Eimreiðin - 01.05.1897, Side 64

144
fyrri hlutanum og verða aldrei að manni. Aðrir aptur á móti kasta
sjer í byrjun ragmennskulaust út í straum lifsins og taka sjer hressandi
bað, en festa þó augun stöðugt á takmarki námsins og menntunarinnar.
F’eim skýtur svo von bráðar upp aptur eptir kafið, auðugri að reynslu
og þekkingu en áður, og að ýmsu leyti færari til að takast á við allar
þær raunir og tálmanir, er kunna að mæta þeim á lífsleiðinni.
Jóh Jónsson.
Landsbankinn og landfógetinn.
Eins.og flestum mun kunnugt, er landsbankinn íslenzki stofn-
aður með lögum 18/9 '85, og verður þannig í september í haust
12 ára.
I þessi rúm 11 ár, sem landsbankinn hefur staðið, hefur hann
tekið mjög miklum framförum, bæði hvað efnahag og álit snertir,
en þó hefur honum mest farið fram, síðan herra Tryggvi Gunn-
arsson tók við stjórn hans. Sjerstaklega megum vjer vera honum
þakklátir fyrir, að hann hefur komið landsbankanum í samband
við erlenda banka, því þótt þessu sambandi sje ekki svo heppilega
fyrir komið, sem æskilegt væri, þá er þó með því stigið spor í
áttina, til þess að koma bankanum í náið og ábatasamt samband
við erlenda banka. Ymislegt fleira mætti telja bankanum og banka-
stjórninni til gildis, en því miður stendur samt landsbankinn sam-
svarandi bönkum erlendis töluvert að baki.
Aðalókosturinn við ísl. landsbankann er, hve óhægt menn út
um landið eiga með að nota hann. Þessi ókostur, er ákaflega til-
finnanlegur, og þessu verður varla kippt í liðinn með öðru móti,
en að koma á fót aukabönkum út um landið, er geti gegnt öllum
sömu störfum þar, sem höfuðbankinn í Reykjavík, en standi þó
undir umsjón og stjórn hans. Til þess að aukabankar geti staðizt
út um landið, verða þeir að hafa nóg að gjöra; en hætt er við,
að þeir mundu, að minsta kosti fyrstu árin, ekki borga sig, nema
með því móti, að hlynnt væri að stofnum þeirra af hálfu land-
stjórnarinnar. Þess gjörist alls engin þörf, að landstjórnin styrki
slikt fyrirtæki með beinurn fjárframlögum, heldur má gjöra það
einungis með nýju fyrirkomulagi, er sje þannig varið, að land-
sjóður bíði ekkert tjón af, heldur hafi miklu fremur ábata.