Eimreiðin - 01.09.1896, Qupperneq 27

Gunnhildur stóð andspænis þeim. Þeim varð felmt við og
hrukku til hliðar.
»Bæjarfógetinn og frúin eru að koma ofan stigann,« hvíslaði
Gunnhildur.
Þegar bæjarfógetinn og frúin komu inn, stóð Gunnhildur og
var að rjetta tebakkann að Sigríði og Gunnlaugi. Þau vóru bæði
dálitið skjálfhend. Gunnlaugur missti sykurmola ofan á gólíið og
Sigríður hellti rjóma ofan á rósrauða kjólinn. Frúin leit til þeirra
með nokkuð alvarlegu og ströngu augnaráði, en bæjarfógetinn
virtist hafa annað að hugsa. Hann sneri sjer að Gunnhildi og
mælti:
»Pú hefur víst flutt boðin til tveggja ókunnugu mannanna í
gistihúsinur« — »Já, en þeir neituðu að koma. Jeg átti að skila
hjartans þakklæti fyrir boðið; en þeir sögðust ekki hafa tekið veizlu-
klæði með sjer.«
Bæjarfógetinn beit á vörina.
»Það var líka ósköp eðlilegt« — »Hvað þá, Gunnhildur?« —
»Að þeir vildu ekki koma hingað í veizlu í kveld, þar sem . .« —
»Þar sem?« — »Látið þjer ekki sona ólíkindalega, herra bæjarfógeti;
þjer vitið fullvel, að þessir embættismenn úr ráðaneytinu fara ekki
að gera sjer ferð hingað til bæjarins á þessum tíma árs sona bara
að gamni sínu. Mjer datt undir eins sama í hug og bæjarfóget-
anum, að erindi þeirra væri að skoða reikningana og sjóðinn á
morgun.«
Bæjarfógetinn svaraði engu. Hann tyllti sjer í legubekk, og
var töluvert niðurlútur og önnum kafinn í að hneppa hvítu glóf-
unum sínum. Hann var næstum eins hvítur í framan eins og
glófarnir.
Boðsgestirnir fóru að tínast inn. Gunnhildur bar hverjum
manni te; en hún hafði þó allt af auga með bæjarfógetanum.
Hann var jafnelskulegur við gesti sina eins og hann átti vanda til;
en allir tóku samt eptir því, að hann var venju fremur fölur í
andliti. Hann legði sjálfsagt allt of mikið á sig, aumingja maður-
inn; hann þyrfti að fá fleiri til aðstoðar á skrifstofunni.
Hljóðfæraslátturinn byrjaði og það var farið að dansa.
Yfirkennarafrúin og lyfsalafrúin sátu saman í legubekk og
horíðu á dansinn.
Sonur lyfsalans var nýkominn heim úr höfuðstaðnum til þess