Lögrétta - 01.01.1934, Qupperneq 37

73
LÖGRJETTA
74
stór og kaldranaleg’, stóð inst í horni hægra
megin allhá trjestöng, með hjartarhom í
kolli. Þar hengdu þeir hatta sína og yfir-
hafnir. Jeg elti, og inn í stofu og settist
yst úti í horni, en þeir Ólsen og Briem við
háborðið. Grímur gekk Ijettilega um gólf og
talaði við og við orð, sem jeg skildi ekki,
en sá á svipbrigðum hinna, að þeir skildu
og hváðu þeir aldrei.
,,Jeg læt ykkur þá heyra það“, sagði
Grímur.
„Já! Blessaður komdu með það“.
Grímur gekk út að gluggakistunni, sem
var mjög djúp, tók upp úr skrifborði eða
skattholi þó nokkuð af lausum blöðum og
las hátt. Bráðlega fór Ólsen að geispa og
Valdemar eftir stutta stund. Þetta endur-
tcku þeir með stuttu millibili, en Grímur
virtist hvorki sjá þetta nje heyra, þar til
hann alt í einu kastar blöðunum frá sjer,
segir ekki eitt einasta stygðarorð og sest
hjá þeim með blíðubrosi; datt mjer í hug,
að það bros væri kanske ekki alveg jafn
saklaust og það sýndist. Hann kunni hoff-
mannasiði.
Enginn þeirra vjek orði að þessu. Það
sem Grímur var að lesa voru þýðingar
hans á Anakreon, drykkjuskáldinu gríska
og góða, sjá t. d. He ge melaina pinei o. s.
frv.
— Mikið var talað um skáldið Grím
Thomsen á uppvaxtarárum mínum á Stóra-
núpi, enda logaði þar alt í kvæðalestri og
tali um skáldskap. Þar voru til 8 — átta
— eintök af kvæðabók Kristjáns Jónssonar!
Vinnukonurnar höfðu hver sitt eintak und-
ir koddanum.
Ekki þótti Grímur kunna vel að yrkja,
þótti stirður og þunglamalegur og ósöngv-
inn; vantaði brageyra — en stöku sinnum
fór einmitt vel á þessu og einkum þegar
hann orti um sjer líka menn.
„Stirður var og stríðlundaður
Snorrason og fátalaður,“
orti hann um Halldór Snorrason og er full-
góð mannlýsing.
— I þessari ferð, sem er mjer svo minn-
isstæð, komum við að Görðum á Álftanesi
og heyrði jeg þá Bjöm og Valdemar tala
iim það, að sjera Þórarinn Böðvarsson, sem
samdi „Alþýðubókina“, ágætt, skemtilegt
og fróðlegt rit, hefði fengið Benedikt
Gröndal til þess að mála mynd af Pjetri
postula til prýðis í anddyri kirkjunnar; sá
jeg myndina hanga þar yfir dyrum.
En Gröndal málaði mynd af sjera Þór-
arni sjálfum og Ijet hann gott heita. Hentu
þeir gaman að þessu.
— Grímur byrjaði búskap sinn á Bessa-
stöðum með 12 vinnumönnum og mikilli
rausn, en lítið mun hafa orðið úr öllu því
brambolti.
Grímur hafði kynst Runeberg, þegar
hann var í Kaupmannahöfn og átti Grímur
olíumálverk af honum, sem Runeberg gaf
honum og sá jeg það hjá ekkju Gríms hjer
í Reykjavík. Hvað um það varð veit jeg
ekki.
Hann var oft og tíðurn, svo sem andans
manni sæmir, mjög orðheppinn og fyndinn
og mirabile dictu átti það til að vera klúr-
yrtur við kvenfólk, en þó ekki svo gróflega
að ekki sje í frásögur færandi í karlmanna-
hóp.
— Einhverju sinni kom það til orða á
þingi, að veita Matthíasi þjóðskáldi heið-
ursverðlaun; mun það vera hið fyrsta sinn,
er til slíks var stofnað hjer til lands. Lík-
lega ekki af öfund en keskni tók Grímur
sig til og bjóst til að koma með samskonar
frumvarp um fjárstyrk eða verðlaun úr
landsjóði til hinna og þessara bögubósa út
um alt land og hættu þá forgöngumenn-
imir við þetta. En Grímur varaði sig ekki
á því, að góðvildin á sjer fleiri útvegi en
illkvitnin. Alþingismenn lögðu fram ríflega
upphæð úr eigin vasa og gáfu sjera Matt-
híasi og varð ekkert úr grályndi Gríms í
það sinn. Sögu þessa sagði mjer Valdemar
Briem og það með að sjera Arnljótur á
Sauðanesi hefði afstýrt þessari ómynd.
— Grímur var, svo sem kunnugt er, há-
lærður og hágáfaður og fornskáld. En einn-
ig átti hann blíða og söngmilda strengi, sbr.
t. d. Fiðlarinn og í Svanahlíð.
Hann mun því sitja við háborðið hjá
tignustu andans mönnum íslenskrar tungu,
svo lengi sem hún er lesin og ljóðum stöf-
uð.