Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1883, Qupperneq 76

7®
lög’um numið sem ófrjálslegt, enda var erlendis ekki
sérlegt traust á skoðuninni. Um það eru mjög skipt-
ar meiningar, hvort rétt sé að hafa vöruskoðanir eða
eigi.
Ef vöruskoðanir eiga að vera að gagni, hafa þær
mikinn kostnað i för með sér, og sé þær eigi áreiðan-
legar, eru þær hreinn kostnaður. En hvort vöruskoð-
un er eða ekki, má enginn gleyma þvi, að vanda vöru
sína sem bezt. Hinu getur aldrei fylgt nema stundar-
hagur, þar eð óvönduð vara hlýtur að fella hið al-
menna verð á henni. Nokkur skippund af óvönduðum
fiski i heilum farmi geta fælt kaupanda frá næsta
árið. Að hann gengur úr skaptinu, getur orðið til
þess, að færa alla vöruna niður. Við það liða lands-
menn halla, og sá sem orsakaði þetta, hefir ekkert i
aðra hönd, nema að hann hefir sparað sér nokkur
handtök. Hann hefir svikið sjálfan sig og aðra, kast-
að óvirðingu á sig og samlanda sína, og hefir ekkert
í aðra hönd fyr eða síðar, en þar á móti helberan
skaða af heimsku sinni.
Eg skal nú vikja málinu að sildarverkun Norð-
manna. í verzlun þeirra er síldinni skipt í 4 flokka
eptir stærð: kaupmannssild, meðalsild, smá meðalsild,
og Kristjaniusíld. Merkin á tunnum eru fyrir flokkana.
K., M., M4 og C. þeirra hafsíld verður optast meðalsíld
og kaupmannssíld, en sumarsildin fer optast i hina
flokkana, en opt blandast síldin saman. í djúpum og
stórum fjörðum verðursíldin optast feitari en í grunn-
um og litlum íjörðum, og opt munar um gæði sildarinnar
á litlu svæði. þ>að kemur hið sama fyrir hjá Norð-
mönnum við sildarveiðar sem við þorskveiðar, að þeir
sem fiska hirða litt um afla sinn, þegar á land er
komið, en selja hann alloptast til skipa, sem sigla i
fiskiverin til að kaupa hana, (Opkjöberfartöjer). Skip
þessi hafa með sér svo margar tómartunnur sem þau