Eimreiðin - 01.09.1896, Qupperneq 52

212
Gömul saga.
(Dæmisaga).
Lækur einn rann eptir fögru engi og steyptist á endanum
fram af háum kletti ofan í fjöruna. Uppi á klettinum stóð dálítil
birkihrísla á lækjarbakkanum. Hún var vön að vökva limið í lækn-
um og hann skvetti stundum á hana um leið og hann fór fram
hjá. Það var einn morgun, að sól skein úr heiði yfir daggvota
bakkana, og var þá sem ótal himinhrein tár blikuðu á laufum
litlu hríslunnar við lækinn. Það var líka svo, því hún grjet fögr-
um tárum af gleði, þegar sólin kom upp og jörðin brosti eins og
nývaknað barn brosir við mömmu sína. Þá sagði hríslan við læk-
inn: »Fagurt er lífið, lækur minn, ómögulegt er annað að segja,
og gott er að vera ánægður hjá vinum sínum.« »Satt er það,«
sagði lækurinn, »en ekki njóta allir þeirrar sælu.« »A? segðu mjer
einhverja sögu um það,« sagði hríslan. Þá sagði lækurinn henni
þessa sögu:
»Að báðum hliðum mjer eru fagrar grundir og vex þar ara-
grúi af fögrum blómum. Opt hef jeg sjeð þau una saman tvö
og tvö og njóta sumarsælunnar, þangað til þau hafa fölnað á haust-
in, því að öll blóm verða að fölna, eins og þú veizt, hrísla mín. En
á kvöldin má sjá yndislega fallegar rósir á skýjabrúnunum í vestr-
inu. Það eru blómin fölnuðu. Þau lifna aptur, af því að þau eru
saklaus og hrein og unnast svo einlægt. Þarna uppi líður þeim
miklu betur, því að þau eru svo miklu nær blessaðri sólinni. En
það er bezt að hverfa aptur að efninu og segja þjer áfram söguna.
Það var eitt vor, að fallegur hópur af fíflum og sóleyjum óx þarna
í brekkunni á móti. Öll voru þau einkarfögur og undu vel lífinu,
og þau áttu einhvern fallegasta blettinn á öllum bakkanum: Það
var þarna í brekkunni á holtjaðrinum. Það var fallegur hópur
þetta, en þó bar ein sóleyin af öllum hinum. Það er sú fallegasta
sóley, sem jeg hef sjeð. En í holtjaðrinum skammt frá sóleyja-
blettinum óx dálítill holtafifill, sem mundi hafa orðið hinn fríðasti
fífill, ef hann hefði vaxið í einhverri fallegri grasbrekku. Hann
vaknaði samt glaður á hverjum morgni i holtinu sínu og hló við
árgeislunum, og þó að hvassviðri gerði og sandfok, stóð hann samt,
því að hann var ungur og hraustur. Einu sinni, þegar hann var
nývaknaður, varð honum litið ofan í brekkuna og þá sá hann litlu
sóleyina fallegu í fyrsta sinn, og hún sá hann, og þau brostu hvort