Skírnir - 01.12.1909, Blaðsíða 74

362
Að verða úti.
farinn að dofna. Betra væri minna af kaffinu og sæta-
brauði. Heit mjólk og bolli af kaffi er bezta hestaskálin
áður en riðið er úr hlaði. Áfenafi á ekki að koma til
greina, því eins og áður er getið er það aldrei meira eit-
ur en í kulda. Nesti er auðvitað sjálfsagt að hafa með sér
í hvaða langferð sem farið er, langt frá bygðum. Loks
má ekki gleyma þvi að hafa með sér kompás þegar far-
in eru fjöll og vandrataðar heiðar á vetrum, því það eitt
getur stundum frelsað líf manna.
Gísli læknir Pétursson á Húsavík er ætíð vanur að
hafa kompás með sér á löngum vetrarferðum og hefir
hann sagt mér að oftar en einu sinni hafi það komið sér
að liði og leitt sig á rétta braut.
Hvað skal til bragðs taJca ef maður villist í snjóhríð?
Spurningunni er skjótsvarað: Grafa sig í fönn.
Það ráð hefir frelsað marga frá að verða úti og ætti að
geta frelsað flestalla ef því væri rækilega fylgt.
Þegar maður er viltur orðinn í þéttri hríð langt frá
mannabygðum, þá er í rauninni óðs manns æði að ætla
að láta lukkuna ráða og halda áfram í einhverja átt, sem
andinn inngefur að sé sú rétta. Reynzlan sýnir að menn
rata sjaldan réttu leiðina af tilviljun einni. Dæmi þekkj-
um vér öll, sem ættu að vara við því.
Þegar fokið virðist í flest skjól, þá er það einmitt
fönnin, sem fokið hefir í skjólin, sem býður ferðamannin-
um vegviltum öruggan griðastað og má heita eina úrræð-
ið í hættunni. Fönnin getur hiúð að honum og varið
hann fyrir kali.
Erfiðleikar eru litlir á að grafa sig í fönn í nýfölln-
um snjó og þegar snjókoma er þétt, tekur Kári af manni
ómakið. En aðgæzluvert er að velja vel staðinn þar sem
lagst er niður, í dældum eða undir brekku, ef þess er
kostur, svo að síður skafi ofan af snjónum. Heyrt hefi
eg sögu af langferðamönnum í gamla daga, sem voru svo
forsjálir að taka með sér reku til þess að eiga hægra með
að grafa sig niður ef til þess kæmi að þess gerðist þörf.