Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1894, Side 38

38
er svo bar undir. En þá tók prestur einn á Kálfafellsstað það
ráð til að létta af þessum ófögnuði að hann fékk líkneski þetta
til kirkjunnar, enda hafði prestum þar eigi orðið meint við síð-
an, þótt þeir væru þar lengur en áður var sagt.
Líkneskið hafði staðið á kórbitanum í kirkjunni og sneri
fram; hafði margt gamalt fólk, sem lifði fram á vora daga, hneigt
sig fyrir því, er það gekk í kirkju; en þegar gamla kirkjan var
rifln fyrir nokkurum árum og önnur ný gerð í staðinn, þá var
likneskinu snúið við og látið vita inn að altari; kunnu sumir þessu
illa og þótti sem það mundi verða upphaf að einhverjum óhöppum,
enda fauk sú kirkja sömmu síðar(7. jan. 1886) og brotnaði í spón,
en líkneskið fannst eptir veðrið úti í skafli, stóð þar upprétt og
hafði ekki sakað. Þótti mönnum þá sem enn væri eigi þrotinn
krapur Olafs konungs, er hann lét líkneski sínu þyrmt í slikum
voða. — Sú er önnur sögn um líkneskið, að Kristján Vigfússon
prests Benidiktssonar, sem fyrst var settur sýslumaður í Austur-
Skaptafellssýslu (1798—1804), síðan hreppstjóri i Suðursveit og
síðast niðursetningur, hafi af gáska höggvið fingur af líkneskinu
og orðið af því ólánsmaður, en síra Þorsteinn Einarsson, er þar
var prestur löngu síðar, hafi látið smfða þá af nýju; en þetta mun
eigi rétt, því að allir fingurnir virðast vera frá sama tíma og
hefir prestur því að eins látið festa við aptur hina gömlu fingur.
Aptur á móti var það trú manna að eitthvert happ hlytist af
því, ef hlynt var að líkneskinu eða væri því á annan hátt ein-
hver sómi sýndur.