Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1941, Qupperneq 75

Legsteinn Jóns prófasts Steingrímssonar
og konu hans, Þórunnar Hannesdóttur.
Sjera Jóns Steingrímssonar á Prestbakka er hjer að framan, á bls.
51 getið að góðu. Hann og fyrri kona hans eru jörðuð, hvort við
annars hlið, í Kirkjubæ á Síðu og liggur legsteinn á sanieiginlegu leiði
jaeirra, fallega lagaður blágrýtisstuðull, með 3 flötum breiðum og 3 mjóum
milli hinna; breiðu fletirnir eru nokkurn veginn jafnir að breidd allir, um 20
cm., og hinir mjóu einnig, og eru þeir um 5 cm. að breidd. Allir fletirnir eru
dável sljettir, nema helzt sá, er steinninn hvílir á, og brúnir eru beinar, að
heita má, og ei steinninn þó ekkert lagaður af mannahöndum. Hann
er 130 cm. að lengd. Á báðum breiðu flötunum, er upp snúa, eru
áletranir með settletri, 3 línur á hvorum, nema hvað nær allur síðari
helmingur neðstu línu á öðrum er auður; og á mjóa fletinum, er upp
snýr, er ein lína. Við brúnirnar eru strik, ofan- og neðan- við áletranirnar
á öllum þessum 3 flötum, og við enda allra línanna, og e. fr. milli lín-
anna þriggja á breiðu flötunum. Á hvorum breiða fletinum, eða hvorri
lilið, er dróttkveðið erindi, en línan á mjóa fletinum er í óbundnu máli.
Á eftir hverri ljóðlínu er lóðrjett strik, tvö á eftir hvoru erindi og 2
deplar í milli, og sömuleiðis eru þverstrik milli setninga í línunni á
mjóa fletinum. Á eftir síðustu Ijóðlínu í fyrra erindinu, sem er um sjera
Jón, er eins konar sigurlykkja. Efst á fremra undirfleti er I H S, og bein
strik um á alla vegu, og efst á hinum endafletinum er höggvin lík sigur-
lykkja og á fremri hliðinni, eða nokkru fullkomnari, og strik um á
alla vegu.
Blágrýtið í þessum bergstuðli er glerhart og jojett, og syngur í
honum eins og stálstöng, ef klappað er á hann með einhverju hörðu.
Pó hefur bálgrýtissandrokinu austan af Stjórnarsandi tekizt að eyða
áletruninni á honum svo rnjög, að öllum var gleymt áður en öld var
liðin frá því, að liann var lagður á leiðið, yfir hverjunt hann var og
hvað á honum stóð. Sigurður Vigfússon skoðaði hann, þegar hann
kont að Kirkjubæ 28. Ág. 1885,1) og lýsti honum þannig: »Steinninn
þ Árb. 1S8S-92, bls. 67.