.)
Helga.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast tengdaföður míns Magnúsar,
í6em í dag verður jarðsunginn. Ég
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast Magga eins og við gjaman
kölluðum hann fyiir tæpum 35 ámm
er ég flutti inn á heimili hans og
Helgu í Alftamýrinni. Þar kynntist
ég hlýju hans og væntumþykju sem
ávallt var ríkjandi í viðmóti hans.
Hann var einstakt ljúfmenni sem öll-
um vildi vel og lifði fyrir fjölskyldu
sína. Ég mun ætíð minnast hans með
söknuði. Enda þótt hausti nú um sinn
í huga okkar og hjarta lifa minning-
arnar um elskulegan og góðan vin.
Með sámm trega kveð ég þig í bili
því þótt leiðir skilji að sinni veit ég að
við eigum eftir að hittast í nýjum
heimkynnum.
Blessuð sé minning þín.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Sigríður Eiríksdóttir.
Elsku afi minn er dáinn, það er
sárt til þess að hugsa að eiga aldrei
eftir að koma í Dvergabakkann og fá
hlýjar móttökur frá honum er hann
opnar dyrnar og spyr tíðinda úr
sveitinni.
Ég læt hugann reika og hugsa um
allar þær góðu stundir sem ég átti
með afa.
Á hverjum föstudegi á leiðinni
heim úr vinnuni sótti hann mig og
tók mig með heim til þeirra ömmu
þar sem ég dvaldi í góðu yfirlæti
flestallar helgar mín yngri ár. Ég
fékk að sofa á milli þeirra og alltaf
átti afi góða sögu að segja lítilli
stelpu, heilu ævintýrin urðu til. Á
sunnudagsmorgnum var svo farið í
ísbíltúr og að gefa öndunum. Stund-
um var svo farið í bíó eða jafnvel í
Sædýrasafnið. Ég hef verið heppin
að fá að njóta þess að eiga hann að í
öll þessi ár og ég þakka fyrir að
Sunna litla fékk tækifæri til að kynn-
ast langafa sínum sem henn þótti
mikið vænt um. Nú fær hún að heyra
sögurnar sem eru geymdar hjá mér,
sögurnar um hana Nefljótu tröll-
skessu í Esjunni sem hann sagðir
mér þegar ég var lítil.
Afi minn var yndislegur maður,
það þótti öllum sem kynntust honum
vænt um hann og sérstaklega hænd-
ust börnin að honum.
Þegar afi var ungur maður spilaði
hann fótbolta, var Framari af lífi og
sál. Hann fór eitt sinn með úrvalsliði
Reykjavíkur í keppnisferð tii Eng-
lands, það vann 1:0 og það var afi
sem skoraði markið. Afi átti framtíð-
ina fyrir sér á fótboltavellinum, en
berklaveiki setti þar strik í reikning-
inn og tveim dögum eftir að hafa spil-
að fóboltaleik var hann lagður inn á
Vífilsstaði. Það hlýtur að hafa verið
gífurlegt áfall fyrir ungan upprenn-
andi íþróttamann að vera kippt
svona úr leik. Hann lá marga mánuði
á spítala og lék ekki fótbolta eftir
það. En fótboltinn átti hug hans all-
an. Margar ferðir fór ég niður á
bensínstöð fyrir afa að kaupa get-
raunaseðla, alltaf lét hann mig fylla
út einn, ég man hvað við hlógum þeg-
ar mér tókst að hafa engan réttan.
Minningamar eru svo margar að
ég gæti fyllt heilu blöðin með þeim,
og þær em mér mjög dýrmætar, og
þær standa eftir, ljúf minning um
yndislegan afa, ég bið góðan Guð að
styrkja elsku ömmu sem hefur misst
lífsförunaut sinn og besta vin.
Minning hans mun alltaf lifa með
okkur öllum.
Vertu blessaður, elsku afi.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi.
Hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi.
Og gæfa var það öllum er fengu að
kynnastþér.
(Ingibj. Sig.)
Saknaðarkveðja,
Helga Dóra.
Nú er hann elsku afi okkar farinn.
Á stundu sem þessari er erfitt að
lýsa þeim söknuði sem okkur býr í
brjósti. En minningin um besta afa í
heimi eigum við eftir í hjarta okkar.
Margar vora ánægjustundirnar í
Álftamýrinni og síðar í Dvergabakk-
anum. Afi var alltaf blíður og góður
og ófáir voru ísbíltúrarnir og ferðtrn-
ar niður að tjörn að gefa öndunum.
Solla minnist sérstaklega góðra
stunda „á millum“ hjá ömmu og afa
og allra sagnanna af Nebbu, tröll-
skessunni sem býr á Esjunni.
Við minnumst þess einnig að þeg-
ar leið okkar lá suður og við fengum
að gista hjá ömmu og afa var alveg
sama hve snemma við vöknuðum þá
var afi alltaf búinn að fara í bakaríið
og kaupa eitthvað gómsætt handa
okkur.
Elsku amma, guð styrki þig í þinni
miklu sorg og eitt er víst að elsku afi
okkar mun alltaf eiga sérstakan stað
í hjarta okkar.
Nú er sál þín rós
írósagarúiguðs
kysstafenglum.
Döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir.
Aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti.
(Ragnhildur Ofeigsd.)
Kærar kveðjur.
Afabömin,
Sólveig, Lilja og Magnús Freyr.
í dag er kvaddur hinstu kveðju
Magnús Ágústsson fyrrverandi
vinnufélagi okkar hjá bifreiðadeild
Símans. Magnús hóf störf hjá Pósti
og síma hinn 1. nóvember 1967, sem
verkstjóri á bifreiðaverkstæði sem
þá var staðsett á Sölvhólsgötu 11 og
síðan frá 1973 á Jörfa v/Grafarvog.
Það má segja það lán fyrir fyrir-
tækið og starfsmenn að fá Magnús til
liðs við sig því þar fór sérstaklega
fær starfsmaður og einkar þægileg-
ur samstarfsmaður.
Magnús lærði bifvélavirkjun hjá
Sveini Egilssyni og kom til starfa hjá
Pósti og síma 1967 og starfaði hann
þar samfellt til ársins 1996 eða í
hartnær 30 ár, að hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir. Það var oft gaman
að fylgjast með Magnúsi í starfi því
hann var einstaklega fær og sáu
menn að þar fór góður fagmaður og
man ég ekki eftir að hann hafi
nokkru sinni vantað til vinnu.
Við vinnufélagar hans nutum góðs
af samvinnu með honum því hann
var einkar ljúfur vinnufélagi og átti
gott með að lynda við alla menn.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
skal Magnús Ágústsson kvaddur
með virðingu og þökk fyrir samstarf-
ið.
Helgu konu hans og fjölskyldu
sendum við samstarfsmenn Magnús-
ar samúðarkveðju.
Gunnar Þórólfsson.
Litlu hlutimir, smáatriðin. Að
þykja vænt um eitthvern er að
þekkja og elska þá hluti og eiginleika
sem gera hann að persónu, það sem
gerir viðkomandi sérstakan.
Afi okkar hafði mörg slík smáat-
riði og persónueinkenni, og við
þekktum þau öll. Einföldustu hlutir
eins og hvernig hann brosti og hló
era ótrúlega skýrir í minningunni.
Eða sú sérviska hans að drekka bai-a
grænan pilsner, það hvað hann hafði
gaman af því að horfa á fótbolta í
sjónvarpinu eða hvað honum fannst
gott að fá sér „pínu“ neftóbak. Allt
era þetta hlutir sem við eigum aldrei
eftir að gleyma, því það hvað okkur
þótti vænt um afa tryggir það að við
munum muna eftir honum um
ókomna tíð.
Ást hans, félagsskap og væntum-
þykju getum við aldrei þakkað
nógsamlega fyrir og þó að hann sé
farinn frá okkur í bili er hann samt
sem áður ennþá með okkur öllum í
hjarta, alltaf.
þegarþúfórstburt
litum við upp til himna
ogbrostumtilþín
Bestu vinir þínir,
Ágúst Ingvar og
Sigurður Helgi.
Mig langar til að kveðja hann
Magga minn og þakka honum fyrir
allt.
Ég man þegar ég var barn og bjó á
Laugavegi 43 og þar bjuggu Helga
móðui'systir og Maggi með bömin
sín og hvað hann Maggi gat sagt
margar sögur og sérstaklega var
gaman að hlusta á sögumar af Nef-
ljótu og Gilitratt, hann gerði þær svo
svaka spennandi.
Það var alltaf svo gott og gaman
að koma til Helgu og Magga, þar var
hlýlegt og góðar móttökur. Annað
eins ljúfmenni og Maggi var, varð
vart fundið þótt víða væri leitað.
Hann gerði nú ekki mikið úr veik-
indum sínum. „Hann var alltaf ágæt-
ur“ ef maður spurði hvernig hann
væri til heilsunnar. n nú er hann all-
ur og mun ég sakna hans sárt.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinummeginbirtaner.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar - Drottinn vakir
dagaognæturyfir þér.
(Sig. Kristófer Pétursson.)
Elsku Helga mín, Gústi, Lilja
Jenný, tengdaböm og barnabörn,
mínar samúðarkveðjur til ykkar.
Guð veri með ykkur á erfiðum
tíma sem þessum.
Unnur Ásgeirs.
+ Valur Fannar
Marteinsson
gullsmiður fæddist i
Reykjavik 24. júní
1927. Hann lést á
hjartadeild Land-
spitalans í Fossvogi
^ 1. október sfðastlið-
inn. Hann var sonur
Þórunnar Björns-
dóttur frá Möðrudal
á Efra-Fjalli og fóst-
ursonur Marteins
Skaftfells kennara
frá Reykjavík.
Systkini sammæðra
Ester Geirsdóttir
Zoega Preis, f. 1925, Heiðar Mar-
teinsson, f. 1931, og Venný Mar-
teinsdóttir Keith, f. 1936. Systur
samfeðra Nína Lárusdóttir, f.
1932, og Elísabet Lárusdóttir, f.
'1934.
Hinn 9. júlí 1949 kvæntist Val-
ur Fannar Hönnu
Aðalsteinsdóttur, f.
16.6. 1930 í Reykja-
vík. Þeirra börn
eru 1) Halldór, f.
28.4. 1948, tann-
læknir, kvæntur
Fríði Garðarsdótt-
ur, þeirra börn eru
Halldór Fannar, f.
1984, nemi, og Ró-
bert Fannar, f.
1985, nemi, með
fyrri konu sinni
Kristrúnu Stephen-
sen átti Halldór
Soffíu Dögg
tannsmið, f. 1969, hennar börn
eru Goði Már, f. 1995, og Nína
Margrét, f. 1999, Höllu Dóru
lækni, f. 1973. 2) Þór, f. 29.7.
1950, verslunarmaður, kvæntur
Guðrúnu Markúsdóttur, þeirra
börn eru ína Edda viðskipta-
fræðingur, f. 1972, Marín, nemi í
mannfræði, f. 1977, og Valur
Fannar, nemi, f. 1981. Fyrir átti
Þór Völu Birnu tölvunarfræð-
ing, búsett í Noregi, f. 1970,
hennar sonur er Ares Ulf, f.
1989. Móðir Völu Birnu er Ingi-
gerður Björnsdóttir. 3) Heimir,
f. 26.12. 1951 verkfræðingur,
búsettur i Bandaríkjunum,
kvæntur Cheryl. 4) Valur Fann-
ar, f. 17.11. 1958, byssusmiður,
búsettur í Bandarikjunum,
kvæntur Guðlaugu Tryggvadótt-
ur, þeirra börn eru Linda Rós, f.
1990, Snædfs, f. 1992, og Valur
Fannar, f. 1999, fyrir átti Valur
Erlu Steinunni, f. 1980, móðir
hennar er Hafdís Stefánsdóttir.
5) Hanna Mjöll, f. 27.10. 1962,
sjúkraliði og kántrý-danskenn-
ari, gift Brynjólfi Wium Karls-
syni bifvélavirkja, barn þeirra
er Alexander Valur, f. 1999, fyr-
ir átti Hanna Mjöll Alexöndru
Venný, f. 1991, faðir hennar er
Vilhjálmur Vilhjálmsson.
Útför Vals Fannars fer fram
frá Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
VALUR FANNAR
MARTEINSSON
Mig langar til að minnast
tengdaföður míns og vinar, hans
Fannars. Ég hef alltaf verið svo
stolt af nafninu hans því að hann
er fyrsti Fannarinn. Hún mamma
hans var svo snjöll að finna upp
þetta fallega nafn á hann.
Fannar var mikill listamaður og
fagurkeri. Hann málaði myndir og
smíðaði listmuni úr eðalmálmum.
Hann var einstaklega laginn. Mik-
ið finnst mér gaman að selja og
bera skartgripi sem hann hefur
smíðað. Hann var mjög hagur víra-
virkissmiður. Margar íslenskar
konur eiga þjóðbúningasilfur eftir
hann. Hann smíðaði listaverk sem
erlendir þjóðhöfðingjar fengu að
gjöf einnig smíðaði hann kirkjusilf-
ur. Mörg félagsmerki eru hans
hönnun og smíði. Handbragðið
hans bar af. Það var svo skemmti-
legt að hann skyldi vinna hjá okkur
í- litlu búðinni okkar í Mosó í
Kjarna. Honum tókst líka einstak-
lega vel að heilla kúnnann, því
hann var fyrsta flokks fagmaður.
Það var ekki fyrr en núna seinni
ár sem ég kynntist Fannari mjög
vel en það fór alltaf vel á með okk-
ur, það má segja að það hafi alltaf
logað neisti á milli okkar. Sérstak-
lega var gaman að Hanna og hann
skyldu koma með okkur og vinum
okkar í veiðiferðir að Mývatni tvö
ár í röð. Þar leið okkur öllum mjög
vel, þar var hægt að ganga niður að
veiðisvæðinu, því eftir að fæturnir
voru farnir að gefa sig varð hann
alltaf að spá í hvort hægt væri að
leggja bílnum nálægt veiðisvæðinu.
Þarna var hann í góðra vina hópi
með strákunum úr Hlégerðinu.
Hann var vel gefinn og víðlesinn,
við kunnum að meta hárfínan og
háðskan húmorinn hans. Hann undi
sér vel í þröngum hópi en var ekk-
ert sérstaklega gefinn fyrir marg-
menni. Fannari fannst mjög gaman
að veiða, það var hans aðaláhuga-
mál núna seinni árin, en í mörg ár
spiluðu þau Hanna golf, bæði hér
heima og erlendis. Það var sameig-
inlegt áhugamál þeirra.
Hanna og Fannar vora mjög
miklir vinir og höfðu gaman af
ferðalögum og listum. Þau byggðu
sér tvö hús um ævina, bæði á sömu
lóðinni í Hlégerði i Kópavogi. í júlí
fyrir rúmu ári náðu þau þeim
merka áfanga að eiga gullbrúð-
kaup, það var skemmtilegt að fá að
upplifa það með þeim. Þau áttu
miklu barnaláni að fagna. Þau ólu
börnin sín fimm upp í þeirri trú að
menntun væri máttur. Þau hafa öll
gengið menntaveginn. Nú eru
barnabörnin orðin fjórtán og
langafabörnin þrjú.
Mér er minnisstætt hve gaman
hann hafði af söng og klassískri
tónlist. Það var hans uppáhald að
hlusta á heimsfrægu tenórana
þrjá. Fannar söng í mörg ár með
Karlakórnum Fóstbræðrum, hann
var með fallega tenórrödd. Ég
man eftir því hve hann og ná-
granni hans, hann Valli, sungu
hátt og vel einu sinni þegar þeir
skelltu Mario Lanza á fóninn og
gáfu ekkert eftir.
Ég kveð þig elsku Fannar minn,
við skulum hugsa vel um hana
Hönnu þína.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðap getur.
(Úr Hávamálum.)
Þín
Guðrún Markúsdóttir.