Höldur - 01.01.1861, Blaðsíða 120

monnska nái viðgangi. Celi nú Iiáshmnl-
inn —- sem við iná biiast — ekki gjört einii
lijúinu svo vel tii opinberlega, sem Iiann vihii.
sókuin lieiintufrekju iiiiina hjúanna, j)á er lion-
uin iiinanlundar aö bæta pví það upp eptir
á ; því dyggð og dugnaður niá einnig vænta
?ima iauna Iijer f heiini.
13. Það tei jeg heiilaráð fyrir iivern þann
húsbónda, sem inikið lieiir uni sig, að hafa
eiun uiann á Iuiuiiiinu til ferðalaga alira, sein
sje vel vaxinn þess konar útistöðuin. Er þaö
hásknlegt fyrir hvern búandi mann að vera
laus við heimili sitt; því það er ekki einasta,
að liann eyðir vinnu sinni, og sviptir heimil-
ið þeirri íorstöðu, sein hann veitir því, heid-
ur getur hann einnig sjiillt iieiisu sinni og vei-
megun. Er þess varla að vænta, að góð stjörn-
semi haldist til lengdar, þar sem húsbóndiim
er sjaldan lieima, enda livað góð og dugleg
lijú sem maðurinn liefir.
14. Friðseinin er ágæt dyggð, því ska! það
vera mitt síðasta ráð til húsbændanna, aö þeir
sje friðgjarnir og nægjusamir, að þeir gjöri sig
ánægða ineð það, er þeiin úthlutast af heiins-
ins gæðum, hvort það verður inikið eða lítið,
og að þeir inögii ekki, þó ojit kunni að verða
brestur á atvinnu þeirra. i’eir haldi á friði
og eindrægni, fyrst á sínu lieiinili, þar næ.-t
við nágranna sína, og f þriðja lagi við þaö
sveitarfjelag, sem þeir eru í. Astundi þeir
þetta, niun þeim vel vegna; því „sælir eru