Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1889, Qupperneq 2

154
fieina fasta skiptilínu milli tegunda og kynbrigða, og
af þvf leiðir, að eigi er hægt að segja, hvar frjó-
semin hverfur; þar er jafnan stigbreyting eptir
skyldleika tegunda og afbrigða. Darwin hefir líka
sýnt fram á, að bastarðar ýmsra jurtategunda eru
engan veginn svo ófrjósamir, eins og menn hyggja,
en bastarðar dýrategunda eru örðugri viðfangs ; þó
eru dæmi til þess, að afkvæmi dýrabastarða hefir
stundum haldizt gegnum margar kynkvíslir. Kyn-
blendingar af hérum og kanínum geta þannig hald-
izt lengi, ef þeir við og við æxlast við frumkynið.
Menn telja það víst, að mörg alidýr séu upp-
runalega fram komin af fleiri en einni villitegund;
svo er t. d. um hundana, og þó geta mjög ólík af-
brigði hundanna átt saman lífvænlegt og frjósamt
afkvæmi; zebúnautið á Indlandi og vanalegir naut-
gripir geta líka af sér frjósama eptirkomendur o.
s. frv. Af þessu og fleiru sést, að ófrjósemi teg-
undanna sín á milli engan veginn er svo rótgróin,
sem menn hafa haldið, þó fyrstu afkomendur tveggja
sérstakra tegunda eigi opt örðugt með að tímgast
í fyrstu.
Vér höfum áður séð, að frjósemin fer mikið
eptir skyldleikanum; ef dupt af einhverri jurt er
látið á ar annarar óskyldrar jurtar úr annari ætt, þá
hefir það engin áhrif; en ef dupt einhverrar jurtar
er látið á ar annarar jurtar innan sömu ættarinnar, þá
hefir það optast einhver áhrif, meiri eða minni, og
getur jafnvel komið fram fræ, er ný jurt (bastarður)
getur sprottið upp af. Hvernig þetta verður, er
mjög misjafnt eptir byggingu jurtanna, og það get-
ur jafnvel verið töluverður mismunur á einstakling-
unum, hve hvatir þeir eru til slíkrar tímgunar;
sumir einstaklingar, sem í fyrsta. áliti sýnast mjög
líkir hver öðrum, geta ekki æxlazt saman, en aðrir