Óðinn - 01.01.1923, Blaðsíða 5

Óðinn - 01.01.1923, Blaðsíða 5
 ÓÐINN 3 í* w vandaði meira til þeirra en annara greina leikfiminnar. Sverðin voru samt hræðileg verkfæri, ljót, klunnaleg og þung, hjálmar og brynjur að sama skapi, svo að við fórum ætíð kófsveittir og máttvana frá þeim háska- lausa hildarleik. — Einu sinni vildi svo til í æfingu, að H. Hafstein, eða andstæðing- hans, hafði tekið skakt lag, skakkan terts eða kvá.r; andstæðingurinn svaraði með öðru skökku, hinum að óvöru. Báðir reidd- ust. Prímar, tertsar, kvartar og kvintar, allar reglur gleymdust; í þess stað gengu slögin á hausana frá báðum hliðum miskunnarlaust. Stenberg eygir þetta úti við dyrnar, hrópar sitt hrynjandi: »Stop, drenge, her skal være militær gymnastik, men intet menneske- slagteri«. Svo lauk þeirri Hausaskeljaorrustu. Þeir hættu. Hannes var þegar í æsku tápmikill og metnaðar- gjarn, og þó með nokkurri forsjá. Þá skal að síðustu nefndur einn viðburður í fjelags- lífi okkar sambekkinganna, sem brátt varð bæfleygur, enda gerðist hann utan skólans. Svo nefnd »Eldsvoðanefnd Reykjavíkur« var sett á stofn hjer í bæ um eða upp úr þjóðhátíðinni; varð Geir útgerðarmaður Zoega fýrstur slökkviliðsstjóri og hafði þann starfa á hendi um árin 1875—1881. Voru þá keyptar handdælur (handdæla?) og ýms önnur bráðnauðsynlegustu gögn útveguð handa slökkvi- liðinu. Þá bar það til einn góðan veðurdag (mig minnir það væri á útmánuðum 1880), að slökkviliðið kemur upp að læknum, sem enn í dag greinir skólalóðina frá lágbænum, þótt nú sje orðinn ósýnilegur, raðar sjer með slökkvitól sín gegnt skólanum og byrjar að gusa á skólann. Auðvitað hafði slökkviliðið fulla heimild til þessa og skólinn hefði ekki haft nema gott eitt af skolinu, en þetta snerist svo í piltum, að þeim þótti skólanum sýndur ósómi með þessu athæfi. Varð þá skamt milli ráðagerða og framkvæmda. Runnu skólapiltar í einni svipan með H. H. í broddi fylkingar niður skólabrekkuna og yfir um lækinn. Var flokkur sá svo geigvænlegur, að slökkviliðinu skaut skelk í bringu og ljet undan síga og frá hverfa. Um lokaárið í latínuskólanum skal jeg verða fá- orður, og þó hygg jeg, að það sje þýðingarmesta ár skáldsins Hannesar Hafsteins. Hann hefur einu sinni í fjölmennu samsæti, eftir það er hann var orðinn ráðherra, í ræðu til mín fljettað nafn mitt við sitt sem skálds. Kjarni málsins var þessi: Jeg var orð- inn þreyttur á heimavistinni í latínuskólanum, auk þess heilsutæpur unglingur, þoldi ekki að sofa í naust- inu í »langa loftinu«, þar sem við stundum urð- um með tinfötunum að berja ísinn af vatninu, áður en við náðum í það til þvottar að morgni. ]eg vildi, upp alinn á geðugu heimili, losast við þenna ófögn- uð, og var því bæjarsveinn þrjú síðustu árin. Jeg hafði síðasta árið leigt mjer herbergi á Suðurgötu með öðrum bekkjarbróður mínum og lánað Piano-skrifli til að stytta mjer stundir. Þarna voru okkar sam- komustaðir, dimittendanna. Jeg hafði eignast Bell- manns söngva. Hannes var töluvert skáld, jeg örlítið musikalskur, þá með góða rödd, og þar voru upp lesin af honum einhver hans fyrstu kvæði og sungin af okkur hinum, sem sönghæfir vorum. Að öðru leyti geymi jeg þetta atriði endurminning- um mínum, ef mjer endist ald- ur til; hjer á það ekki heima. Skáldgáfuna hafðihannfeng- ið að erfðum, í vöggugjöf, frá ' elskaðri, inn- dælli móður og kyni hennar, Briemunum(Ól- afur á Grund, ValdimarBriem vígslubiskup o. s. frv.). Um skáldgáfu hans handfjalla mjer hæfari menn. Jeg nefndi í upphafi þessa máls, að H. H. hefði verið margþætt- ur maður. Einn af þeim þáttum var teiknihæfileikar hans, sem voru svo einkennilegir, að hefði hann iðkað þá, myndi hann hafa orðið annar Engström, og stóð þetta í nánu sambandi við annan eiginleika hans á æskudögum, löngunina til napuryrða, kýmnisorða og háðs bæði í bundnu og óbundnu máli (satirismus), en sjaldan mun það hafa orðið hrottalegt eða hundingslegt (kyniskt). Til sönnunar þessum orðum mínum um dráttlistar- gáfu H. H. skal jeg geta þess, að einu sinni við helgidagslestur í skólanum teiknaði hann með blýanti mynd af ástsælum kennara okkar svo nauðlíka og samtímis svo skoplega, að hollur hlátur kvað við frá öllum, sem hana sáu. Kýmnisgáfa skopyrða og napuryrða er rjettmæt í lífinu, því að til eru svo margir fantar og flón í ver- Hannes Hafstein stúdent.

x

Óðinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.