Skírnir - 01.12.1909, Blaðsíða 16

304
Endurminningar.
— Þú ætlar að koma á sunnudaginn. Þá læt eg
skíra drenginn? hvíslaði Guðrún um leið og eg kvaddi
hana.
Eg játti því.
Þóra fylgdi mér fram í bæjardyrnar.
— Eg kem þá til ykkar, þegar eg losna frá Gröf,
sagði eg við hana, á ieiðinni fram.
— Eg get aldrei fullþakkað þér þetta, en eg veit,
að guð launar þér, sagði Þóra lágt, og kysti mig að
skilnaði.
Eg gekk hægt heim og hugsaði um ásetning minn.
Eg fastréð að slá ekki hendi af drengnum hans Sigiurð-
ar, fyr en hann gæti farið að sjá um sig sjálfur. Eg
ætlaði mér að hjúkra Guðrúnu eins vel og eg gæti, og
gerast fyrirvinna hjá gömlu hjónunum.
Og mér fanst eins og þungu oki væri létt af sál
minni, og nýr heimur og nýtt líf blasa við mér.
Eg gleymdi raunum mínum og vonbrigðum. Mér
fanst lífið svo óumræðilega unaðsríkt og bjart, og barns-
leg gleði fylti hug mínn. Eg hafði ekki verið jafn-glöð
mörg ár.
Fyrir neðan Grafarbæinn var hóll. Eg fleygði mér
niður í hólbrekkuna í hvarfi við bæinn, og lá þar dálitla
stund.
Siðustu árin hafði eg oft ásakað guð í hjarta mínu,
fyrir það að hann hefði látið mig verða til. Nú þakkaði
eg honum fyrir líf mitt fram á þenna dag, og bað hann
að lofa mér að lifa miklu lengur, og veita mér náð til
að framfylgja ásetning mínum.
Sólin var að ganga undir bak við hæðina fyrir utan
bæinn. Síðustu geislarnir glitruðu á hjarninu i kringum
mig. Þeir færðust smámsaman frá mér, og skugga sló á
brekkuna.