Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1889, Qupperneq 24

176
verið sigursælar, verða að öllum likindum hlutskarp-
astar, ef þær flytjast í nýtt hérað ; i þessu héraði
eru lífsskilyrðin dálítið önnur, svo tegundin full-
komnast og breytist nokkuð, og verður þannig enn
þá öflugri í tilverustríðinu, og lætur siðan eptir sig
hópa af dálítið breyttum en skyldum tegundum. Af
þessum áframhaldandi erfðum og breytingum leiðir
það, að tegundir og flokkar skyldra teg’unda eru
bundnir við sérstök héruð.
Náttúrufræðingar hafa fyrrum mikið þráttað um
það, hvort sérhver tegund hafði að eins verið sköp-
uð á einum stað á jörðunni eða viðar. Stundum er
reyndar illt að sjá í fljótu bragði, hvernig einhver
tegund hefir getað breiðzt út um fjarlæg lönd ; en
þá liggur beinast fyrir að hugsa sér, að hver teg-
und hafi komið fram á einum stað, enda væri hitt
í raun og veru óskiljanlegt og beint á móti vana-
legri rás náttúrunnar. Hver tegund býr optast í
héruðum, sem eru samanhangandi, og það þykir
mjög merkilegt, ef einhver tegund nær yfir stórt
svið með miklum torfærum og þvergirðingum, enda
er það mjög sjaldgæft. Landspendýr geta mjög
sjaldan flutzt yfir sjó, enda kemur það hvergi fyrir,
að sama landspendýrategund sé til í fjarlægum
löndum með stórum höfum á milli. J>ó sömu spen-
dýrin séu á meginlandi Európu og á Bretlandi, er
það alls ekki undarlegt, því Bretland hefir nýlega
verið áfast við meginlandið. Ef nú hver dýrateg-
und hefði í einu verið sköpuð á tveim eða fleiri
stöðum, hvernig stendur þá á því, að engin spen-
dýrategund er sameiginleg fyrir Európu, Australíu
eða Suður-Ameríku ? J>ó eru lífsskilyrðin hin
sömu, og jurtir og dýr úr Európu þrífast á-
gætiega í þessum álfum, þegar menn flytja þau
þangað.