Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.01.1879, Qupperneq 10

10
þetta atriði var og óljóst tekið fram á dögum siðbót-
arinnar, eins og að nokkru leyti var eðlilegt, en að
hinu leytinu er það samkvæmt allri skoðun siðbætend-
anna á endurlausninni; sú sáluhjálplega trú kemur ept-
ir kenningu þeirra þeim trúaða í náið samband við
frelsarann og allt líf hans. þessi kenning er og sam-
kvæm Guðs orði (Matt. 3, 15. 5, 17. Hebr. 10, 7.). í
sambandi við þetta hefði mjer þótt 76. gr. um freist-
ingu Krists mega vera nokkuð öðruvísi, og til þess
bent, að hann vann þar þann fyrsta sigur yfir heimin-
um og því illa valdi (Jóh. 16, 33.), og við 83. gr. því
bætt, að hann hefir uppfyllt lögmálið í vorn stað, og
afrekað oss rjettlæti (Róm. 5, ig). þessi kenning hlýt-
ur að vera hverjum kristnum manni til huggunar og
uppörfunar, og án hennar verður endurlausnarkenning-
in tæplega skilin. 86. gr. er um sálarangist frelsarans,
sem hverjum kristnum manni verður að vera mjög dýr-
mæt og alvarleg, þö í henni sje fólgið meira en nokk-
ur mannlegur hugur getur gripið, eða nokkuð mann-
legt hjarta fundið. Að frelsaranum eptir hans mann-
lega eðli hafi ofboðið sú óbærilega syndasekt, sem hann
átti að friðþægja fyrir, er sjálfsagt eðlilegt, En er
nokkuð á móti því að álíta, að þessi alvarlega stund
hafi átt nokkuð skylt við freistinguna í eyðimörkinni,
og að hið illa vald hafi þar í síðasta sinn gjört allt til
að afmála þær kvalir, sem fyrir honum lágu, og koma
honum til að hverfa frá að fullkomna og innsigla sitt
mikla endurlausnarverk með sínum krossdauða ? 89.
greinin verður börnum ávallt torskilin.
Níundi kaflinn er um náðarverk heilags
anda. Um hann hefi jeg einkum það að athuga, að
í 99. gr. er svo tekið til orða: „án þessarar trúar (o :
sannrar trúar á Krist), sem kölluð er hin sáluhjálplega,
trú, getum vjer eigi sáluhjálpina öðlazt“ ; en, að geta
ekki orðið sáluhólpinn án trúarinnar, virðist mjer að