Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1904, Side 37

37
og að líkindum hefir þnð verið borið svo fram, en ekki eins og nú, með
-Jt-. — SON er ritað sérstakt, aðgreint frá SRAPTA; sá ritháttur var al-
gengur áður þótt nú sé hann aflagður. Hann er í rauninni réttari og
eðlilegri. Nefnifallsmyndin son er forn.
1638. Hér byrjar ný setning, og er aðgætandi hvernig hún er orð-
uð. Artalið er á undan mánaðardeginum, en þó ber víst að skoða alla
dagsetninguna: 1638 ÞAN : 6 : AVGVSTI sem einn hluta setningarinn-
ar, samtengdan hinum hluta hennar með sambandsorðinu ER, sem er á
eftir innskotssetningunni: 48 : ARA. — ÞAN, þolf. af sá, er haft hér
sem ákveðinn greinir; sbr. SA í 2. I. — AVGVSTI er latnesk eignarfalls-
mynd af Augustus, ágústmánuður. — SIVKLEGA, einkennilega til orða
tekið. •— GVDS, þ. e. guðs; án efa hefir þetta orð þá eins og nú verið
borið fram gvuðs Sá framburður er að líkindum ntiklu eldri, sbr. lat-
nefnið Gvöndur (af Guðmundur), nú Gvendur. — SOFNADVR stýrir prð-
unum: TIL : GVDS : HIEDAN, eins og það væri hreyfingar-sagnorð.
Auðvitað er þannið komist að orði af því að menn hafa haft í huga að
sálin færi »til guðs héðan« um leið og niaður »sofnaði« þannig, þ. e. dæi.
Sbr. sovna á norsku og hensove á dönsku, sem hvorttveggja merkir að
deyja, sbr. HEN SOF á legst. nr. 8, 13.—14. 1.
A eftir þessum tveim setningum kemur brot af 3. gr. trúarjátningar-
innar og er bil á rnilli á steininum. Um stafagerð og rithátt flestra orð-
anna í þessari setningu er getið hér að framan. Það virðist svo sem
sögnin trúa stýri hér þolfalli, því að þær 3 orðmyndir, sem hún stýrir
hér, geta allar verið í þolfalli; orð, sem enda á -ing- í nefnifalli, enda
stundum á -ingu í þolfalli, einkurn i seinni alda máli. Þess munu þó
annars varla finnast dæmi, að þessi sögn stýri þolfalli, og liggur næst að
ætla, að leturgrafarinn hafi af vangá slept úr stafnum og orðinu A milli
TRVE og S?/NDANA; þá kemur alt heim
Letrið á legsteininum hljóðar þá í heild sinrii þannig:
»Hér hvilir sá trújaste mann, sáluge Nicholás Skapta son. 1638 pann
6. Augusti, 48 ára, er hann auðmjúklega og sjúklega til guðs héðan sojnaður.
Eg trúe [á] syndanna JyrirgeJningu, holldsins upprisu og eilýjt lýj«.
Hvenær þetta letur er höggvið á steininn, verður ekki sagt með
neinni nákvæmni. Það er liklegt að það hafi ekki verið löngu eftir dán-
arár mannsins, en stundum ber það þó við, að nokkur ár líða frá dánar-
dægri manns þangað til honum er settur legsteinn.
Nr. 2. Halklór Jónsson (sanrtt hans sonarson) f 1648.
Legsteinn þessi er 141 sm. langur, 72Y2 sm- breiður, 13 sm.
þykkur. Hæð stafanna 4lj% sm. í öllum hornum eru litlar englamyndir,