Eimreiðin - 01.01.1897, Qupperneq 33

»Jú, það er nú áreiðanlegt, og ef þú sver ekki, skal eg reyna
að muna þjer það, þó seinna verði.«
»Þú sver náttúrlega líka, Halldór, það er ekki orðavert« sagði
Þorsteinn hryssingslega, »eg kæri mig ekkert um að verða gerð-
ur að lygara fyrir heigulskapinn í þjer.«
»Hann sver náttúrlega líka, maðurinn, það er sjálfsagt, eg er
viss um það; ef hann gerir það ekki, fær hann ekkert út hjá rnjer
á eptir« sagði Þorkell við Þorstein, eins og Halldór væri hvergi
nærri.
»Jú, eg skal sverja líka, það er ekki orðavert« svaraði Halldór;
hann var orðinn hressari í huga síðan ádrykkjan fór að brjótast í
honurn; þó að hann væri heigull, var hann talsverður kappi, þeg-
ar brennivín var í honum.
Síðan áminnti Þorkell þá rækilega um sannsögli; svo gengu
þeir allir beina leið til sýslumanns.
Presturinn, Helga, og bændurnir, sem með þeim vóru, vóru
þar fyrir.
Þeim var visað til sætis á bekk utanvert í skrifstofunni.
Sýslumaðurinn sat í sæti sínu við borðið, og skrifari hans
við borðendann; hann hafði bók í fjögurra blaða broti allþykka
fyrir framan sig.
Tveir þingvottar sátu þar við hinn borðendann.
Sýslumaðurinn var maður gamall, og hvítur fyrir hærum.
Hár og skegg var mikið og fagurt. Hann var mikill maður vexti
og höfðinglegur ásýndum, og sópaði að honum sem yfirvaldi.
Augun vóru dökk og hvöss, og þóttu þau allill sakamönnum.
Fannst þeim hann horfa stundum fulldjúpt inn í hjarta sjer.
Þorsteinn sat eins og heima á rúminu sínu, horfði á sýslu-
mann og snori tóbaksdósunum sínum á milli handa sjer.
Svo leit sýslumaður upp og yfir hópinn.
»Rjetturinn er settur!«
Það var eins og rekinn væri hnífur í Halldór við þessa rödd.
En hann bærði þó ekki á sjer. Skyldi hann nú verða kallaður
upp fyrstur? Hvað átti hann þá að segja? Honum fannst hann
mundi engu orði upp koma. Hann mundi það að eins, að hann
átti að segja rjett frá öllu — bara hafa skipti á nöfnunum.
Svo var Þorsteinn kallaður fram; hann spratt upp, hnepti að
sjer efsta hnappnum á treyjunni sinni, stakk tóbaksdósunum í vasa
3