Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1924, Blaðsíða 13

13
Binni fyrir (nafn á fornum Uppsalakóngi), og Lind hefur ekki fleiri,
en nafnið (þetta sama) er skrifað í handritum bæði með ei og e.
Sveigir kemur líka aðeins einu sinni fyrir (sbr. Lind). Það er auð-
sjeð erfitt að ákveða bjer, hvað upphaflegt sje.
Seila (68): höf. ritar svo, og vísar í Kálunds útg. af Sturlúngu;
tilvísunin er rjett, en hjer sýnir það sig sem oftar, að höf. tekur
ekkert tillit til, hvað gamalt handrit það er, sem á hverjum stað
er fylgt. Höf. hefði átt að taka eftir þvi, að sá kafli, sem nafnið
stendur í, er prentaður með smærra letri, þvi að hann er tekin úr
ýngri handritum, þar sem rjettritun er ekki að marka. Jeg trúi að
það væri Pálmi heitinn, sem vakti máls á því, að orðið bæri að
skrifa Seyla, og kemur það mæta vel heim við no. soyla, sem jeg
nefni í minni ritgj.
Sjöundastaðir (76): mjer þykir liklegt, að skoðun höf á þessu
nafni sje rjett (mannesn. Sjöundi). Sama er að segja um Sireksstaði
(80). Það sem höf. segir um þetta nafn, er óefað hið besta í ritgj.
hans (að frádreginni setningunni um Siðríkur, sjá framar).
Bandagerði (80): það er rjett hjá höf., að banda (og ekki bænda)
er hið upphaflega, en alveg ólíklegt og fráleitt er, að þetta banda
komi af bönd = goð. Svo hátíðlegt (skálda)-nafn sem bönd var
ekki haft til að mynda staða- eða bæja-nöfn og með svo lágri tign
siðara liðs, sem -gerði þö er. Finst heldur ekki annars, en goð- finst
sem kunnugt er. Það er eitthvað annað, sem hefur valdið nafninu.
Viðarsstaðir (91): hjer mun vera prentvilla f. Víðars-, því að
höf. segir: svo mun nafnið rjett, elsti framburður Víðars* (svo; eða
er þetta prentv. f. Við-?; annaðhvort hlýtur að vera). Víðars- (með
upphafl. löngu í) er vafalaust hið rjetta, sbr. vijda-, sem jeg hef
bent á í ritgj. minni.
Það eru ýms fleiri nöfn, sem jeg hefði getað rætt, en af því
að jeg hef ekki neitt sjerlegt eða nýtt að segja þeim til skýríngar,
læt jeg það farast fyrir. Aðeins skal jeg enn nefna tvö nöfn, þar
sem höf. hefur þóst finna hið rjetta og upphaflega: Lambabliksstað-
ir og Útibliks8taðir. Höf. hyggur, að bliks- sje framburður f. blígs,
af blígr, sem er fornt orð (= sá sem (ein)blínir), og til er viðurn.
sem stikublígr (sem er vel skiljanlegt, sbr. viðurnefnaritgj. mína í
Árbókum 1907). Það er auðvitað ekkert á móti því, að blígs hefði
orðið að bligs, og það svo skrifað bliks, og mörgum kann að þykja
skýríngin sennileg. Það er þó ýmislegt athugavert við hana, og þá
aðallega sjálfa samsetníngu liðanna; hvað er lamba blígur? sá sem
starir eftir iömbum?, eða er Lamba- mannsnafn og þá t. d. föður-
nafn (sbr. viðurnefni sem Hölluslappi); það væri skiljanlegra. Enn