Skírnir - 01.01.1913, Qupperneq 45

Um „akta“-skrift.
45
er skýr, drjúg og jöfn eins og bezta prent, yfirlætislaus,
en drættirnir mjúkir og frjálsbornir. Þar er engin mis-
klíð anda og handar, eðlis og athafna. Skrift Jóns Sig-
urðssonar er heil og hrein eins og svipur hans. Hún er
ímynd tigins anda.
Þetta var Jón Sigurðsson.
Hins vegar situr ungur maður og skrifar »akta«-
skrift. Sú skrift er honum ekki eðlileg. Náttúran hefir
gefið honum örlyndi í vöggugjöf. Höndin dregur ósjálf-
rátt á hvitu örkina fleiri stafi en heimtað er. Aður en
hann veit af, hefir hann unnið meira en af honum er
krafist. Það vill hann ekki. Hann vill selja en ekki
gefa; hann vill að fult gjald komi þegar i stað fyrir a 11
sem hann vinnur. Þess vegna leggur hann bönd á sig.
Orkuna sem áður gekk til þess að skrifa meira en heimt-
að var, notar hann nú til þess að leggja hömlu á sig.
Hann vill heldur beita kröftunum gegn sjálfum sér, en
að þeir framleiði meira en borgað er. En skriftin sýnir
að hamla er á hreyfingunni. Alt verður »óvenjulega
gleitt og gisið«.
Þetta. sér Jón Sigurðsson undir eins og hann lítur á
arkirnar. Hann sér að skriftin er óeðlileg. Hann þykist
sjá að skrifarinn hafi dregið af sér. Iiann þykist sjá
svik í skriftinni.
»Þér skrifið alt of gisið«, segir hann.
»Það er »akta«-skrift«.
»Nei, þetta er ekki »akta«-skrift«.
En þar skjátlaðist Jóni Sigurðssyni. Reyndar sá hann
það rétt, að skrifarinn hafði dregið af sér, ekki unnið
eins mikið og eðlishvötin var til. Og ósjálfrátt hefir hann
litið svo á sem enginn maður ætti að draga af sér, að
enginn ætti að leggja hömlu á starfshvöt sína, hvað sem
laununum liði. Sá sem væri að upplagi örlyndur og stór-
virkur, hann ætti að gefa og starfa eðli sínu samkvæmt,
hvað sem væri í aðra hönd. Alt annað væri svik. En
hann gleymdi því, að fyrir »akta«-skriftina var til sér-
stakt lögmál, eins fyrir alla. Þar var ekkert tillit tekið