Óðinn - 01.01.1923, Blaðsíða 11

Óðinn - 01.01.1923, Blaðsíða 11
ÓÐINN 11 Það var lán fyrir landssímann, að eiga H. H. fyrir húsbónda Iíka hin fyrstu erfiðu rekstursár. Fáum mun það kunnugra en mjer, hve mikið hjartans mál honum var að sjá þetta barn sitt vaxa og blómgast. Fáir eru þeir nú víst vor á meðal, sem vildu að þetta fyrirtæki hefði verið mikið öðruvísi til lykta leitt í aðalatriðunum en gert hefur verið, og enn þá færri munu þeir víst vera, sem álífa að nokkur þálifandi Islendingur hefði leyst verk þetta eins vel eða betur af hendi en Hannes Hafstein. O. Forberg. M Hannes Hafstein heima fyrir. Heima fyrir var Hannes Hafstein hinn híbýlaprúð- asti, og þar kom fram í fylsta mæli hve samhent þau hjón voru. Qestrisni þeirra var með afbrigðum, og oft langt yfir efni fram. ]eg kom til þeirra nokkrum sinnum meðan þau voru á Isafirði, og voru viðtök- urnar þar engu síðri en eftir að Hannes varð ráð- herra. En það eru eigi veitingarnar einar, sem marka gestrisnina, heldur miklu fremur aðlaðandi viðmót, og meðvitund gestsins um, að hann sje í raun og veru hjartanlega velkominn. Og það hygg jeg, að allir muni vera sammála um, sem til þektu, að enginn gestur þeirra Hannesar og Ragnheiðar hafi orðið annars var, en að hann væri velkominn. Risnufje ráðherranna hefur aldrei verið sjerlega ríflegt, og þori jeg að fullyrða, að enginn þeirra hafi auðgast á því, en um H. H. veit jeg með vissu, að það hrökk hvergi til, en þó hjelt hann altaf upp hinni sömu risnu. Sem dæmi upp á aðlaðandi gestrisni þeirra vil jeg færa eitt dæmi. Eitt sumarkvöld í júní um kl. 11 mætti jeg þeim hjónunum á göngu og slóst á tal við þau á heimgöngunni. Alt í einu segir Hannes við mig: »Komdu nú heim með okkur; við fengum kríuegg í dag. Nú skulum við borða þau með góð- um burgunder«. ]eg færðist undan, taldi framorðið o. s. frv.; en frúin tók strax í sama strenginn, og áður en jeg vissi af, var jeg kominn upp á Ingólfs- hvol, og frúin farin að sjóða eggin, sem við svo át- um með góðri lyst, og drukkum burgunder með. Mjer er sem jeg sjái margar konur fara að matreiða undir miðnætti, þær sem ætla alveg að sleppa sjer, sumar hverjar, ef maður þeirra kemur heim með gest miklu fyr á kveldi upp á kaffibolla eingöngu, Frú Ragnheiður Hafstein. I miðdegisveitslum og öðrum samkvæmum var hann mjög nákvæmur og athugull veitandi, sá um að gestir hans gætu orðið þeirrar skemtunar og þæginda að- njótandi, er hann hafði að bjóða. Væru fáir gestir hjá honum, og honum nákunnugir, vildi hann aðal- lega helst tala um skáldskap, einkum fornan íslenskan kveðskap og latneskan, Ovidius og Hóraz. Oft ljet hann gesti sína þá heyra ýms kvæði, er hann hafði í smíðum. Byrjunina á kvæðinu um ]ón Sigurðsson á 100 ára afmæli hans, »Þagnið, dægurþras og rígur«, heyrði jeg hjá honum löngu áður en það kom fram. ]eg hygg, að það hafi verið hans mestu hamingju- stundir, er hann sat með fáum kunningjum sínum yfir glasi heima fyrir. En þegar það kom fyrir, talaði hann aldrei um stjórnmál eða flokksmál, heldur um skáldskap og fagrar listir. Kona hans sat þá jafnan inni og tók þátt í umræðunum. Frú Ragnheiður var ekki einungis eiginkona hans í þess orðs besta og inni- legasta skilningi, heldur líka hans besti vinur og fje- lagi. Þau voru svo samrýnd og samtaka í öllu, að jeg efast um að jeg hafi nokkurn tíma þekt hjón svo samrýnd sem þau. Hún var frfðleiks kona og sköru- leg í allri framkomu. Var því ekki hægt að segja

x

Óðinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.