Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1881, Blaðsíða 5

5
beggja, Kolbeins og Snorra, því þó að áður sé sagt,
að Snorri hafi átt marga þingmenn í Víðidal, og Víði-
dalur því kynni að þykja hentugri, þá verða menn að
gæta þess, að goðorðin höfðu í fornöld engin föst tak-
mörk, og er eigi ólíklegt, að margir af þingmönnum
Snorra hafi sagzt í þing með Kolbeini, meðan Snorri
var utan, einkum i nyrðstu sveitunum. Hitt er víst, að
Sturla Sighvatsson, sem hafði sölsað undir sig manna-
forráð Snorra Sturlusonar, kveður upp menn í Miðfirði
rétt fyrir Örlygsstaðafund1, og hefir ríki Kolbeins þá
eigi náð lengra vestur. Eptir víg Snorra Sturlusonar
hefir Kolbeinn tekið undir sig „Ávellingagoðorð“.
Órækja Snorrason reyndi um hrið að etja kappi við
þá bandamennina, Gissur og Kolbein, með styrk Sturlu
þórðarsonar frænda síns, en því lauk svo, að þeir frænd-
ur urðu sviknir og handteknir við Hvítárbrú, og urðu
að leggja alt á vald þeirra Gissurar og Kolbeins.
Kolbeinn sagði þá sjálfur upp þá gjörð, að Órækja
skyldi meðal annars greiða af hendi sér öll goðorð
þau, er Snorri faðir hans hafði átt, 1 vígsbætur fyrir
Klæng Bjarnarson, sem Órækja hafði látið drepa í
hefnd eptir föður sinn. þ>að er auðvitað, að Ormur
Bjarnarson bróðir Klængs átti að réttu lagi að taka
við goðorðunum, eins og öðrum bróðurbótunum, en
Kolbeinn hefir þá eflaust fengið heimildir hjá honum á
„Ávellingagoðorði“ og goðorðum þeim í Vestfirðinga-
fjórðungi, sem Snorri hafði átt og Kolbeinn þröngdi
undir sig litlu síðar. Upp frá þessu ræður Kolbeinn
öllum Norðlendingafjórðungi til dauðadags, en aldrei
var hann með öllu einvaldur í VestfirðingaQórðungi,
eptir það er þ>órðr kakali Sighvatsson kom út. Áð-
ur en Kolbeinn dó, gjörði hann þá sætt við jpórð kak-
ala, að hann gaf honum upp öll goðorð fyrir norðan
1) St. 1878. VII. 138. k. (I. b. 366 bls.)