Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1924, Blaðsíða 71

69
bersýnileg og hefur eins vel getað orðið fyrir miaheyrn sem mis-
iestur1).
Boer setur orðið Jcalla framan við línuna2 3); það er og jafnan i
y í upphafi löngu línanna i þessum vísum öllum, nema í 6 1. í 12. v.
Ritaranum hefur sennilega virzt fara illa á að setja kalla alsklr o.
s. frv. og sjeð að rímsins vegna þurfti ekki að hafa kalla, og þar
sem hann setti þessa línu síðasta gat hann því fremur slept því. —
En hið sama kann og að hafa vakað fyrir skáldinu; hann kann að
hafa slept hjer orðinu kalla, þótt hann hagaði orðunum í 3.-5. 1.
eins og það stæði, en ekki samkvæmt setningaskipun 1.—2. 1
Loks er 34. v., siðasta vísa Allvíss. Hún er þannig í handritinu,
Sæmundar Eddu.
01 heitir meþ monnom.
eN caeþ asom bíoa
kalla veig vanir.
hreina lavg iavfwar
eN i helio míoþ
kalla svmbl svttungs synir.
Röðin á »heimunum« er samkvæm reglunni, nema í 2 siðustu lin-
unum: í helju, sem vænta mætti í 6. 1, stendur í 5 1, en i stað
> dverga eða í helju eru þar Suttungs synir. Suttungr er jötunsheiti
og kenningin getur því ekki merkt annað en jötna, enda kemur
hún fyrir i Skírnismálum (34. v) í þeirri merkingu.8) En nú eru
jötnar á sínum stað, i 4. 1., í vísunni og því enn meiri líkur til að
kenningin sje afbökuð. Hún minnir á kenninguna dxa xynir í lö. v.
og hefur bersýnilega aflagast á sama hátt, hefur verið Suttungs vinir.
Sú kenning er ágæt dvergakenning, bysð á sætt Fjalars og Galars,
er Suttungr gaf líf, þótt þeir hefðu drepið Gilling, föðui(-bróður) hans,
og hann ætti als kosti við þá. Af öðrum kenningura og af því að
fornsögn þessi er um skáldskaparmjöðinn, sem dvergarnir gáfu Sutt-
ungi til sættar í föðurgjöld, er það ljóst, að hún var skáldunum vel
kunn 4 * * *). —
1) Eftir að hafa framsett hjer þessa tillögu, befi jeg komist að raun um, að
Finnur Magnússon hefur þegar fyrir löngu komið fram með hana, sbr. t. d. útg. Liin-
ings af Eddu, bls. 163.
2) Eða lætur það vera kyrt í 3. 1., þótt hann skifti nm 3. og 6. 1. að öðru leyti.
3) Hún kann einmitt að vera kominn i Alvissmál 'beint úr Skirnismálum.
4) Próf. Herm. Liining hefur i útg. sinni af Eddu (Ziirich 1859), á bls. 183
nm., látið þá skoðun í ljósi, að hjer hlyti að vera ritvilla i kenningunni. Hann nefnir
þetta i sambandi við leiðrjetting Finns Magnússonar á kenningunni ása vimr, og má
þvi gera ráð fyrir að Liining hafi jafnvel áiitið að sama villa hafi orðið í þessari
kenningu, Suttungs synir.
i