Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.01.1879, Qupperneq 45

45
IJau málefni, þar sem sambandið milli ríkis og
kirkju kemur Ijósast fram, er hjúskapurinn og uppfræð-
ingin í kristinni trú, eiðurinn og helgihaldið. Verður
þá hjúskapurinn líklegri til farsældar fyrir land og lýð,
þó ektahjónin hætti að minnast þess, þegar þau inn-
ganga hann, að þau eiga að vera sannir borgarar bæði
ájörðunni og í himninum,—þóttþau hætti að innganga
hann fyrir augsýn Guðs, sem allt sjer og allt helgar?
Verða heimilin vænlegri þjóðfjelaginu til velferð-
ar, þó það sje leyft, að þau heimili megi hafa
trú og siðgæði, sem vilja, en hin megi sleppa
því, sem ekki vilja það? Ef landsstjórnin hættir að
gjöra það að skyldu, að læra kristin fræði, hvað hefir
hún þá að bjóða, sem jafnvel menntar og lagar alla
sálarkrapta æskumannsins ? Eða er það þjóðfjelaginu
í hag, að limir þess sjeu án allrar menntunar? Verð-
ur lifið fyrir það starfsamara og betra, deyfðin, eymd-
arskapurinn og örbyrgðin minni? Hlýðni við lögin er
aðaldyggð borgara þjóðfjelagsins. Skyldi hún verða
meiri en hún er, ef hætt væri a'ð innræta hinum ungu
trú og siðgæði ? Við hvað sverja þeir, sem mesturáða
í þjóðfjelaginu, ef eiðurinn er af tekinn, og þjóðfje-
lagið kemur sjer samanum, að trúa ekki á neinn Guð ?
Eða á þ^ð að koma sjer saman um að hafa þjóðguð,
sem það sver við? Hvaða von er um rjettsýni hið
ytra, ef engin trú er og ekkert siðferðislögmál, og
undir eins engin rjettsýni er hið innra? Er þá nokk-
uð unnið fyrir þjóðfjelagið, þó enginn dagur sje fram-
ar helgur haldinn, — þó þeir, sem ekki vilja tilbiðja
Guð, megi að ósekju hindra þá í tilbeiðslu Guðs, sem
vilja tilbiðja hann ?
Nei, hugsum ekki um að aðskilja kirkjuna frá
þjóðfjelaginu, ástundum miklu • fremur að styðja að því,
að hvorttveggja vinni í sameiningu, og stefni að því
sama takmarki. Styðjum að því, að landsstjórnin styðji