Skírnir - 01.12.1909, Blaðsíða 11

Endurminningar.
299
Eg kraup niður við kistu, sem stóð á gólflnu út við
vegginn, hallaði mér fram á hana, vafði handleggjunum
um höfuð mér og grét. — Grét, unz eg gat ekki grátið
lengur.
i __________
Næsta haust reri Sigurður eins og hann var vanur.
Báturinn, sem hann var á, fórst, og allirj mennirnir
druknuðu.
Sum líkin rak, en lík Sigurðar rak aldrei. Þegar
eg frétti lát hans, var eins og eg vaknaði af dvala. Það
var eins og eg hrykki upp úr örvæntingarleiðslunni, sem
eg hafði sökt mér niður í þetta hálft annað ár, er eg hafði
dvalið í Gröf.
Eg tók að fella annan hug til fólksins í Seli, en eg
hafði áður gert. Eg hafði talið mér trú um að það hlyti
að vera vont fólk. Að það mundi alt vera mér illviljað,
og að það væri allsendis eðlilegt, að eg bæri kaldan hug
til þess.
Sérstaklega til Guðrúnar.
En nú fór eg smám saman að gera mér betur og
betur grein fyrir, að allar þessar getsakir mínar væru
alveg ástæðulausar.
Mig fór að langa til að bæta fyrir þær.
Aðeins að eg gæti það!
Ástæðurnar í Seli voru erfiðar. Gömlu hjónin voru
bláfátæk og lasburða. Guðrún hafði legið í rúminu siðan
seint um sumarið. Hvað mig langaði til að hjálpa þeim
eitthvað! En eg fann, að eg gat svo sáralítið.
Eg vissi að gömlu hjónin voru í vinnukonuvandræð-
um, af því að Guðrún lá alt af. Mig langaði til að bjóða þeim
að fara til þeirra og vinna hjá þeim. Mig langaði til að
hjúkra Guðrúnu, og hlynna að barninu hennar og Sigurðar.
Og hvern sunnudaginn af öðrum var eg komin á flugstig
með að fara út eftir í þessum erindagerðum. En alt af var
eitthvað, sem aftraði mér. Þó vistaði eg mig hvergi.