Óðinn - 01.01.1923, Blaðsíða 20

20
ÓÐINN
hans, uns hann ljetst árið 1866. Það sama ár giftist
hún, eins og getið er hjer að framan. Hún var greind
og glaðlynd, eins og faðir hennar, en hafði eigi notið
mikillar fræðslu í æsku, serh þá var tíðast um konur,
en fróðleikslöngun hennar var svo mikil, að hún not-
aði hvert tækifæri til að læra, og hjeltst sú fróðleiks-
löngun alla æfi. Sem húsmóðir var hún frábærlega
ötul og kjarkmikil, nærgætin og umhyggjusöm við
skylda og vandalausa. Hún var mjög hjúasæl, og ljet
sjer ekki að eins ant um þau meðan þau dvöldu hjá
henni, heldur vildi hún greiða götu þeirra, eftir því,
sem hún gat, þegar þau voru frá henni farin, og fanst
sem hún væri jafnan í skuld við þau. Heimili þeirra
hjóna var fyrirmynd að reglusemi, guðrækni og sið-
prýði, og því góður skóli uppvaxandi fólki. — Eftir
lát manns síns fór Þorbjörg til frú Auðar dóttur
sinnar, sem þá var á Skútustöðum, og var hjá henni
nokkur ár. Þá var hún og sinn tímann hjá hverjum
sona sinna, og ljet sjer eigi fyrir brjósti brenna að
fara tvívegis utan á efri árunum, til að heimsækja
syni sína, sem þá bjuggu í Edinborg og Alaborg.
Hana brast sjaldan kjark, og fróðleikslöngun hennar
og framkvæmdaþrá eyddi örðugleikunum; og ef eitt-
hvað amaði að vandamönnum hennar, var hún jafnan
þangað komin, ef hún gat því við komið, til að hvetja
og hughreysta. Hún var jafnan viðkvæm fyrir bág-
indum annara og reiðubúin til að gera alt, sem hún
gat, til að hjálpa. Síðustu æfiárin var hún í Reykja-
vík, hjá Garðari syni sínum, og naut þar hinnar bestu
aðbúðar og ánægju. Síðasta missirið dvaldi hún í húsi
frú Auðar dótfur sinnar, og barnabörnin flyktust þar
kringum hana. Æfikvöldið var bjart og rólegt, eftir
starfaríka æfi. Það var líka bjart yfir gömlu konunni,
hún bar vel silfurhærurnar, og enn ljek gleðibros um
varirnar. Sitt hvað hafði á daga hennar drifið, blítt
og strítt, hún lofaði guð fyrir hvorttveggja og bar
ætíð óbilandi traust til hans. Hún andaðist 5. febrúar
1923, rúmlega áttræð að aldri, og var jarðsungin 17.
s. m. Dagsverkið var mikið, og minning hennar er dýr-
mæt ástvinum hennar og mörgum vandalausum vini.
X
Fóstra mín dáin!
(Þorbjörg Olgeirsdóttir).
Nú brestur mig andlega orku og flug; —
ekki’ er mjer hægt að ljóða
alt það sem bundið býr í hug,
og blessar þig, fóstra mín góða.
Tvítug mey gafstu mjer trygð þína’ og ást
og tókst þátt í lífs-kjörum mínum.
I smásveini ungum þú eitthvað það sást,
sem ornaði hugsjónum þínum.
I æsku þú studdir mig ástvermdri hönd
og öllu mjer snerir í haginn.
Það tengdu’ okkur ósvikin ættræknis-bönd
alt fram á síðasta daginn.
Þú hafðir mjer ungum í huga það fest,
sem hugðirðu rjettast og sannast.
Þú sagðir: »Vjer eigum að ástunda mest
að eflast að þekking’ og mannast.
Lífs-fley vort getur laskast við sker.
Við launboða freistingin gjálpar.
Gleymd’ ekk’ að biðja guð fyrir þjer; —
góða barn, mundu það hjálpar«.
Þín ytri framkvæmd var ekki smá,
það ástvinir þekkja og skilja; —
í lífsstarfinu öllu má ljóslega sjá
leiðir hins þrautgóða vilja.
En þó er það andlegi auðurinn þinn,
sem eg vildi helst láta getið; —
kjarkurinn mikli og kærleikurinn,
er kunnugir rjettast fá metið.
Hrósið þitt metur hyggjan klökk,
harmandi vinar-hvarfið. —
Hafðu nú eindregna ástarþökk.
Alfaðir launi þjer starfið. E. Frg.
Sí
Augaö.
Títt það áhrif að oss ber,
sem olla verkjum sárum,
og hellir aftur út frá sjer
ofsa-heitum tárum.
Sl
Fnjóskur.