Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1889, Qupperneq 58

210
Af öllu því, sem sagt hefir verið í þessum kafla
hér á undan, er það auðséð, að menn geta ekki
skiljanlega gert sér grein fyrir fræðikerfi náttúrunn-
ar, nema með því að hugsa um það ætternisband,
er tengir saman allar lifandi verur; það er hinn
náttúrlegi skyldleiki, sem einn getur skýrt fyrir
manni svo ótal margt, sem menn á engan annan
hátt geta gert sér eðlilega hugmynd um.
11. Niðurlag. Hér að framan höfum vér talið
upp allar aðalsannanir, sem Darwin færir fyrir máli
sínu í bókinni „Origin of species“, og höfum vér
sett hér aðalefnið úr hverjum kafla bókarinnar, með
sömu niðurskipun, sem þar er höfð. Mergur máls-
ins er, að tegundirnar hafa ekki verið skapaðar
hver fyrir sig, heldur hefir öll fjölbreyttnin í dýra-
og jurtaríkinu myndazt smátt og smátt á geysi-
löngum tíma. Smáar breytingar, sem tegundirnar
verða fyrir, safnast saman og festast af erfðalög-
málinu, af því náttúran velur úr það, sem hentug-
ast er, svo nýjar tegundir myndast i nákvæmu sam-
bandi og samræmi við náttúruna í kring ; en hið
eilífa stríð milli allra lifandi hluta er frömuður fram-
faranna. Vér höfum hér að framan séð, hve marg-
brotin hlutföll náttúrulifsins eru, og þó sjáum vér,
að þessi kenningum úrval náttúrunnar fræðir menn
um margt hið flóknasta, og sendir skímu inn í flest
hin dimmustu skúmaskot náttúrunnar. Hvað sem
öllu líður, þá hefir ekki enn þá komið fram nein
önnur jafneinföld og hugsunar-rétt skoðun um sam-
bandið milli dýra og jurta og um uppruna tegund-
anna, og ef menn annars vilja hugsa um þessa hluti
á vísindalegan hátt, þá þekkja menn, enn sem kom-
ið er, enga aðra braut til sannleikans en þessa; lík-
legt er þó, að skoðanirnar um einstök atriði breyt-
ist við nánari rannsókn; en úrvalskenningin sannar