Höldur - 01.01.1861, Blaðsíða 118

120
sje eptirlits - og umvöndunarsaraur á heimili
sínn, eins rföur á því, aö hann sje meöaumkv-
unarsamur viö hjú sfn, þegar eitthvaö gengur
aö þeim, eða þau eru heilsutæp, og að hann
láti þeim í tje alla þá hjúkrun og nákvæmni,
sern hann getur. Eins skyldi húsbóndinn vera
umburðarlyndur við hjúin, þannig, að hann
ekki beri út bresti þeirra fyrir skör fram,
heldur leitist við í kyrrþey aö laga þaö sem
áfátt er í fari þeirra. Sje hjúin gjálíf, má
ekki alveg banna þeim saklausa gleði eður
skemmtanir, því slíkt getur veikt þau um of;
heldur veröur maöur að fá þau til að halda
gleðinni innan þeirra takmarka, sem skynsemi
og siösemi setur manni. Aflog, deilur, illan
munnsöfnuð og hvað annað, sem þessu er verra,
skyldi maður alveg banna hjúunum, og líða
engan þann, er slíkt temur sjer, til lengdar á
sínu heimili.
9. Öllu heldur skyldi maður láta sjer vera
annt um aö venja hjúin til iðni og ástundun-
ar við verkið en til stórra afkasta. Sá sem
er áhlaupasamur og stórvirkur mun optast hvíl-
rækari en hinn, sem er iðinn og ástundunar-
samur, og jeg heíi opt tekið eptir því, að sá
sem er iðinn skilar einatt ekki minna dags-
verki aö kvöldi en hinn stórvirki, og gengur
þar að auki ólúnari og óslitnari frá verkinu.
10. Allan viöurgjörning handa hjúunum ætti
liúsbændur að vanda, og láta hann vera í góðu
lagi, eptir sem kostur er á; fæðið þarf að vera
jafnt, notalegt og vel vandaö aö verkuninni