Eimreiðin - 01.09.1896, Síða 10

hefurðu strítt í stormi og logni
staddur innst í gamla Sogni,
hömrum luktur hrikageims?
Fyrnist þjer hún »faðirvor«,
fáðu þjer í Sogni leiði,
heyr þar duna dómsins reiði,
Drottins orð, sem þrýsti, neyði
blindum inn á bænar-spor!
Ofsafullur Ægis son
hefur föður heiptir hlotið,
hamast svo og landið brotið,
byggt sjer Kains skúmaskotið,
sjálfur laus við líkn og von.
Betur hverjum helgihal
kennir þó að þú sjert sekur,
þinna brota vefinn rekur,
þínar barndóms bænir vekur,
.sem úr hug þjer syndin stal.
Engum herra hlýðir Sogn,
óðar’ en í bjargi bylur
báran rís og karlinn skilur,
sjálfur opt hann sverðið hylur
sveipað inn í dúnalogn.
Þá hans svörtu síga brýr,
dregur fyrir skorir skugga,
skýin alla byrgja glugga,
bárur þeyta froðu-frugga,
orgar tröll og um sjer snýr.
Lengi vel brauzt hann í að yrkja stórfeldar drápur, er fáir skildu, og varla
hann sjálfur, en með aldrinum varð hann hinn mesti snillingur og nálega
hvert kvæði hans meistaraverk. Hann var þjóðvinur og manuvinur hinn
mesti, allra manna veglyndastur og háfleygastur, en ofsamaður í skapi, og
þoldi hvorki kúgun nokkra nje ranglæti. Hann var glæsimaður rnikill, og dó
sem ástgoði alls Noregs. Hann dó varla miðaldra, eptir löng veikindi, og
kvað daglega fögur ljóð fram að andláti sínu. Um hann má segja: tDeyj-
andi munnur orti dö« o, s. frv.
M. J.