Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.01.1879, Blaðsíða 23

23
siður annt um kristindóminn á meðal vor, en hinum
öðrum merkustu biskupum þessa lands, hefir ranglega
verið ámælt fyrir það, að hann vígði miður reglusöm
prestaefni. Skuldin er eigi hjá honum, heldur hafa á-
stæðurnar verið þær, að enga aðra hefir verið kostur
á að fá. En ástand þetta er að mínu áliti sorglegt.
þ'ingið hefir þegar gefið þessu mikla velferðar-
máli landsins góðan róm, og er ástæða til að ætla, að
það haldi því fram. Stjórnin virðist og vera viðbúin
að beina þvi f sem bezt horf.
Til samanburðar við þau ummæli, sem komið hafa
um þetta mál frá einstökum mönnum í blöðum vorum,
vil jeg bæta hjer við kafla úr ræðu, sem ráðherra á
þjóðverjalandi hjelt, þá er samkynja mál var fyrir neðri
deild þings. Orð þessi sýna, hvernig stjórnvitur mað-
ur í öðru landi, sem hefir velferð þjóðar sinnar fyrir
augum sjer, litur á þess kyns mál. Orð ráðherrans
eru á þessa leið.
„|>að er áríðandi fyrir alla, að þjónar kirkjunnar
hafi nægilegt fyrir sig að leggja. þeir, sem gæta trú-
arinnar og glæða hana, glæða andlegt líf, guðrækilega
þekkingu og hugarfar, eiga heimting á þvi, að þeir
sjeu öðrum fremur mikils virtir; það eru engar ýkjur
þótt vjer segjum, að þeir sjeu beinlínis nauðsynlegir,
til þess að viðhalda hreinleik, krapti og heilbrigði
þjóðlffs vors. Einstakir menn geta, ef til vill, verið þeir
gæðingar guðanna — fyrirgefið mjer, að eg hefi þessi
heiðinglegu orðatiltæki — að þeir með andlegum krapti
sfnum, með hugsjónum trúspekinnar, geti á vængjum
skáldskaparins, eða á annan hátt, hafið sig til hinnar
hæstu fullkomnunar mannlegs eðlis, og haldið henni.
En jeg óttast, að allur þorri manna mundi án kirkj-
unnar skjótt sökkva niður í menntunarleysi. Hin auð-
ugustu blóm menntunarinnar, og útbreiðsla hennar
meðal alþýðu er um fram allt að þakka kirkjunni og