Eimreiðin - 01.09.1904, Qupperneq 26

sem ásamt hinu mikla bókasafni hans vóru á lofti í húsi hans, Schel-
lingstrasse 39. A fyrri árum sínum gekk hann stundum langan veg
að gamni sínu eða fór með konu og börnum upp í sveit svo sem
tveggja vikna tíma, en seinna meir átti hann altaf verra og verra með
að skiljast við vinnu sína og kunni altaf ver og ver við allar frátafir
frá henni Mjög miklum tíma varði Maurer til bréfaviðskifta sinna,
sem vóru mjög yfirgripsmikil. Bréf hans urðu ósjaldan að heilum rit-
gjörðum, svo vandlega og ítarlega svaraði Maurer spumingum þeim,
er lagðar vóru fyrir hann. Einstök ánægja var honum og alla æfi
að bréfaviðskiftum við íslenzka vini sína, eins og honum þótti líka
vera sín á íslandi vekja hjá sér fegurstar endurminningar. »Hefði
Konráð Maurer átt sjálfur«, segir Taranger, »að kveða á um hvaða
rannsóknarsvið honum væri geðþekkast, er það varla að efa, að hann
hefði sagt: saga íslendinga«. Frá þeim degi er Maurer hafði skipað
norrænum vísindaiðkunum öndvegi rannsókna sinna (frá því um sum-
arið 1869 hafði hann sérstaka stöðu við háskólann í Miinchen sem
kennari í norðurgermanskri réttarfarssögu og hélt upp frá því fyrir-
lestra mestmegnis um norsk og íslenzk ríkislög, einkalög og kirkjulög),
var einkum Island það ástundunarefni, sem hann hafði mestar mætur
á. Næstum daglega reið hann hestinum sínum íslenzka í »ensku
görðum«, sem vóru skamt heimanað frá honum. Myndir af Jóni Sig-
urðssyni, Guðbrandi Vigfússyni og öðrum íslendingum prýddu vinnu-
stofur hans og ekkja hans á skrautlegan skautbúning, er hann færði
henni frá íslandi. Á veggjunum i herbergjum Maurersættarinnar má
líta ljósmyndir af Lauru dótturdóttur hans sem lítilli stúlku á húfu-
búningi.
Guðbrandur Vigfússon var einkar kærkominn gestur að Maurers
og gátu menn þá líka stundum séð hann þeysa reiðina á gæðingi
Maurers um götur og garða í Munchen. Meðal Munchenbúa eins og
líka þeirra Norðurlandabúa, sem komu til Miinchen, svo sem t. d.
Norðmannanna Björnstjerne Björnsons, Henriks Ibsens, Hagerups,
Gjessings, Grönvolds málara og margra annarra var gestrisninni í
húsi Maurers við brugðið, það var sannarlega norræn gestrisni, en að
henni studdi einkum kona Maurers, frú Valería, er var frakknesk í
móðurætt (dóttir Faulhabers nokkurs). Munu fáir lærðir menn hafa
átt því láni að fagna að eiga svo nærgætna, greinda og hágáfaða eigin-
konu til aðstoðar á lífsleiðinni. Og sannarlega var það þó ekkert
smáræðis ætlunarverk, sem kona þessa manns setti sér, ef hún vildi
gera honum að skapi, þareð hann í daglegri umgengni var jafn ein-
rænn og skuggalega þungbúinn eins og hann líka var þverúðarfullur
og ófyrirlátssamur Hann hlaut þann heiður og frama að fá hina
bayversku krúnuorðu, svo að hann og kona hans þar með vóru tekin
í aðalsmanna tölu, og líka var hann gerður að leyndarráði, en þetta
hvorttveggja kom mjög í bága við hið látlausa náttúrufar hans, er var
státinn af því, að afi hans var bóndason og allir forfeður hans höfðu
talist í bænda flokki.
Til þess að réttlæta það, að vér höfum skrifað nafn hans þannig
yfir þessa grein vora, eins og hann sjálfur helzt, og ætíð í opin-
berum viðskiftum, skrifaði það, viljum vér setja hér orð Hertzbergs: