Eimreiðin - 01.09.1904, Blaðsíða 29

unnustann, sem hún ennþá naumast hafði ástum bundið, halda á braut
svo langar leiðir.
Aldrei þóttist Konráð Maurer geta hrósað því nægilega, "nversu
honum var tekið með opnum örmum á íslandi og hversu fúslega hon-
um var í té látin hvers konar aðstoð til rannsókna hans. þegar eftir
heimkomu hans í nóvember 1858 stóð brúðkaup hans. Jafnvel ham-
ingja hjúskaparlífsins og að börnin, elskuð og efnileg, uxu upp, gat
ekki vakið hann upp úr hinu djúpa þunglyndi, sem stundum kom yfir
hann við hans sífeldu vinnu. En þær fáu frístundir, sem Konráð
Maurer tók sér frá vinnu sinni, er annars var stranglega skipað niður,
var hann hjá konu sinni og bömum, og stundum gat l(ka orðið all-
skemtilegt og fjörugt hjá þeim Maurer. Því miður verðum vér að
bera beinlínis á móti orðum Finns Jónssonar: slífsstundir Maurers hafa
lítt verið sorgum blandnar«. Auk þess sem Hertzberg lýsir svo vel
hvernig það kom í bága við hugsunarhátt Maurers, bar þvert á móti
margt ómildilegt bölið fyrir hann á lífsleiðinni, sem örlögin eru óvön
að láta hina háleitustu og djúpskygnustu skorta. Ekki var sú mikla
sorg ein báran stök, að hann misti Markús son sinn, sem var há-
gáfaður og vísindalega mentaður maður, og þareð hann var sögufræð-
ingur hefði hann einmitt getað orðið föður sínum að svo miklu liði í
þeirri grein. En hann var svo mikið hraustmenni í lund, að hann
yfirbugaði með sjálfum sér raunimar; þess vegna hefur fátt af þeim
borist út og vér viljum líka hér láta oss það nægja, að geta þessa
sannleikanum samkvæmt, til þess að aflaga ekki þá hugmynd af Maurer,
sem hér sé dregin upp. í brúðkaupsveizlu Friðriku uppáhaldsdóttur
sinnar leit hann út eins og sorgmæddur öldungur og saddur lífdaga,
dapurlegur á svip, en það var þó eins og glaðnaði til yfir honum við
allar hamingjuóskirnar frá Noregi, við hinar fjörlegu og gleðiríku hugs-
anir, sem þessi 74 ára gamli maður lét í ljós í sinni ágætis ræðu, og
við heillaóskir þær er hann lét fylgja baminu sínu til Hamborgar.
Í’essi elskaða dóttir fylgdi föðurnum eftir í gröfina að tæpu ári liðnu
á milli þeirra.
Alt lil síns endadægurs stóð Konráð Maurer í nánu sambandi við
ísland; hvað eftir annað var Guðbrandur vinur hans velkominn gestur
að hans svo vikum skifti og naut með ánægju umönnunar og aðhjúkr-
unar þeirra Maurers, eins og hann væri einn þeirra. Vér megum ekki
sneiða hjá einu sérstöku atriði í viðskiftum Maurers við íslendinga, það
er vinátta hans til gamalla íslenzkra kvenna, sem uku þekkingu
hans ríkulegu á siðum og sögu þjóðarinnar. Hann var sjálfur blátt
áfram og óvandfýsinn, og háttemi og lífemi íslendinga féll honum því
svo einkar vel í geð; hann myndi ekki hafa verið ófús á að flytja út
til íslands, þar sem einfaldleikur manna og andlegur áhugi höfðu gjört
honum lífið svo ljúft. Með þakklátssemi og innilegri ánægju mintist
hann íslands og þeirrar uppörvunar, sem hann fékk þaðan af og seinna
meir æfinlega af viðskiftum sínum við íslendinga. í’egar byrði ellinnar
lagðist þyngra á hann andlega og líkamlega lék ánægjubros um varir
hans, er beint var huga hans að íslandi og glæddar endurminningarnar
um vini hans og alt sem ísafold hafði í sér innifólgið fyrir hann.
Betri vin en Konráð Maurer áttu íslendingar aldrei.
p. t. Uppsölum á hvítasunnunni 1904.