Skírnir - 01.12.1909, Blaðsíða 3

Endurminningar.
291
Fyrst prjónaði eg leppa handa mér. Eg þóttist hafa
unnið mesta stórvirki, að prjóna heila ileppa. Eg breiddi
þá á hné mér, strauk þá og velti þeim á allar hliðar, og
skoðaði þá í krók og kring. Eg hljóp fyrir hvern mann
á heimilinu, og sýndi leppana. A.llir dáðust að þcim, og
mér þótti það ofur eðlilegt.
Því næst bað eg móður mína að lofa raér að prjóna
aðra leppa, dálítið stærri og mikið fallegri handa Sigarði.
Og eg man, hvað mér þótti ósköp vænt um, þegar
móðir mín sagði, að eg • mætti eiga þá, og gefa Sigurði þá
sjálf.
Sigurður kendi mér að þekkja stafina. Hann kendi
mér margar kvöldbænir og morgunbænir, og mesta sæg
af vísum. Við kváðumst oft á og altaf kvað Sigurður mig
í kútinn.
Á sumrum íluttum við gullin okkar upp í helli, sem
var fyrir ofan bæinn, og lékum okkur þar.
Við settum upp borð, hillur og bekkí úr smáspýtum. Við
bjuggum til hlóð, og höfðum skeljar fyrir potta og pönn-
ur. Við gerðum graut og hnoðuðum kökur úr leir og
vatni.
Við þreyttum oft hlaup, stukkum milli þúfna, hoppuð-
um á einum fæti, og skellihlógum.
Sigurður var miklu fljótari að hlaupa en eg. Þegar
eg var á miðri leið, þá var hann æfinlega kominn á skeiðs-
enda.
Og þá hló hann að mér.
Eg herti mig enn meira í næsta sinn, en alt fór á
sömu leið.
Þegar við vorum orðin stálpuð, lét faðir minn okkur
sitja hjá lömbunum á vorin með einhverjum fullorðnum.
Þá þurftum við oft að taka til fótanna.
Sigurður hafði smíðað tvær hljóðpípur úr tvinnakefl-
um, sína fyrir hvort okkar. Við bárum þær í bandi um
hálsinn, og blésum í þær öðru hvoru.
En margan sprett urðum við að hlaupa fyrir þá