Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1963, Síða 22

26
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
manni mein, til þess, drottinn minn, að allur þessi lýður viti sann-
lega, að Dyana er djöfull, en eigi guð.“ Þegar í stað sem postulinn
hafði þetta mælt, brestur musterið og niður brýzt með öllum sínum
blótskap, fjúkandi á jörðina sem lítill dufti, svo að hvergi sá stað
þess, er verið hafði.-------
Aristódímus biskup, sem hann fregn það mikla skarð, er Jóhannes
hefir nú skemmstu höggið í lið guðanna, reiðist hann geysilega og
safnar mikinn her sem til bardaga, því að nú er þar komið, að
Jóhanni þessum vill hann eigi lengur þola þann skaða, er hann
vinnur á hirðmönnum guðanna. Því fyllist biskupinn með hinum
versta anda, vekjandi stóra styrjöld innan borgar, svo að lýðurinn
býst til atgöngu við sælan Jóhannem. En kappi guðs lætur sér eigi
mikið um finnast, hvað er lýðurinn bresta lætur eður hvar hann
brakar sínum vopnum, því að æ er hann með sama hætti óskelfdur
í hjarta og yfirbragði, sem enn prófast; því að rétt í þann punkt,
sem Aristódímus biskup er reiðastur, framhleypandi ófriðinn með
eggjan og ópi, renn hinn blessaði Jóhannes fram í móti honum
vopnlaus í hendur sinna óvina, og talar svo: „Seg mér, Aristódíme,
hvað eg skal þess gjört fá, er þér batni í skapi, því að eg sér að þú
ert nú allreiður." Aristódímus svarar með ólíkri hófsemi, því að
hann var ruglaður og úr lagi færður: „Ef þú vill, að eg trúa guði
þínum, þá drekk eitur, er eg mun fá þér. Og ef þú ert svo djarfur,
að þú drekkir það, en deyir eigi, birtist fyrir víst, að þú hefir sann-
an guð.“ Postuli drottins svarar svo til: „Eigi mun mig saka, þó að
þú gefir mér eitur að drekka, fyrir þá grein að ákall drottins míns
Jesú Kristí er almáttigt að deyða eitrið.“ Biskup svarar: „Fyrri
sýnist mér það ráð, að þú sjáir, hversu þeim bregður við, er drekka
eitrið og deyja þegar í stað, að hjarta þitt megi sjá fávizkuveg og
óttast þann dauðadrykk.“ Blessaður Jóhannes svarar: „Hopa þú eigi
heldur en eg; ver búinn að trúa á drottin minn Jesúm Kristum og
að þjóna honum drengilega, ef þú sér mig heilan eftir eiturdrykk-
inn.“ En þó að Jóhannes sé svo hugsterkur, sem nú var greint, vill
Aristódímus prófa, að hann vikni með þeirri aðferð, sem nú var
uppkastað, farandi til jarlsins, vinar síns, biðjandi út af hans garði
ii menn, þá sem áður voru til dauða dæmdir fyrir sína glæpi. Þessa
ii lætur biskup leiða þangað, sem Jóhannes er fyrir, og mikill múgur
manns alla vega út í frá. Er þeim skjótlega gefið eitur að drekka,
það er slökkvir þeirra líf og leiddir í dauða með svo skjótum atburð,
sem þeir væri höggnir niður. Og sem þeir liggja dauðir á vellinum,
rennir Aristódímus á bikarinn, er þeir hafa af drukkið, frammi