Skírnir - 01.01.1913, Side 19

Jón Borgfirðingur.
1»
vel ekki kunningjura sínum, eins og títt er um marga
bókavini, og kemst hann eitt sinn svo að orði um sjálfan
sig í þessu sambandi: »Hann er bölvaður viðfanga og
liggur á skruddunum sem ormur á gulli«.
IV.
Það mun nærri ótrúlegt þykja nú á dögum, að menn
hafl fyrir 40 árum getað framfleytt fjölskyldu hér í Reykja-
vík á 150 rd., en þetta varð þó Jón Borgfirðingur að sætta
sig við fyrst framan af. Hann hafði að vísu lítilfjörlegar
aukatekjur af lögregluþjónsstarfinu, en þær voru strjálar,
og allan daginn varð hann að vera á flakki úti við, svo
það var lítið sem hann gat unnið sér inn með öðrum störf-
um, enda var afkoman jafnan erfið eins og geta má nærri
og Ijósast má sjá af bréfum hans. Hinn 6. sept. 1870 rit-
ar hann síra Eggert á þessa leið: »Af mér er elkert
merkilegt að segja, nema kl. 1 em. 30. f. m. grædói eg
dreng, ef gróður skal telja. Eg held að hreppurinn fái raig
með þessu lagi, nema ef »litteraturen« vill meiri miskunn
á gera«. Af »litteraturen« var þó ekki mikillar miskunn-
ar að vænta, með fram af því, að hann gat ekki gefið sig
við ritstörfum nerna á nóttunni, þreyttur eftir ranglið á
götunni allan daginn, og lítið gáfu þau af sér í þá daga.
í bréfi einu frá 1. júlí 1871 ritar hann um húsabyggingar
og húsakaup í Reykjavík og endar svo: »Jón Borgfirðing-
ur vill eignast kofa, en getur ei, nema kistuhrófið skyldi
verða það einhverntíma. Hann kvað lifa á gömlu rim-
inni«. Og 22. okt. 1872 skrifar hann: »Dauði, sultur og
klæðleysi, — sumt af þessu mun að bera fyrir okkur,
þvi þó lífið haldist, þá er eigi gaman að fást við föt og
fæði sér til handa héðan af í Reykjavík«. Eftir 10 ára
þjónustu voru tekjurnar af lögreglustarfinu orðnar 186 rd.,
en ómegðin að sama skapi vaxið og lifsnauðsynjar stigið í
verði, svo eigi rýmkaði neitt um lífshaginn, enda skrifar
hann 1. sept. 1875: »Eg verð liklega bráðum hengdur
fyrir skuldir, því það er ekki nema fyrir fjandann og þá,
2*