Skírnir - 01.01.1913, Qupperneq 43

Um ,,akta“-skrift.
43
og skyldi vera »akta«-skrift; voru þá fjórar síður í örk,
en tiltekinn línufjöldi á hverri síðu og stafafjöldi í hverri
línu. Sögumaður segir:
»Þó að eg ritaði allgóða hönd, var eg þó enginn
iðnismaður við skriftirnar. Eitt það sem ekki flýtti fyrir
mér, var það, að eg gerði mér alt af far um að láta sem
fæsta stafi vera umfram á örkinni, en auðvitað hélt eg
fullum stafafjölda. Eg hafði strykblað undir, svo að línu-
talan var örugg, en hvernig sem hafði mig við, veitti
mér það örðugast, að ekki yrðu fleiri stafir í línu en
skylda bar til. Við þessa viðleitni mína fengu síðurnar
það útlit, að alt sýndist þar óvenjulega gleitt og gisið.
Eg hafði aldrei á ævi minni enn átt orðastað við Jón
Sigurðsson. Við utanþingsskrifarar sátum við skriftir vorar
niðri í 4. bekkjar stofu í latínuskólanum. Einhvern dag
var það, að Jón Sigurðsson kom inn og gekk um og leit
á verk okkar. Þegar hann kom til mín og leit á hjá
mér, hnyklaði hann brýrnar, tók upp þær hreinskrifuðu
arkir, sem hjá mér lágu, og fletti þeim lauslega.
»Þér skrifið alt of gisið«, sagði Jón nokkuð stuttlega.
»Það er »akta«-skrift«, svaraði eg.
»Nei, þetta er ekki aktaskrift«.
»Jú, það er aktaskrift. Þér getið talið stafi og línur«.
»Eg þarf þess ekki; eg sé það«.
»Þér sjáið það ekki rétt. Eg v e i t, að það er akta-
skrift*.
»Eg vil ekki heyra meira slúður um þetta; það verð-
ur dregið af borgun yðar fyrir svona skrift«, sagði hann
snúðugt.
»Þér um það«, sagði eg, líklega ekki í svo auðsveip-
um tón, sém vera bar, því að það var farið að þykna í
mér líka
Hann svaraði engu; en það var óblítt augnaráð, sem
hann sendi mér þegar hann fór út«.
Þetta voru orð sögumanns. Eg skal að eins taka það
fram, að Jón Sigurðsson varð þegar til kom að lúta í