Eimreiðin - 01.01.1905, Síða 69

69
að í Cavalier í N. Dakóta, þar sem hann dvelur enn; og er hann nú
bæjarstjóri þar. — Fyrstu þrjú árin eftir að hann fór að gegna mál-
færslustörfum, var hann í félagi við Dani'el J. Laxdal, sem byijaði að
stunda málfærslustörf veturinn 1890; en samkvæmt beggja vilja, og
alveg þykkjulaust, hættu þeir þeim félagskap árið 1893. Síðan hefir
Magnús ekki verið í félagi með öðrum lögmönnum.
Að stjórnarmálum fylgir hann flokki Demókrata. Og 1896 sótti
hann undir merkjum þess flokks um lögsóknara-embættið (States Att-
orney's embættið) í Pembínahéraði, en bar þá lægra hlut með 70 at-
kvæða mun. Árið 1902 sótti hann á ný um sama embættið, undir
merkjum sama flokks, og hlaut þá kosningu með frekum 200 atkvæð-
um fram yfir keppinaut sinn; voru þó Repúblíkanar þá um 670 at-
kvæðum sterkari í kjördæminu, en flokkur Magnúsar, enda var hann
sá eini Demókrat, sem náði embætti í Pembínahéraði við þær kosn-
ingar. Sýnir þetta, hversu vinsæll Magnús er, og hversu mikið traust
menn báru til hans, að fleiri hundruð manna úr andstæðingaflokki hans
í stjórnarmálum skyldu greiða atkvæði með honum. Enda er Magnús
sérlega vinsæll maður. — Og öllum kemur saman um, að hann hafi
gegnt lögsóknara-embættinu með mesta dugnaði, síðan að hann tók
við því.
Haustið 1898 kvæntist hann og gekk að eiga ungfrú Sigríði
Magnúsdóttur, Halldórssonar, Sigurðssonar prests að Hálsi í Fnjóska-
dal. Hún er góð kona og gáfuð og hefir náð hárri mentun, og er
hún í fremstu röð íslenzkra kvenna vestan hafs.
Magnús Brynjólfsson er vel meðalmaður á hæð, fallegur í vexti
og karlmannlegur, og hinn prúðmannlegasti í framgöngu. Hann er
fríður maður sýnum, höfðinglegur og bjartuv yfirlitum, ennið mikið og
augun djúp og gáfuleg.
Hann er allra manna bezt máli farinn, og röddin skír og sterk;
stálminnugur er hann, og bráðskarpur og fljótur að sjá, hvað til bragðs
á að taka; starfsþol hans er næstum dæmalaust, kappið mikið ogkjark-
urinn óbilandi. Er hann talinn með þeim allra ötulustu, beztu og
hepnustu lögfræðingum í N. Dakóta. — Hann er sannur höfðingi í
lund, svo að leitun mun vera á öðrum eins, og það með höfðinglyndri
þjóð. Örlæti hans og gestrisni er við brugðið. Hann er sannur vinur
vina sinna — er ekki eitt í dag og annað á morgun — og það má
æfinlega reiða sig á loforð hans. Hann er í fremstu röð allra Vestur-
íslendinga, bæði sem gáfumaður og mannkostamaður. Og hann er og
Verður íslendingum til sóma, hvar sem hann kemur fram meðal hér-
lendra manna. — Betri og djarfari dreng hefi ég aldrei þekt.
Hallson í N. Dakóta, 18. júlí, 1904.
J. MAGNÚS BJARNASON.