Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1889, Síða 53

205
tálknaop og bugður á slagæðunum á hálsinum;
þetta getur eigi haft neina þýðingu fyrir spendýr,
meðan það er í rnóðurkviði, eða fugl meðan hann
er í eggi. Oðru máli er að gegna, þegar dýrin í
fósturlífinu þurfa að sjá um sig sjálf og leita sér
fæðu, eins og skorkvikindin meðan þau eru ham-
skiptingar, þá verða þau að haga sér eptir lífsskil-
yrðunum og samkeppninni, alveg eins og fullorðin
dýr, og fá þá ýmsa eiginlegleika, sem þeim eru
hentugir eptir kringumstæðunum, svo ætternissvip-
ur þeirra hverfur nærri því, en þó sést hann allt af
vel á fyrstu stigum. þ>að sést líka á lirfum skel-
skúfanna, meðan þeir eru ungir, að þeir eru náskyldir
krabbadýrum, þó þeir verði næsta ólíkir, þegar þeir
þroskast.
Meðan fóstrin og ungu dýrin eru að þroskast,
fullkomnast bygging þeirra meir og meir, eins og
t. d. hjá skorkvikindunum, en hjá mörgum hinum
lægri dýrum er sem byggingunni fari aptur með
aldrinum. Darwin tekur hér til dæmis skelskúfana,
sem hann hefir rannsakað svo nákvæmlega. A
fyrsta stigi hafa lirfurnar sex fætur, eitt auga ein-
falt, rana til að sjúga fæðuna og vaxa nú fljótt; á
öðru stigi hafa lirfurnar 12 sundfætur, tvö stór sam-
sett augu og margsamsettar fálmstengur, en nú er
munnurinn lokaður og þau nærast alls ekki; augun
hafa dýrin á þessu stigi, til þess að leita sér að
hentugum aðsetursstað, og sundfæturnar til þess að
synda þangað; þegar staðurinn er fundinn, sezt dýr-
ið þar og situr þar alla æfi ; fæturnir verða nú að
gripfærum og munnurinn opnast aptur, samsettu
augun hverfa, en lítið einstakt auga kemur í þeirra
stað. Hjá einstöku tegundum gengur liffærabygg-
ingin enn þá meira aptur á bak, og sum liffæri
hverfa, af þvf þeirra þarf ekki við. í einstöku