Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1889, Qupperneq 11

163
menjar, nema, ef til vill, lítilfjörleg för, sem sjaldan
er hægt að græða mikið á. Full vissa er fyrir þvi,
að ákaflega stórar jarðmyndanir, sem náð hafa yfir
mörg hundruð mílna svæði, hafa eyðzt af ágangi
lopts og lagar og borizt burt, og þá hafa þær dýra-
og jurtaleifar, sem í þeim voru, eyðzt líka og horfið.
Af þessu, er nú höfum vér sagt, leiðir, að saga
dýra- og jurtalífsins á jörðunni er enn þá skammt
ávegkomin; menn þekkja varla nema blað og blað
á stangli i þessari miklu lífsins bók; þess vegna
geta menn ekki búizt við að geta alstaðar rakið
stöðuga og samfasta rás hinna lifandi hluta. í ein-
stöku jarðlögum hafa menn þó fundið marga milli-
liði milli tegunda, eins og t. d. milli ýmsra tegunda
af ammonshornum og af sumum kuðungum, t. d.
planorbis multiformis. Allar rannsóknir, sem að
þessu lúta, eru mjög örðugar, af þvi menn þekkja
svo lítinn hluta jarðarinnar, og eiga svo illt með
að bera saman ; þótt einhver tegund finnist fyrst í
vissu jarðlagi í Európu, þá er ekki þar með sagt,
að hún hafi eigi getað fyr komið fram í annari
álfu; ótal breytingar hafa orðið á loptslagi og eðli
landanna, svo tegundirnar hafa frá upphafi verið á
sífelldum flutningi og ferðalagi, til þess að leita sér
að hentugum lifskjörum. Ef menn ættu að finna
fullkomna röð af tegundum i einhverri jarðmynd-
un, þá yrði hún að hafa verið að myndast mjög
lengi, og tegundirnar yrðu allan þann tíma að hafa
lifað í sama hjeraði; en slíkt getur sjaldan komið
fyrir; það sést best, er menn bera saman dýra- og
jurtalif það, sem nú er á jörðunni; skyldar tegundir
eru opt fjarskalega fjarlægar hver annari.
Til þess að sýna, hve ófullkomin þekking
manna á steingjörvingunum enn þá hlýtur að vera,
11*