Skírnir - 01.12.1909, Blaðsíða 5

Endnrminningar.
293
Þegar eg var að grúska í kistlinum, kom móðir mín
til mín.
— Að hverju ertu að leita, barn? spurði hún.
— Eg er að leita að einhverju til að gefa honum
Sigga, sagði eg, og fór að láta niður í kistilinn aftur.
— Eg skal gefa þér sykurmola til að gefa honum.
— Já, en eg vil gefá honúm eitthvað annað. Eitthvað,
sem hann getur geymt, þangað til við sjáumst næst.
Mér þótti óhugsandi, að hann gæti geymt sykurmola
stundinni lengur, því að það hefði mér verið ofraun. Og svo
stóð eg alveg ráðalaus, og beið eftir einhverri annari
bendingu frá móður minni.
— En hvernig væri að gefa honum dálítinn hárlokk
af þér? sagði hún og klappaði mér.
— Hárlokk! Heldurðu, að hann haíi nokkuð gaman
af að eiga hárlokk af mér? spurði eg og leit upp.
— Hann getur að minsta kosta geymt hann þangað
til þið sjáist næst.
Eg sannfærðist þá um það, og móðir mín klipti lokk
úr hárinu á mér. Hún batt utan um hann rauðum garn-
spotta, og sagði að nú skyldi eg fá Sigurði þetta.
Eg tók lokkinn, þaut fram baðstofugólfið, niður stig-
ann og út á hlað.
Þar hitti eg Sigurð- hann var að leggja við hestinn
sinn.
— Viltu eiga þetta, Siggi minn? Það er hárlokkur
af mér, sagði eg og rétti honum lokkinn.
— Já, þakka þér fyrir. Hann beygði sig niður, því
að hann var miklu hærri en eg, og kysti mig.
Við ráðguðumst um, hvar hann ætti að geyma lokk-
inn, svo að hann gæti verið óhræddur um að hann týnd-
ist. Eg mintist þess, að Sigurður átti rauðar pappa-
öskjur niðri í púltinu sínu.
— Það er bezt fyrir þig að geyma hann í litlu ösk-
junum þínum, niðri í púltskúffunni, sagði eg.
— Já, það er ágætt!