Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1941, Qupperneq 78

72
Hér u:idir hvílir blundað
hold prófasts, þakið foldu,
síra Jóns Steingríms sonar.
Sendur boð herrans kenndi.
Skaftafellssýslu skartið
skæra bar list og æru.
Lifir hans minning Ijúfust,
látinn þó öldin gráti.
Fæddur 1728, dag 10. Sept. Varð prestur 1761'). Próf. 17741 2 3).
Deyði 1791, d. 11. Ág. Begr. 18. ed.;i)
Samhvílir maka sínum
sóma vafin, með blóma,
madame Þórunn þýða,
þæg dróttum, Hannesdóttir.
Sálirnar lifa í sælu,
segja hjá drottni eja,
líkömum meður líka
Ijómandi eftir dóminn.
Þannig er grafskriftin á legsteini Jóns prófasts Steingrímssonar;
en það er missögn ein, sem stendur á bls. 326 í ævisögu hans
(Sögurit X. 3), eða viðbæti við liana, að sú grafskrift, sem þar er
prentuð (á bls, 326—7), sje á legsteini lians. Vera kann, að hún hafi
verið ætluð á legstein sjera Jóns, en ekkert orðið af því, að hún yrði
sett á steininn; enda er hún helzt til löng til þess, 4 erindi, hvert
nieð 8 Ijóðlínum. — Hún kann að hafa verið fest upp í kirkjunni.
Orunsamleg virðast mjer 2 orð í þessari grafskrift á legsteininum,
síðasta orð í 2. línu í fyrra erindinu og síðasta orð í 1. I. í síðara
erindinu. Eðlilegra hefði verið, að staðið hefði moldu, en ekki »foldu«
í fyrra erindinu; en í síðara erindinu virðist orðið »sínum« valda því,
að rím vantar í Ijóðlínuna. Hefði í stað þess mátt vænta orðs, sem
byrjaði einnig á s, því að upphafsstafur þess þurfti seni rjettur stuð-
ull að vera s, en jafnframt þurfti orðið að hafa hljóðstaf með I næst
á eftir, til þess að ríma við — »hvílir.« Kemur mjer til hugar, að hjer
sje um ritvillur að ræða, »foldu« fyrir moldu og »sínum« fyrir sælum•
M. Þ.
1) Sjera Jón var vígður 1. sd. í adventu 1760, en veitt Sólheinia-þing 1761.
2) Þ. e.: Prófastur 1774. Sanikvæmt Prestatali og prófasta eftir Svein Níelsson,
bls. 35, varð sjera Jón prófastur f vesturhluta Skaftafells-prófastsdæmis 1773.
3) P. e. Begrafinn 18. ejusdem,, þ. e. sama mánaðar.