Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1889, Qupperneq 31

183
var mestur, voru allar sléttur i Mið-Európu vaxnar
norrænum jurtum, ogf eins var ástatt í Bandaríkjun-
um. J>egar aptur fór að hitna, urðu norrænu jurt-
irnar aptur að hörfa undan norður á bóginn eða
upp eptir fjöllunum. en suðrænu jurtirnar settust
aptur að á láglendunum; þær plöntur, sem fyrrum,
meðan kuldinn var mestur, höfðu í sameiningu vax-
ið á sléttunum, voru nú stíaðar sundur, sumar komn-
ar upp á háa fjallatinda, sumarnorður í heimskauts-
lönd. Af þessu er hægt að sjá, hvernig stendur á
skyldleika jurta á fjarlægum fjallatindum. Nú
eru nærri samanföst lönd við heimsskautsbauginn
nyrðri, og þaðan fluttust plönturnar suður í álfur
þær. sem ná norður í kuldabeltið, og er því eðlilegt,
að afkomendur þeirra á fjallgörðunurn i Európu,
Asíu og Ameríku séu næsta sviplíkir, úr því upp-
runinn er hinn sami.
Áður en kuldinn færðist yfir, voru töluverðir
skógar og mikill jurtagróður annar fyrir innan heims-
skautsbauginn nyrðri; þessi gróður varð að flýja
undan og mjakaðist suður á bóginn; fór sumt suð-
ur í Európu, sumt suður eptir Norður-Ameríku, og
sjáum vér nú eptirkomendur þessa gróðurs í Banda-
ríkjunum og sumstaðar í Európu; hafa tegundirnar
tekið nokkrum breytingum síðan, en á þeim má
sjá sama svipinn, sem kemur af sameiginlegum upp-
runa; hinn gamli jurtagróður heimsskautalandanna
skiptist þannig í tvennt, og báðir flokkarnir aðskild-
ust gjörsamlega hver frá öðrum, Hfsskilyrðin voru
eigi alveg hin sömu, og keppinautarnir, sem nor-
rænu tegundirnar hittu fyrir sér, voru mismunandi
i Európu og Ameríku; þess vegna hafa þær breytzt
nokkuð flestallar; en ætterni tegundanna í Európu
og Ameríku leynir sér ekki, þó nú sé þröskuldur
á milli, þar sem Atlantshafið er. Kuldinn hafði