Eimreiðin - 01.01.1905, Síða 66

66
III. LANGNÆTTI
Langt er langnætti,
en ljúf er andvaka
liggi ljóðstafir
á lausum kjala
— liggi líknstafir
ljóðagyðju
huga handbærir
í hróðrarsmíð.
Ligg ég langsetis;
liðinn er dagur;
drúpir dugfýsi
að dúnhægindum.
Blundar barn í sæng,
brosir í draumi
yngsti arfi minn
— ungi í hreiðri.
Kreppir kona mín
kné að sveini;
svo er sonur vor
í svefni geymdur.
Er sá ung-laukur
óhultur nú
fyrir fannkyngi
farand-bylja.
Brosir beinagrind
bragasmiðs
— sofnaðs svefnbrjóts
í Sifjarskauti,
sjái sóldaga
sýnu fleiri
synir Sandbúa
en sjálfur hann.
Sækja að sál minni
er sumri lýkur
skuggar skolbrýndir
— skratta-frændur.
Setjast surtar þeir
að sjáaldri
lúins landmanns
í langnættinu.
Verður vonum manns
varnarskortur
undir annríkis
áraburði.
Ilt er erfiði
endalaust
anda eldnæmum,
sem útsýn þráir.
Enn er ungviði Brestur barnamann
ærinn kostur bein í hendur,
bylja barnings horfinn heilsusæld
og biturs kulda, hversdagslega.
ef hans æfiþráð Bindur blákaldar
örlaganorn í báða skó
lætur langdreginn iljar útslitnar
loppu-gómum. örlaganorn.