Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.01.1879, Qupperneq 31

31
að finna guð á þessum „tíma náðarinnar“. Af sálar-
innar miklu meðfæddu auðlegð kemur ekki annað fram
í heiminum, en það, sem frjálsræði sjálfrar hennar og
annara þarf við, til þess að valið eigi sjer stað. f>að
Hf, sem að mannadómi er til ónýtis orðið, annað eins
líf og hins glataða sonar, eða hans, sem hjekk á kross-
inum við hlið Jesú, getur hafa gefið sálunni þroska til
himnasælu, hafi slíkur maður þó lifað eitt hjálpræðisins
augnablik. Svo ljettvægt er allt annað í samanburði
við þetta eina: að gefa sig guði með frjálsum vilja, því
þetta er það, sem ákvarðar kjör mannsins um tíma og
eilífð.
í>ví nær sem dregur að enda æfinnar, þess hátal-
aðri verða hinar hvetjandi raddir, er til sálarinnar tala;
hver stundin, já, hvert augnablikið hrópar: notaðu tíma
náðarinnar; snú þú huganum inn á við og upp á við í
hlýðni trúarinnar! Hjartað verður að ná festu. Mað-
urinn verður að heyja sfna baráttu, út enda sína tíð,
og daglega deyja í sínum innra manni, og lifa af drott-
ins náð, eigi síður en hið minnsta blóm merkurinnar.
Og þetta er einnig náð, að mega lifa af guðs náð.
Svo miklu fær guðs andi áorkað f sálu hins aldur-
hnigna manns, þegar hann alvarlega hugleiðir lffsstarf
sitt og lífskjör sín.
En jafnframt og hann beinir hugsun sinni inn á
við, beinir hann henni upp á við; endurminningu liðnu
daganna sameinast endurnærandi von um hvíld, að
loknu starfi dagsins. Gamalmennið finnur til þreytu, og
þráir hvíldina. það er eins og hann sje nú kominn
upp á fjallsbrún, nær himninum en niðri á láglendinu;
honum er ljettara um andrúmið, við honum blasir hinn
glæsti kvöldhiminn, og álengdar eygir hann hvíldar-
innar eptirþráða land. Andi hans verður ungur f ann-
að sinn, svo að „hann flýgur upp á vængjum sem örn“
(Esaj. 40, 31). „Hver hlutur11, segir meistari Ekkard,