Eimreiðin - 01.09.1896, Síða 71

231
Hún sem dæmd við dyrnar grafkyr stendur,
Dvelst svo megi ganga úr skugga senn,
Heyrir ástar eiða á báðar hendur,
Orðin kærleiks bæði tvenn og þrenn:
»Heyr, heyr hanagál,
Hingað komdu í sal
Næstu nótt« — og nú þau kystust enn.
Ottast sveinn og fer í fáti að reyna
Fljótur blæju og sængurkulti með
Bezt sem má að breiða yfir meyna,
Brátt hún þó sjer undan vikja rjeð;
Eins og yrði knúð
Anda valdi, brúð
Endilöng nú uppreis hægt á beð.
»Móðir, móðir!« innti hún ómi grafar,
»Yndisnótt þjer spillið fyrir mjer, •
Hrekið mig úr hlýindum án tafar,
Helstríðs til eg að eins vöknuð er.
Ei var yður nóg,
Að í grafar þró
Mig á unga aldri lögðuð þjer.
En úr grafar þrengslum þungur dórnur
Þvingar stöðugt mig að hreifa fót,
Ykkar presta söngl og sálma hljómur
Signing meður vinnur enga bót;
Sárri svala þrá
Salt og vatn ei má
Æ, og jörðin ást ei kælir hót.
Eg var heitin ungling þessum kærum,
Atti Venus sjer þá dýrðar hof,
En þjer, móðir! öflgum brugðuð særum,
Af því fals-heit mátuð þjer um of;
Þó er guð hver þver,
Þegar móðir sver,
Dóttur sinni að fremja festar rof.