Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1924, Qupperneq 83

81
greinilega í ljós, að hann væri manna óhæfastur til þeirra hluta.
Eg get ekki stillt mig um að nefna eitt ágætt sýnishorn, er eg rakst
nýlega á í ritgerð hans (Safn IV, 501), þar sem hann minnist á Brekku-
læk í Miðflrði; hyggur hann, að Breddalækur hjá A. M. sé ef til vill
réttara, en kveðst þó ekki hafa fundið það í öðrum ritum, og hygg-
ur helzt, að Breddi sé mannsnafn(?) En sá fróði og lærði mann hef-
ur enga hugmynd um hið upphaflega og rétta nafn Bretalœlc, sem
kemur þó þrisvar fyrir í Sturlungu (sem dr. F. J. ætti að vera kunn-
ugur) og einnig í 2. 3., 5. og 9. bindi Fornbréfasafnsins (sbr. bæja-
nafnaritgerð mína bls. 59.). Hverskonar vottorð á sá höfundur skilið,
sem gerir sig sekan í slíkri fávizku? Maður, sem er jafnilla að Bér
í alkunnum heimildum, ætti sannarlega ekki að gala hátt, ætti
aldrei að vera bær um að leggja einusinni orð í belg um bæjanafna-
skýringar. Þótt dr. F. J. leiti með logandi ljósi í allri ritgerð minni
að samkynja fávizku i fornum heimildum, þá flnnur hann þar hvergi
neitt þesskonar. Og það má hann vita með vissu, að komi hann
annarsstaðar fram á ritvöllinn enn á ný um þessi efni, sem hann
er manna vísastur til, þá má hann reiða sig á, að hann fer því
verri hrakfarir, sem hann kemur optar fram, enda væri mér ánægja
að því, að bursta dálítið rækilegar af honum það mikilmennsku mold-
ryk, sem honum liggur við að kafna í út af bæjanafnaskýringum
sínum. Þótt hann sjálfur segist ekki taka eitt orð aptur, þá liggur
hann jafnflatur fyrir því, og það svo marflatur, að hann getur alls
ekki reist sig við eptir frumhlaup sitt, enda skýt eg því óhræddur
undir dóm allra skynbærra manna, hversu mikla frægðarför hann
hafi farið í þessum viðskiptum okkar. Og svo ætla eg að lofa hon-
um um sinn að liggja á sínum gerningum.
7. 24.
Hannes Þorsteinsson.