Lögrétta - 01.01.1934, Side 18

35
L ÖGRJETTA
36
í Norðursj ónum og' þá langar mann eitthvað
burt, ekki til meira lífs, því það er ekki
annarsstaðar meir en á Siideroog' og ekki
heldur til meiri vináttu eða samræmis, held-
ur langar mann að s j á eitthvað meira,
roeira land, fleiri eyjar. Og þá fer maður
með stórum mótorbátum til næstu eyja:
Hooge, Norderoog, Pellworm, Föhr og Am-
rum. Stundum er hópurinn nokkra daga í
burtu, sefur í hlöðum á næturnar, en geng-
ur í fylkingu undir fánum og hljóðfæra-
slætti eftir eyjunum1 á daginn. Á Föhr og
Amrum eru frægir baðstaðir með fleiri þús-
und íbúa, og þegar strákarnir gengu með
ölium fánunum syngjandi og leikandi eftir
götunum, stöðvaðist umferðin oft af því að
horfa á þessa ljettlyndu, djarflegu og stoltu
stráka, sem buðu1 heiminum byrginn með
söng sínum og svellandi fjöri.
En þótt Suderoog sje afskekt og einsömul
og syðst allra eynna, er hún samt oft í góðu
veðri næstum þakin gestum sem koma á
smáum vjelbátum og stórum hjólskipum
hingað til eyjarinnar og dvelja þar í fáeinar
stundir. Það eru mest baðgestir frá megin-
landinu, sem koma til að skoða þennan
sökkvandi eyjaheim, eða líka til að kynnast
þessu einkennilega sumardvalarheimili, sem
einn efnalaus einstaklingur hefur hafið til
vegs og sæmdar og sem fómað hefur æsk-
urmi æfi sinni.
Jeg hafði venjulega ánægju af þessum
gestum, því jeg sá hjer hrærigraut af öll-
um mögulegum manntegundum. öðru! hvoru
hitti jeg íslandsvini og íslandsfara, þ. á m.
aldraðan, þektan listmálara, sem sagðist
hafa komið til íslands og dvalið þar stutta
stund, en það væri samt fegursti hluti æfi
sinnar. Hann dvaldi hjá Nielsen á Eyrar-
bakka, mintist hans með sjerstakri hlýju
og sagðist sjaldan eða aldrei hafa notið ann-
arar eins gestrisni og hjá honum. En þrátt
fyrir þetta var það samt oftar, sem gestir
skoðuðu mig sem náttúruundur ef þeir
vissu það, að jeg var íslendingur. Eitt sinn
umkringdu mig tuttugu kerlingar, fyrst
fórnuðu þær höndum af undrun yfir því að
sjá mann norðan frá íslandi, síðan skeltu
þær á lærin af hrifni yfir að geta sagt vin-
konum sínum eitthvað nýstárlegt og tóku
svo upp stækkunargler og settu á sig gler-
augu til að rannsaka á vísindalegan hátt
hvað augun lægju mikið skökk í hausnum á
mjer, og í hverju að aðalmunurinn á mjer
og hvítum manni væri falinn. Þær skrifuðu
athuganir sínar niður í vasabækur til að
gleyma engu og síðast var jeg ljósmyndað-
ur, bæði að aftan og framan og á báðum
hliðum. Áður en mjer var leyft að fara,
köstuðu nokkrar þeirra í mig tíeyringum,
aðrar gáfu mjer brjóstsykurmola eða mynd-
ir innan úr súkkulaðipökkum. „Greyið,
skelfing verður hann feginn!“ heyrði jeg
eina kerlinguna segja og hún virti mig með
djúpri meðaumkvun fyrir sjer eins og
brjóstgóð kerling úr dýraverndunarfj elagi
virðir fyrir sjer vingjarnleg'an hund.
Auk þessa eru mjer tvö önnur atvik frá
gestakomu á Suderoog sjerstaklega minnis-
stæð. Annað gerðist daginn sem jeg fór
þaðan alfarinn, það var um miðjan septem-
ber 1929. Strákarnir voru þá allir famir
fyrir nokkrum dögum og lífið á eyjunni var
einmanalegt og dauft. En þá skaut skyndi-
lega upp sjötíu stúdentum og háskólakenn-
urum frá háskólanum í Halle, sem komu í
kynnisför til eynna að skoða leifar af sokkn-
um eyjum og upphækkunum, sem enn-
þá mótaði fyrir í sandinum. Þegar þeir
sneru aftur til meginlandsins varð jeg þeim
samferða, jeg fjekk ókeypis far méð skip-
inu til Husum, en á leiðinni þurftu þeir
öðru hvoru að lenda og athuga gamlar
minjar í sandinum.
Á leiðinni tók jeg sjerstaklega eftir kven-
stúdent nokkrum með heljarstórt rautt nef,
blásvartar bólgnar kinnar og augu, sem
ranghvolfdust og hringsnerust í stórum
augnatóftunum. Hún bar á sjer whiskypela
og saup á öðru hvoru. Þegar hún var orðin
svo drukkin, að hún bæði riðaði og drafaði,
byrjaði hún að gefa mjer hýrt auga, sjálfri
sjer auðsjáanlega til dægrastyttingar en
mjer til ólýsanlegrar andstygðar og angist-
ar.
Einu sinni þegar við gengum! eftir fjöru-
sandinum kom hún til mín og spurði mig,
hvort jeg vildi whisky.
„Nei!“ sagði jeg önugur.
„Viltu leiða mig?“ spurði hún.